تعاملگرایی (فلسفه ذهن) - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
تعاملگرایی (انگلیسی: Interactionism) نظریه ای در فلسفه ذهن است که معتقد است ماده و ذهن دو ماده مجزا و مستقل هستند حرکت جوهری که اثرات سببی بر یکدیگر میگذارند. یک نوع دوگانهگرایی، بهطور سنتی نوعی دوگانهگرایی ذهن و بدن است. اگرچه اخیراً نوعی دوگانهانگاری ویژگیها نیز محسوب میشود.
تأثیر در جرمشناسی
[ویرایش]نظریه برچسبزنی رویکردی بسیار نزدیک به تحلیلهای ساخت اجتماعی و تعامل نمادین است. این نظریه توسط جامعهشناسان در دههٔ ۶۰ میلادی توسعه یافت. تعاملگرایی مفاهیم انحراف و منحرف را به صورت ذهنی و نه عینی تعریف کرد. در علتشناسی جرم هم، واکنشهای اجتماعی رسمی و غیررسمی را از طریق برچسبزنی، تحقیر و طرد فرد، موجد جرم و به خصوص، موجب تکرار جرم و پیدایش هویت و حرفه مجرمانه در شخص قلمداد نمود. به همین سبب نیز، خواستار کاهش چنین واکنشهایی در قبال جرم، به ویژه در قالب تحدید دامنه مداخله نظام عدالت کیفری گشت و بدین ترتیب، دریچه ای نو را در جرمشناسی و سیاست جنایی گشود.
جستارهای وابسته
[ویرایش]- مسئله دشوار خودآگاهی
- زامبی فلسفی
- خودآگاهی
- ایدئالیسم
- نظریه اینهمانی ذهن
- رفتارگرایی
- مادهباوری حذفگرا
- نوروساینس اختیار
- نوروفلسفه
- فلسفه علم
- علمگرایی
- هشیاری مصنوعی
- آگاهی جانوران
منابع
[ویرایش]- مشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Interactionism (philosophy of mind)». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۳ ژوئیه ۲۰۲۰.