جعفر کفائی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

جعفر کفائی (زاده ۱۲۸۸ نجف) دیپلمات بلندپایه دوران پهلوی و نماینده مجلس شورای ملی بود.

برادر بزرگتر دکتر حمید کفائی فرزند میرزا احمد کفایی و نوه ملا محمدکاظم آخوند خراسانی ^[۱]مرجع بزرگ شیعه بود. او نیز همچون پدرانش تحصیلات حوزوی کرد اما در سال ۱۳۰۶ لباس روحانیت را از تن به در آورد و به عنوان منشی دادگاه در عدلیه استخدام شد. در سال ۱۳۱۰ به وزارت امور خارجه انتقال یافت.^[۲]

کفائی همزمان با اشتغال در سفارت ایران در پاریس، در دانشگاه تحصیل کرد و در رشته حقوق فارغ‌التحصیل شد. مأموریت دیپلماتیک خارجی بعدی‌اش دبیردومی سفارت ایران در قاهره بود.^[۲] تا اینکه در دی ۱۳۲۵ در انتخابات دوره پانزدهم مجلس شورای ملی از تربت حیدریه شرکت کرد و با کسب ۱۱۲۶۳ رأی از مجموع ۱۴۰۹۲ رأی که به صندوق‌ها ریخته شد، به مجلس راه یافت.^[۳]

جعفر کفائی در سال ۱۳۲۸ به عضویت مجلس مؤسسان دوم قانون اساسی انتخاب شد که تغییراتی در قانون اساسی داد و از جمله مجلس سنا را برای نخستین بار افتتاح کرد. سپس با پایان دوران نمایندگی‌اش به وزارت امور خارجه بازگشت و رئیس اداره اطلاعات و انتشارات شد و در سال ۱۳۳۳ به عنوان سرکنسول و نماینده ایران در دفتر اروپایی سازمان ملل متحد در ژنو راهی سوییس شد.^[۲]

کفائی پس از بازگشت از مأموریت سوییس در سال ۱۳۳۷ عضویت شورای عالی سیاست گذاری خارجی و معاون وزارت امور خارجه شد. پس از آن به عنوان سفیر رهسپار آتن شد. در سال ۱۳۴۱ سفیر ایران در پاکستان (و سفیر اکردیته در سیلان) و در سال ۱۳۴۴ به مدت دو سال سفیر ایران در ترکیه شد.^[۲]