استخوان‌بندی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اسکلت
اسکلت اسب و اسکلت انسان در موزه استرالیا، سیدنی
جزئیات
شناسه‌ها
یونانی	σκελετός
MeSH	D012863

استخوان‌بندی یا اِسکِلِت (به فرانسوی: Squelette) از واژهٔ یونانی σκελετός [سْکِلِتُس] به معنی «بدن خشک‌شده» یا «مومیایی») در زیست‌شناسی داربست یا چارچوبی از استخوان‌های مربوط به هم است که به بدن شکل می‌بخشد. استخوان‌بندی وظیفه حفظ و نگهداری بدن جانوران و همچنین حرکت راحت‌تر و سریع‌تر را بر عهده دارد. جانوران مهره‌دار دارای اسکلت داخلی و اکثر جانوران بی‌مهره دارای اسکلت خارجی می‌باشند. تنها تعداد کمی از جانوران همانند کرم‌خاکی هستند که هیچگونه استخوان‌بندی‌ای ندارند.

در بدن انسان استخوان بندی شامل دو دسته کلی زیر می‌گردد:

• اسکلت محوری (axial skeleton)
• اسکلت اندام‌ها (appendicular skeleton)

در مجموع در بدن انسان حدود ۲۰۰ استخوان وجود دارد. قسمت محوری شامل جمجمه، ستون مهره‌ها و اتصالاتشان، دنده‌ها و جناغ سینه است. اسکلت ضمیمه شامل دست و پا و در جانوران شامل بال پرواز و باله شنا می‌باشد که از نظر تکاملی بعداً به قسمت اولیه اضافه می‌شوند.^[۱]

• 
  اسکلت با سیگار روشن اثر ونسان ون گوگ

• استخوان‌بندی بیرونی
• استخوان‌سازی درون‌غضروفی
• استخوان‌سازی درون‌غشایی
• استئوبلاست

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به استخوان‌بندی در ویکی‌گفتاورد موجود است.

• ویکی‌پدیای انگلیسی en:Skeleton