ایزوترم جذب فرویندلیش - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

ایزوترم جذب فرویندلیش (به انگلیسی: Freundlich adsorption isotherm) یا معادله فرویندلیش یا ایزوترم فرویندلیش یا معادله جذب فرویندلیش یکی از ایزوترم‌های جذب است که به صورت تجربی بدست آمده‌است. این ایزوترم اولین بار در سال ۱۹۲۶ توسط هربرت فرویندلیش ارائه شده‌است.[۱] این معادله به صورت زیر بیان می‌شود:[۲]

که در آن θ کسر پوششی سطح (نسبت سطح پوشیده‌شده به کل سطح در دسترس برای جذب)، p فشار یا غلظت گاز مورد نظر، n عددی بزرگتر از واحد و a یک عدد ثابت است. بر خلاف مدل جذب لانگمویر که در آن (تغییرات) آنتالپی جذب مستقل از کسر پوششی است، در ناحیه‌ای‌که ایزوترم فرویندلیش مورد استفاده قرار گیرد، آنتالپی جذب تابعی خطی از است.

نمایی از نمودار سِیر ایزوترم فرویندلیش در دماهای مختلف؛
(جذب مونوکسید کربن روی زغال سنگ)

جستارهای وابسته

[ویرایش]

منابع

[ویرایش]
  1. H. Freundlich, Colloid and Capillary Chemistry, Methuen, London, 1926.
  2. International Union of Pure and Applied Chemistry (IUPAC), Physical Chemistry Division: Commission on Colloid and Surface Chemistry, Manual of Symbols and Terminology for Physicochemical Quantities and Units - Appendix II. Definitions, Terminology and Symbols in Colloid and Surface Chemistry. Part II: Heterogeneous Catalysis, Pure and Applied Chemistry, Vol. 46 (1976), pp. 71—90. doi:10.1351/pac197646010071