French
Deutschداگلاس هیگ، ارل اول هیگ - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
داگلاس هیگ، ارل اول هیگ | |
|---|---|
 پرتره‌ای از هیگ که توسط استودیو الیوت اند فرای چاپ شده، منتشر شده در سال ۱۹۱۷ | |
| زاده | ۱۹ ژوئن ۱۸۶۱ میدان شارلوت، ادینبورگ، اسکاتلند |
| درگذشته | ۲۹ ژانویهٔ ۱۹۲۸ (۶۶ سال) لندن، انگلستان |
| وفاداری | امپراتوری بریتانیا |
| شاخه نظامی | ارتش بریتانیا |
| سال‌های خدمت | ۱۸۸۴ – ۱۹۲۰ |
| درجه | فیلد مارشال |
| فرماندهی | نیروهای انگلیسی جنگ جهانی اول (۱۹۱۵–۱۹) ارتش اول (۱۹۱۴–۱۵) آی کورپس (۱۹۱۴) فرماندهی آلدرشات (۱۹۱۲–۱۴) رئیس ستاد کل در هند (۱۹۰۹–۱۲) هنگ هفدهم لنسرها (۱۹۰۱–۱۹۰۳) تیپ سوم سواره‌نظام (۱۹۰۰) |
| جنگ‌ها و عملیات‌ها | نهضت مهدی سودانی جنگ دوم بوئر جنگ جهانی اول |
| نشان‌ها | نشان گل خار نشان گرمابه نشان مریت نشان سلطنتی ویکتوریایی نشان امپراتوری هند ذکر شده در اعزام‌ها فهرست کامل افتخارات |
فیلد مارشال سِر داگلاس هیگ، ارل اول هیگ (به انگلیسی: Douglas Haig, 1st Earl Haig) (۱۹ ژوئن ۱۸۶۱–۲۹ ژانویه ۱۹۲۸)، یک افسر ارشد ارتش بریتانیا بود. در دوران جنگ جهانی اول او فرماندهی نیروهای اعزامی انگلیس به فرانسه را از سال ۱۹۱۵ تا پایان جنگ بر عهده داشت.[۱][۲][۳]
حرفه نظامی او از خدمت در دفتر جنگ آغاز می‌شود، جایی که او در ایجاد نیروی سرزمینی در سال ۱۹۰۸ نقش اساسی داشت. در ژانویه ۱۹۱۷ او به درجه فیلد مارشال ارتقا یافت و متعاقباً رهبری BEF[الف] (نیروهای اعزامی بریتانیا در جنگ جهانی اول) را در جریان آفند صدروزه برعهده داشت. این تهاجم در ترکیب با شورش کیل، شورش ویلهلم‌شاون، اعلام جمهوری در ۹ نوامبر ۱۹۱۸ و ناآرامی‌های داخلی در سراسر آلمان، منجر به آتش‌بس در ۱۱ نوامبر ۱۹۱۸ شد. برخی از مورخان این پیروزی را یکی از بزرگ‌ترین پیروزی‌هایی می‌دانند که تاکنون توسط ارتش تحت رهبری بریتانیا به دست آمده است.[۱][۲][۳] او در سال‌های پس از جنگ، شهرت خوبی به دست آورد، خصوصاً به علت اعلام تشییع جنازه‌اش به عنوان روز عزای ملی. با این حال، او همچنین دارای برخی مخالفان برجسته معاصر بود و با شروع دهه ۱۹۶۰، به‌طور گسترده به دلیل رهبری خود در زمان جنگ مورد انتقاد قرار گرفت.[۴][۵] او به خاطر دو میلیون تلفات انگلیسی تحت فرمانش به «هیگ قصاب» یا «قصاب سُم[۶]» ملقب شد.[۴] در موزه جنگ کانادا گفته شده: «حملات حماسی اما پرهزینه او در سم (۱۹۱۶) و پسندال (۱۹۱۷) تقریباً با قتل‌عام و بیهودگی نبردهای جنگ جهانی اول مترادف شده است.»[۷] بسیاری از مورخان از دهه ۱۹۸۰ به بعد استدلال کرده‌اند که نفرت عمومی از هیگ در پذیرش تاکتیک‌ها و فناوری‌های جدید او توسط نیروهای تحت فرمانش در ۱۹۱۸ تأثیری نداشته و اینکه تلفات زیاد نتیجه واقعیت‌های تاکتیکی و استراتژیک آن زمان بوده است.[۱][۲][۳][۸][۹][۱۰]
