اراضی موات - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اراضی موات

حوزه	حقوق

اراضی موات به زمین‌های غیر آبادی گفته می‌شود که دارای سه عنصر «مجهول بودن سابقه مالکیت خصوصی»، «عدم مشغولیت به زراعت و مستحدثات (ساختمان) در حال حاضر» و «عدم داشتن مالک در حال حاضر» باشد. در فقه و قانون اراضی موات از مباحات شمرده شده و شخص با حیازت آن مالک زمین می‌شود.^[۱]

احیاء اراضی موات در قانون به عنوان یکی از اسباب مملک شمرده شده‌است. قانونگذار در قانون مدنی منظور از احیاء این زمین‌ها را این گونه بیان کرده:^[۲]

ماده ۱۴۱: مراد از احیای زمین آن است که اراضی موات و مباحه را به وسیله عملیاتی که در عرف آباد کردن محسوب است از قبیل زراعت، درخت‌کاری، بنا ساختن و غیره قابل استفاده نمایند.

برای این گونه اراضی چهار حالت تصور می‌شود:

• زمینی که از اصل موات بوده و علم به عدم مالکیت آن توسط شخص دیگری وجود داشته باشد یا علم به سابقه ملکیت آن وجود نداشته باشد.
• زمینی که در گذشته محل سکونت افرادی بوده، ولی اکنون از بین رفته و منقرض شده‌است.
• زمین خرابه باشد ولی از روی آثار بتوان فهمید مالکی داشته درحالی که آن شخص مجهول است.
• زمینی که مالک از آن اعراض کرده باشد.^[۳]