جاریة بن قدامه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جاریه بن قدامه سعدی تمیمی از صحابه محمد، پیامبر اسلام، و یاران علی بن ابی طالب و حسن بن علی بوده است، که احتمالاً حدود سال ۵۰ هجری وفات کرده است. وی از بزرگان بنی تمیم در بصره بوده است و از بصریان برای علی بیعت ستاند. او در نبردهای دوره خلافت علی بن ابی طالب نظیر نبرد صفین و نبرد نهروان فرمانده جمعی از مردم بصره در سپاه علی بود.^[۱]

در سال ۳۸ هجری، معاویه کوشید از شرایط بصره بهره داری کند و عبدالله بن عمرو حضرمی را به بصره اعزام کرد تا کنترل آنجا را در دست گیرد. هرچند وی با مقاومت زیاد بن ابیه ـ عامل علی در بصره ـ و جمعی از بصریان مواجه شد، اما با حمایت جمعی دیگر توانست به عنوان حاکم عمل کند و از اتباعش برای معاویه خراج بگیرد. با این حال علی به درخواست زیاد جاریه بن قدامه را با سپاهی به بصره فرستاد و جاریه با حمایت بصریان حامی علی، ابن حضرمی را شکست داد و با به آتش کشیدن خانه‌ای که عبدالله بن عمرو حضرمی در آنجا پناه گرفته بود، وی را کشت.^[۲]

در سال های آخر خلافت علی، زمانی که بسر بن ارطات، از فرماندهان سپاه معاویه، به حجاز و یمن لشکر کشید و آنجا را غارت کرد و ناامن ساخت، علی، جاریه را با سپاهی به مقابله با وی فرستاد. جاریه موفق شد، بسر را فراری دهد و امنیت را به منطقه‌ حجاز بازگرداند.^[۱]

پس از شهادت علی، وی با حسن بیعت کرد و پس از به خلافت رسیدن معاویه، همچنان از علی حمایت می‌کرد. علمای رجال وی را جزو محدثین معتبر شمرده‌اند.^[۱]