اوایل زندگی
[ویرایش].jpg)
هیگ در خانه‌ای در میدان شارلوتِ شهر ادینبورگ به دنیا آمد.[۱۱] پدرش جان ریچارد هیگ، رئیس کارخانه موفق ویسکی‌سازی هیگ اَند هیگ[ب] بود. او در سال درآمدی معادل ۱۰۰۰۰ پوند (۱۱۶۰۰۰۰ پوند در سال ۲۰۱۸) داشت که در آن زمان مبلغ بسیار زیادی بود.[۱۲] مادرش راشل ویچ، دختر هیو ویچ از استوارتفیلد،[۱۳] از یک خانواده نجیب‌زاده فقیر بود.[۱۴] خانه آنها (هیگ هاوس[پ]) در روستای ویندی گیتز، شهرستان فایف بود.[۱۵] تحصیلات هیگ در سال ۱۸۶۹ در مدرسه شبانه‌روزی مستر بیتسون در سنت اندروز آغاز شد. در اواخر ۱۸۶۹، او به کالج ادینبورگ و سپس در سال ۱۸۷۱ به اورول هاوس که یک دبیرستان پیش‌دانشگاهی در واریک‌شر بود، رفت. او سپس به کالج کلیفتون رفت.[۱۶][۱۷] پدر و مادر هیگ هر دو در سن هجده سالگی او درگذشتند.[۱۸] هیگ پس از یک سفر به ایالات متحده با برادرش به تحصیل اقتصاد سیاسی، تاریخ باستان و ادبیات فرانسه در کالج بریزنوز، آکسفورد مابین سال‌های ۱۸۸۰–۱۸۸۳ پرداخت. او در این مدت بیشتر وقت خود را به فعالیت‌های اجتماعی و ورزش سوارکاری - او عضو باشگاه بولینگدون بود - اختصاص داد. او یکی از بهترین سوارکاران جوان در آکسفورد و عضو تیم چوگان دانشگاه بود.[۱۹] در دوران لیسانس، فعالیت خود به عنوان یک فراماسون را در لژ الگین در لون، فایف آغاز کرد و درجات اول و دوم فراماسونری را گرفت.[۲۰] در سال ۱۹۲۰ ارلِ اگلینتون هیگ را تشویق کرد تا پیشرفت ماسونی خود را تکمیل کند. به همین علت او به لژ خود بازگشت تا درجه سوم فراماسونی را دریافت کند.[۲۰] سپس او به عنوان استاد پرستش لژ از سال ۱۹۲۵ تا ۱۹۲۶ خدمت کرد.[۲۱] او افسر لژ بزرگ اسکاتلند شد.[۲۰]
اگرچه او امتحان نهایی خود را در آکسفورد قبول شد، اما واجد شرایط دریافت مدرک نبود؛ زیرا یک ترم دانشگاه را به دلیل بیماری غیبت کرده بود، و اگر مدت بیشتری می‌ماند، برای شروع آموزش افسری در کالج نظامی سلطنتی در سندهرست، که در ژانویه ۱۸۸۴ وارد آن شد، بالاتر از سقف سنی (۲۳ سال) بود. از آنجایی که هیگ به دانشگاه رفته بود، سن او به‌طور قابل توجهی از بسیاری از اعضای کلاس خود در سندهرست بیشتر بود. در آن زمان او یک افسر ارشد بود که شمشیر آنسون دریافت کرد.[۲۲] او در ۷ فوریه ۱۸۸۵ به عنوان ستوان در هفتمین هنگ هوسارهای ملکه مأمور شد.[۲۳]
شغل
[ویرایش]اوایل دوران نظامی
