اشتراسریسم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اشتراسریسم یا اشتراسِرگرایی (به انگلیسی: Strasserism) نوعی از ناسیونال سوسیالیسم است که حول محور آراء^[۱] دو برادر به نام اتو اشتراسر و گرگور اشتراسر به‌وجود آمد و به خاطر عقاید رادیکالی و تندروی در آنچه آن را ناسیونال سوسیالیسم واقعی می‌خوانند، مشهور هستند. گرگور اشتراسر از اعضای بلندپایه حزب نازی و از بزرگ‌ترین رقبای آدولف هیتلر محسوب می‌شد. برخی از افراد در کابینهٔ هیتلر، مانند دکتر یوزف گوبلس، وزیر پروپاگاندا و دکتر یالمار شاخت، وزیر اقتصاد رایش، گرایش‌هایی به اشتراسریسم داشتند.^[۲]

اشتراسریست‌ها برعکس هیتلریست‌ها هر شکلی از سرمایه‌داری را مردود دانسته و خواهان حذف مالکیت خصوصی و اداره صنایع و ابزار تولید بدست سندیکاهای کارگری بودند.

اشتراسرها به ویژه گرگور اشتراسر آدولف هیتلر را خائن به ایدئولوژی می‌دانستند و معتقد بودند که هیتلر ناسیونال سوسیالیسم را آنطور که باید اجرا نکرده و قدرت را به سرمایه داران سپرده‌است.

اشتراسریست‌ها برای تصاحب قدرت مانند چپ‌ها روش انقلاب و در درجه دوم رخنه در دستگاه حکومت را پیشنهاد می‌کنند.

اشتراسرها برخلاف آدولف هیتلر که معتقد به تقدم ناسیونالیسم بر سوسیالیسم بود؛ معتقد به تقدم سوسیالیسم بر ناسیونالیسم بودند.^[۳]

از جمله کتاب‌های این مردم می‌توان به کتاب‌های:

_ آلمان آزاد در برابر هیتلر اثر اتو اشتراسر

_ هیتلر و من اثر اتو اشتراسر

_ بیداری سیاسی من اثر آنتوان درکسلر

اشاره کرد که البته تمامی این کتاب‌ها ترجمه نشده هستند و در ایران موجود نیستند.

نماد اشتراسریست‌ها عبارت است از یک پرچم پتک و شمشیر در زمینه سیاه که نماد جبهه سیاه و اشتراسریسم است.

امروزه اشتراسریست‌ها در کشورهای آلمان، اوکراین و لهستان وجود دارند و به تبلیغ این عقیده مشغول هستند.^[۴]

• نازی‌های بیفت‌استیک