اسم مشتق - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اسم مشتق یکی از چهار گروه واژگان فارسی از نظر ساختاری است.^[۱] این اسم‌ها از دو یا چند جزء تشکیل شده که دست کم یک جزء آن معنای مستقل دارد. یعنی پسوند یا میانوند و یا پیشوند می‌باشد. مشتق‌ها از افزون وند به اسم و گاهی بن فعل ساخته می‌شوند و معنایی جداگانه و مستقل به وجود می‌آورند. همانند باغبانی و بارانی.^[۲]

برخی وندهای مشتق ساز عبارتند از: زار (گلزار)، گاه (کارگاه)، دان (گلدان)، ـَک (پیچک)، ـِه (ـه/ه=e)(گردنه) یا (دسته)، ـِش (گردش)، ار (خریدار)، بان (باغبان)، چه (باغچه) و ی (نیکی). ی نکره و نشانه‌های جمع مشتق ساز نیستند.

• اشتقاق (زبان‌شناسی)

• لغت نامه دهخدا. دکتر محمد علی پور مشهد امامت چاپ دوم ۱۳۷۸.
  • دستور زبان فارسی، دکتر تقی وحیدیان کامیار، تهران، امیرکبیر، ۱۳۴۳.
• دستور مفصل امروز، دکتر خسرو فرشیدورد، تهران، انتشارات سخن، چاپ اول، ۱۳۸۲.
• لغت‌نامه دهخدا
• فرهنگ معین

این یک مقالهٔ خرد زبان فارسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.