[ویرایش]هیگ در اوایل دوران نظامی خود، در تور ایالات متحده (اوت ۱۸۸۶) برای انگلستان چوگان بازی می‌کرد. او در تمام عمر خود یک چوگان باز و مشتاق این ورزش باقی ماند و از سال ۱۹۱۴ تا ۱۹۲۲ به عنوان رئیس کمیته چوگان هورلینگهام، رئیس کمیته چوگان ارتش و بنیانگذار انجمن چوگان هند خدمت کرد.[۲۴][۲۵] هیگ خدمت خارج از کشور را در هند دید که او را در نوامبر ۱۸۸۶ به آنجا فرستادند، جایی که در سال ۱۸۸۸ به عنوان آجودان هنگ منصوب شد.[۲۶] او منظم و فرمانبردار[۲۷] بود، اما مافوق‌های خود را با مهارت اداری و تجزیه و تحلیل تمرینات آموزشی تحت تأثیر قرار می‌داد. او در ۲۳ ژانویه ۱۸۹۱ درجه سروانی دریافت کرد.[۲۸] هیگ در نوامبر ۱۸۸۲ هند را ترک کرد تا برای امتحان ورودی کالج کارکنان کامبرلی، که در ژوئن ۱۸۹۳ در آن شرکت کرد، آماده شود. اگرچه او بر اساس امتحان در ۲۸ رتبه اول قرار گرفت، اما به او در دانشگاه جایی اهدا نشد و مقام رسمی‌ای کسب نکرد زیرا مقاله ریاضیاتش قبول نشد. او این شکست را تا آخر عمر پنهان کرد[۲۹] و در سال ۱۹۱۰ توصیه کرد مقاله ریاضیات را (که برای ورود به دانشگاه الزامی بود) کنار بگذارند.[۳۰] ژنرال آجودان سِر ردورز بولر از دادن یکی از چهار مقام نامزد شده به هیگ به دلیل کوررنگی او خودداری کرد، علیرغم اینکه هیگ بینایی خود را توسط یک چشم‌شناس آلمانی مجدداً بررسی کرد. احتمالاً بولر به دنبال بهانه ای برای رد کردن هیگ و واگذاری این مقام به یک افسر پیاده‌نظام بوده است.[۳۱] هیگ برای مدت کوتاهی به عنوان فرمانده دوم اسکادران که خود در سال ۱۸۹۲ فرماندهی آن را برعهده داشت، به هند بازگشت. سپس به عنوان دستیار سر کیث فریزر، بازرس کل سواره نظام، به بریتانیا بازگشت.[۳۲]
۱۹۱۴
[ویرایش]آغاز و گسترش جنگ
[ویرایش]
در جریان شورش کوراف (مارس ۱۹۱۴) هیگ از رئیس ستاد خود جان گوف خواست به برادرش هوبرت گوف که تهدید کرده بود استعفا خواهد داد تا اولسترها را مجبور به پذیرش ایرلند نیمه مستقل کند، بگوید که احتیاط کند. هیگ تأکید کرد که وظیفه ارتش حفظ صلح است.
پانویس
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Sheffield 2002, p. 21.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ ۲٫۲ Sheffield 2002, p. 263.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Hart 2008, p. 2.
- ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ Reporter, Ben Hoyle, Arts (2008-11-11). "Field Marshal Douglas Haig would have let Germany win, biography says". www.thetimes.com (به انگلیسی). Retrieved 2024-09-19.
- ↑ J. P. Harris, Douglas Haig and the First World War (2009), p. 545.
- ↑ Travers, Tim 1987. The killing ground: the British Army, the Western Front and the emergence of modern war 1900–1918. Allen & Unwin, London.
- ↑ «Generals - Sir Douglas Haig». Canada and the First World War. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۱۹.
- ↑ Davidson 2010, p. 137.
- ↑ Todman 2005, pp. 73–120.
- ↑ Corrigan 2002, pp. 298–330, 406–410.
