اخلاق سایبری - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

این مقاله ممکن است حاوی ترجمهٔ تقریبی از انگلیسی باشد و ممکن است کل یا بخشی از متن آن توسط یک رایانه یا مترجم‌های ماشینی تولید شده باشد. لطفاً به بهبود ترجمه کمک کنید. مقالهٔ اصلی در قسمت «زبان‌ها» در نوار کناری تحت عنوان «انگلیسی» موجود است. برای مشاهدهٔ بحث‌ها، مدخل این مقاله در فهرست صفحه‌های نیازمند ترجمه به فارسی را ببینید. (ژوئن ۲۰۲۴)

اخلاق سایبری شاخه‌ای از اخلاق است که به رفتار در یک محیط آنلاین مربوط می‌شود.^[۱]

در اواخر قرن نوزدهم، اختراع دوربین‌ها همانند اینترنت امروزه بحث‌های اخلاقی را برانگیخت. طی سمینار بررسی حقوق دانشگاه هاروارد^[۲] در سال ۱۸۹۰، وارن براندیس حریم خصوصی را از دیدگاه اخلاقی تعریف کرد.

«فردیت و شخصیت خصوصی مرکز کرامت انسانی است. حریم خصوصی نیز برای احساس خود مختاری ضروری است. به این احساس که بخشی از زندگی یک فرد وجود دارد که کاملاً تحت کنترل اوست؛ که عاری از نفوذ بیرونی است. محرومیت از حریم خصوصی حتی می‌تواند سلامت فرد را به خطر بیندازد»

بیش از ۱۰۰ سال بعد، اینترنت و اشاعه داده‌های خصوصی ار طریق دولت‌ها و تجارت الکترونیک قسمتی است که نیاز به یک بحث جدید اخلاقی مربوط به حریم شخصی فرد دارد.

حریم خصوصی را می‌توان با محدودیت دسترسی دیگران به فرد با "سه عامل رازداری، ناشناس بودن و تنهایی" تقسیم نمود. ناشناس بودن حق هر فردی می‌باشد و برای محافظت از توجه ناخواسته و زیر ذره بین بودن افراد اشاره می‌گردد. تنهایی به عدم نزدیکی جسمی فرد با دیگران اشاره دارد. رازداری به حمایت از اطلاعات شخصی از انتشار گسترده گفته می‌شود.

افراد هنگام انجام معاملات و ثبت نام برای خدمات، اطلاعات شخصی را تحویل می‌دهند. روش تجارت غیراخلاقی با تأمین اطلاعاتی که می‌تواند با زیر پا گذاشتن راز داری، ناشناس بودن و تنهائی منجر گردد. تجار باید از حریم شخصی مشتریان خود محافظت کنند. اطلاعات کارت اعتباری، شماره کد ملی، شماره تلفن‌ها، نام اجداد، آدرس‌ها و تلفن‌ها که به‌طور رایگان از طریق اینترنت جمع‌آوری و به اشتراک گذاشته می‌شود می‌تواند منجر به از بین رفتن حریم خصوصی شود.

کلاهبرداری و جعل هویت برخی ار فعالیتهای مخرب است که به دلیل سوء استفاده مستقیم و غیر مستقیم از اطلاعات خصوصی رخ می‌دهد. به دلیل در دسترس بودن اطلاعات خصوصی در اینترنت سرقت هویت به سرعت در حال افزایش است. به عنوان مثال، هفت میلیون آمریکائی در سال ۲۰۰۲ هویتشان سرقت شد و نزدیک به ۱۲ میلیون آمریکائی در سال ۲۰۱۱ هویت آنها سرقت شد؛ که این امر به سریعتر شدن جرم در ایالات متحده تبدیل شد. موتورهای جستجو و پایگاه داده‌ها سوابق عمومی مقصر اصلی در افزایش جرائم سایبری هستند.

توصیه‌ها

[ویرایش]

در زیر چند توصیه برای محدودیت پایگاه‌های داده آنلاین از تکثیر اطلاعات حساس افراد ذکر شده:

1. شناسه‌های حساس منحصر به فرد از سوابق پایگاه داده مانند کد ملی، تاریخ تولد، اسامی پدر و مادر حذف نمایند.
2. اطلاعاتی که بدون شماره تلفن ثبت شده‌اند را حذف نمایند.
3. ارائه روشی که به مردم امکان می‌دهد نام خود را از یک پایگاه داده حذف نمایند.
4. قفل شدن جستجو اعدا تصادفی برای جستجو کد ملی.^[۳]

منابع

[ویرایش]

1. ↑ Blackburn, Ashley; Chen, Irene Linlin; Pfeffer, Rebecca, eds. (2019). "Praface". Emerging trends in cyber ethics and education. Advances in Educational Technologies and Instructional Design (AETID) book series. Hershey, PA: Information Science Reference. pp. xiii. ISBN 978-1-5225-5934-4.
2. ↑ "Harvard Law Review". Wikipedia (به انگلیسی). 2020-04-17.
3. ↑ [Spinello, Richard (2006). Cyberethics: Morality and Law in Cyberspace (3rd ed.). Sudbury, MA: Jones and Bartlett Publishers. ISBN 0-7637-3783-6. «ethics cyber»] مقدار |نشانی= را بررسی کنید (کمک).