خودتنظیمی هیجانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

اصطلاح خودتنظیمی هیجانی (به انگلیسی: Emotional self-regulation) از دو جنبه مختلف تعریف می‌گردد. برخی بر روی کارکردهای تنظیم هیجان‌ها در سازماندهی فرآیندهای درونی (مانند توجه، حافظه، آمادگی برای اقدام) و ارتباطات اجتماعی تمرکز می‌کنند که به فرد اجازه می‌دهد به سرعت به نیازهای مربوط به یک موقعیت واکنش نشان دهد و از طرفی تعریف دیگر بر توانایی تنظیم هیجان‌ها تاکیید می‌کنند (مانند کنترل شناختی) که به فرد اجازه می‌دهد تا بر واکنش‌های لحظه‌ای نظارت کند، زمان انجام را تنظیم کند و آنها را با پیچیدگی‌ها و ملاحظاتی که اقتضای موقعیت ایجاب می‌کند، تطبیق دهد. تعدادی از روان‌شناسان نیز برای تعریف این موضوع بر هر دو جنبه تأکید دارند.[۱]

ضعف در خودتنظیمی هیجانی، یکی از اصلی‌ترین دلایل بروز اهمال کاری می‌باشد.[۲]

منابع

[ویرایش]
  1. Cole, Pamela M.; Michel, Margaret K.; Teti, Laureen O'Donnell (February 1994). "THE DEVELOPMENT OF EMOTION REGULATION AND DYSREGULATION: A CLINICAL PERSPECTIVE". Monographs of the Society for Research in Child Development (به انگلیسی). 59 (2–3): 73–102. doi:10.1111/j.1540-5834.1994.tb01278.x. ISSN 0037-976X.
  2. Ferrari, Joseph R. (September 2001). "Procrastination as self‐regulation failure of performance: effects of cognitive load, self‐awareness, and time limits on 'working best under pressure'". European Journal of Personality (به انگلیسی). 15 (5): 391–406. doi:10.1002/per.413. ISSN 0890-2070.