- ↑ Neillands 2006, p. 29.
- ↑ «Historical UK inflation rates and price conversion calculator». iamkate.com. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۰.
- ↑ Russell 1881, p. 454.
- ↑ Groot 1988, pp. 1–2.
- ↑ «Dictionary of Scottish Architects - DSA Architect Biography Report (October 16, 2019, 8:14 pm)». web.archive.org. ۲۰۱۹-۱۰-۱۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۱.
- ↑ Clifton College Register" Muirhead, J.A.O. p. 67: Bristol.
- ↑ J.W Arrowsmith for Old Cliftonian Society; April 1948.
- ↑ Groot 1988, p. 18.
- ↑ «Archive». web.archive.org. ۲۰۱۴-۱۰-۲۵. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۴.
- ↑ ۲۰٫۰ ۲۰٫۱ ۲۰٫۲ «Field Marshall Earl haig (lodge Earl haig)».
- ↑ «Elgin's Lodge at Leven No. 91: History». web.archive.org. ۲۰۱۴-۰۶-۲۵. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۴.
- ↑ Groot 1988, p. 29.
- ↑ «Page 521 | Issue 25439, 6 February 1885 | London Gazette | The Gazette». www.thegazette.co.uk. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۴.
- ↑ «"Polo Monthly 1928"» (PDF).
- ↑ Groot 1988, p. 31.
- ↑ «Page 4012 | Issue 25840, 24 July 1888 | London Gazette | The Gazette». www.thegazette.co.uk. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۶.
- ↑ Groot 1988, p. 33.
- ↑ «Page 2309 | Issue 26156, 28 April 1891 | London Gazette | The Gazette». www.thegazette.co.uk. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۶.
- ↑ Groot 1988, p. 38.
- ↑ Groot 1988, p. 135.
- ↑ Groot 1988, p. 40.
- ↑ «Page 3655 | Issue 26526, 26 June 1894 | London Gazette | The Gazette». www.thegazette.co.uk. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۹-۲۸.
یادداشت
[ویرایش]- ↑ British expeditionary force
- ↑ Haig & Haig
- ↑ که الان به بیمارستان کامرون بدل شده
منابع
[ویرایش]- دانشنامه بریتانیکا
- Boddy, M. G.; Brown, W. A.; Fry, E. V.; Hennigan, W.; Hoole, Ken; Manners, F.; Neve, E.; Platt, E. N. T.; Proud, P.; Yeadon, W. B. (March 1975). Locomotives of the L.N.E.R: Tender Engines – Classes B1 to B19. part 2B. Lincoln: Railway Correspondence & Travel Society. ISBN 0-901115-73-8. OCLC 655688865.
- Boddy, M. G.; Fry, E. V.; Hennigan, W.; Proud, P.; Yeadon, W. B. (July 1963). Fry, E. V. (ed.). Locomotives of the L.N.E.R: Preliminary Survey. part 1. Potters Bar: Railway Correspondence & Travel Society. OCLC 505163991.
- Bond, Brian (2002). The Unquiet Western Front. Cambridge University Press. ISBN 978-0521809955.
- Bond, Brian; Cave, Nigel (2009). Haig – A Reappraisal 70 Years On. Pen & Sword. ISBN 978-0850526981.
- Bullock, Arthur (2009). Gloucestershire Between the Wars: A Memoir. The History Press. ISBN 978-0-7524-4793-3.
- Carlyon, Les (2005). The Great War. Pan MacMillan. ISBN 978-1405037617.
- Charteris, Brigadier-General John (1929). Field Marshal Earl Haig. Cassell. OCLC 1683342.
- Churchill, Winston (1937). Great Contemporaries. Butterworths. ISBN 978-1935191995.
- Churchill, Winston (1938). The World Crisis. Odhams. ISBN 978-0141442051.
- Corrigan, Gordon (2002). Mud, Blood & Poppycock. Cassell. ISBN 978-0304366590.
- Davidson, Major General Sir J. (2010). Haig, Master of the Field. Barnsley: Pen & Sword. ISBN 978-1848843622.
