برف (شعر نیما یوشیج) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

از سلسله مقالات دربارهٔ
نیما یوشیج
آثار
کتاب‌شناسی فهرستِ شعرها دیوان به زبان طبری
دیـگر
شعر نیمایی • مضامین • سیاست • مآثر (تاریخچهٔ پذیرهٔ آثار • فهرستِ آثار دربارهٔ نیما) انجمن ادبی شمع سوخته • خانهٔ یوش • خانهٔ تهران
کارها سخن‌ها نیما یوشیج
ن ب و

«برف» از مشهورترین اشعار نیما یوشیج است.

برف

خوانشی از شعر «برف»

---

آیا مشکلی با شنیدن این پرونده دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.

نیما یوشیج (۱۲۷۶–۱۳۳۸) شاعر معاصر ایرانی و بنیان‌گذار شعر نوی فارسی است. او با شعر «افسانه» (۱۳۰۱) نوعی جهان‌بینی نو را به ادبیات فارسی و حتی فرهنگ ایرانی وارد ساخت که تا پیش از آن سابقه نداشت. با این حال، عملاً با شعر «ققنوس» (۱۳۱۶)، شعر نوی فارسی متولد شد، زیرا اولین بار در این شعر، مدلولی جدید با دالی جدید پیوند خورد و پدیده‌ای نو شکل گرفت. نیما نخستین آثار خود را در اواخر دوران مشروطه و سال‌های آغازین حکومت رضاشاه سرود یا منتشر کرد. از سال ۱۳۰۶ تا ۱۳۱۵ هیچ شعری از او منتشر نشد تا اینکه در سال ۱۳۱۶ سرایش و چاپ آثارش را از سر گرفت و شعر مهم «ققنوس» را خلق کرد. از ۱۳۱۶ تا ۱۳۲۷، نیما انواع قالب‌های شعری را آزمود. او در دورهٔ پایانی عمرش، یعنی از ۱۳۲۸ تا ۱۳۳۷، عمدتاً به سرایش و چاپ اشعار آزاد یا نیمایی پرداخت. شعر «برف» مربوط به همین دوره است.^[۱]

فرهاد مهراد برف را در آلبومی با همین نام اجرا کرده‌است.^[۲] احمد شاملو هم این شعر را در آلبوم شعرهای نیما دکلمه کرده‌است.^[۳]