اثر بور - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
اثر بور (به انگلیسی: Bohr effect) یک پدیده فیزیولوژیکی است که برای اولین بار در سال ۱۹۰۴ توسط فیزیولوژیست دانمارکی کریستین بور توضیح داده شد. تمایل هموگلوبین برای اتصال به اکسیژن اتصال میل (منحنی تفکیک هموگلوبین-اکسیژن را ببینید) رابطه معکوسی با اسیدیته و غلظت کربن دیاکسید دارد. [۱] به بیانی دیگر، اثر بور به تغییر در منحنی تفکیک اکسیژن بر اثر تغییر غلظت دی اکسید کربن یا اسیدیته محیط اشاره دارد.
منابع
[ویرایش]- ↑ Bohr; Hasselbalch, Krogh. "Concerning a Biologically Important Relationship - The Influence of the Carbon Dioxide Content of Blood on its Oxygen Binding".
{{cite journal}}
: Cite journal requires|journal=
(help)