- De Groot, Gerard (1988). Douglas Haig 1861–1928. London: Unwin Hyman. ISBN 978-0044401926.
- Duffy, C. (2007). Through German Eyes, The British and the Somme 1916. Phoenix Books. ISBN 978-0-7538-2202-9.
- French, David (2000). Raising Churchill's Army. London: Oxford University Press. ISBN 978-0199246304.
- Gollin, Alfred (1964). Proconsul in Politics: Lord Milner. Macmillan. OCLC 175027.
- Green, Andrew (2003). Writing the Great War. London: Frank Cass. ISBN 978-0714684307.
- Haig, Countess (1936). The Man I Knew. The Moray Press. OCLC 752595381.
- Haig, F–M Sir Douglas (1919). Lt.-Col. J. H. Boraston (ed.). Sir Douglas Haig's Despatches (December 1915 – April 1919). Dent. OCLC 479257.
- Hart, Peter (2008). 1918: A Very British Victory. Phoenix Books. ISBN 978-0-7538-2689-8.
- Hoare, Philip (1995). Noel Coward: a biography. Sinclair-Stevenson. ISBN 978-1856192651.
- Mead, Gary (2008). The Good Soldier: The Biography of Douglas Haig. Atlantic Books. ISBN 978-1-84354-281-0.
- Mosley, Charles (2003). Burke's Peerage, Baronetage & Knightage. Vol. 2 (107 ed.). Burke's Peerage (Genealogical Books). ISBN 978-0971196629.
- Laffin, John (1988). British Butchers and Bunglers of World War One. Stroud, Gloucs: Sutton. ISBN 978-0-7509-0179-6.
- Neillands, Robin (2006). The Death of Glory: the Western Front 1915. London: John Murray. ISBN 978-0-7195-6245-7.
- Prior, Robin; Wilson, Trevor. Haig, Douglas, first Earl Haig (1861–1928) (Oxford University Press, 2004; (online edn) January 2011 ed.). London: Oxford Dictionary of National Biography. Retrieved 19 January 2015.
- Reid, Walter (2006). Architect of Victory: Douglas Haig. Birlinn. ISBN 978-1841585178.
- Rowlands, Murray (2015). Aldershot in the Great War: The Home of the British Army. Pen & Sword Military. ISBN 978-1783832026.
- Russell, John (1881). The Haigs of Bemersyde: A Family History. W. Blackwood & Sons.
- Secrett, Sergeant T. (1929). Twenty-Five Years with Earl Haig. Jarrods. OCLC 758825316.
- Sheffield, Gary (2002). Forgotten Victory: The First World War: Myths and Realities. Headline Review. ISBN 978-0747264606.
- Sheffield, Gary; Bourne, John (2005). Douglas Haig War Diaries and Letters 1914–18. Phoenix. ISBN 978-0297847021.
- Sheffield, Gary (2011). The Chief: Douglas Haig and the British Army. London: Aurum. ISBN 978-1-84513-691-8.
- Sheffield, Gary, ed. (2019). In Haig's Shadow: The Letters of Major General Hugo de Pree and Field Marshal Sir Douglas Haig. Barnsley: Greenhill Books. ISBN 978-1-78438-353-4.
- Terraine, John (1963). Douglas Haig: The Educated Soldier. Hutchinson. ISBN 978-0304353194.
- Terraine, John (1977). The Road to Passchendaele: The Flanders Offensive of 1917: A Study in Inevitability. Leo Cooper. ISBN 978-0850522297.
- Terraine, J. (1992) [1980]. The Smoke and the Fire, Myths and Anti-myths of War 1861–1945 (Leo Cooper ed.). London: Sidgwick & Jackson. ISBN 0-85052-330-3.
- Todman, Dan (2005). The Great War: Myth and Memory. Hambledon Continuum. ISBN 978-1852855123.
- Travers, Tim (1992). How the War Was Won. Routledge. ISBN 978-1-84415-207-0.
- Winter, Denis (1991). Haig's Command. Viking. ISBN 978-1844152049.