حوضه آبریز فلات مرکزی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

حوضه آبریز فلات مرکزی یکی از حوضه‌های بستهٔ ایران است که در تقسیم‌بندی حوضه‌های آبریز ایران، حوضهٔ اصلی به‌شمار می‌رود. مساحت این حوضه، ۸۲۴٬۶۱۱٫۲ کیلومتر مربع است^[۱] و بیش از نیمی از مساحت ایران در این حوضه قرار دارد. حوضه آبریز فلات مرکزی، به ۹ زیرحوضه تقسیم شده است و بلندترین رود آن، زاینده‌رود است.

حوضهٔ فلات مرکزی تنها حوضه آبریز کاملاً محصور ایران است. این حوضه از شمال به رشته کوه البرز و امتداد شرقی آن و از غرب و جنوب به رشته کوه زاگرس محصور شده است. مرز شرقی حوضه، کوه‌های کم‌ارتفاع شرقی ایران است. حوضهٔ آبریز فلات مرکزی با مساحت ۸۲۴٬۳۵۶ کیلومتر مربع بزرگ‌ترین حوضهٔ آبریز ایران است و بیش از نیمی از مساحت این کشور را شامل می‌شود. این حوضه بسته است و تمام رواناب ناشی از بارندگی آن به کفه‌ها و دشت‌های داخلی این حوضه تخلیه می‌شود. بزرگ‌ترین پایانه‌های این حوضه، دشت کویر و دشت لوت هستند.

حوضهٔ فلات مرکزی یکی از کم‌بارش‌ترین حوضه‌های ایران است. میانگین بلندمدت بارندگی سالانه در این حوضه ۱۶۰ میلیمتر است.^[۲] توزیع بارش در این حوضه یکنواخت نیست. بیشترین میانگین بارش بلندمدت سالانه در زیرحوضهٔ طشک-بختگان به میزان ۴۰۰ میلیمتر و کمترین آن در زیرحوضهٔ کویر سیاهکوه به میزان ۸۳ میلیمتر ثبت شده است.^[۳]

برپایهٔ دستور العمل تقسیم‌بندی حوضه‌های ایران، حوضهٔ آبریز فلات مرکزی به ۹ زیرحوضه تقسیم می‌شود:^[۴]

• دستور العمل تقسیم‌بندی و کدگذاری حوضه‌های آبریز و محدوده‌های مطالعاتی در سطح کشور (PDF). معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی. ۱۳۹۱.