French
Deutschراندگی اصلی زاگرس - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
| راندگی اصلی زاگرس | |
|---|---|
 | |
| کشور | ایران |
| ویژگی‌ها | |
| امتداد | شمال‌غربی – جنوب‌شرقی |
| شیب | شمال‌شرقی |
| زمین‌ساخت | |
| وضعیت | فعال |
| نوع | فشاری |
گسل سراسری زاگرس
• گسل جوان زاگرس (نارنجی)
• راندگی اصلی زاگرس (زرد)
گسل زاگرس بلند (آبی)
گسل جبهه کوهستان (سیاه)
راندگی اصلی زاگرس که گسل اصلی معکوس زاگرس نیز نامیده می‌شود، یکی از گسل‌های بنیادین ایران و بخش اصلی گسل سراسری زاگرس است. راندگی اصلی زاگرس با راستای شمال باختری-جنوب خاوری و سازوکار فشاری، بر زمین‌درز[۱] میان پهنهٔ سنندج-سیرجان در شمال خاوری و زاگرس بلند در جنوب باختری منطبق است.[۲] این گسل مرز شمالی پهنه زاگرس بلند یا زاگرس مرتفع به‌شمار می‌رود و این پهنه را از پهنه سنندج-سیرجان جدا می‌سازد.
بر پایه تقسیم‌بندی‌های ساختمانی زمین‌شناسی ایران، پهنه زاگرس بلند با پهنای متوسط ۸۰ کیلومتر در میان دو پهنه زمین‌شناختی سنندج-سیرجان در شمال و پهنه زاگرس چین‌خورده در جنوب قرار دارد و بلندترین بخش‌های رشته‌کوه زاگرس را در خود جای داده‌است. راندگی اصلی زاگرس یک گسل معکوس بزرگ است که مرز شمالی پهنه زاگرس بلند به‌شمار می‌رود و این پهنه را از پهنه سنندج-سیرجان جدا می‌کند. گسل زاگرس بلند نیز مرز جنوبی پهنه زاگرس بلند محسوب می‌شود و این پهنه را از زاگرس چین‌خورده جدا می‌سازد.
زمین‌شناسان راندگی اصلی زاگرس را به دو بخش قسمت می‌کنند. بخش اول تا شرق حاجی‌آباد در استان هرمزگان کشیده شده و دارای راستای شمال‌غربی – جنوب‌شرقی (N130E) و شیب به سمت شمال‌شرقی است. بخش دوم راندگی اصلی زاگرس با نام‌های خط عمان، گسل زندان و گسل میناب نیز نامیده می‌شود. این بخش با طول حدود ۲۵۰ کیلومتر و راستای شمال‌غربی – جنوب‌شرقی (N170E) از حاجی‌آباد به سمت جنوب ادامه می‌یابد و شیب آن به سمت شرق و شمال‌شرقی است.[۳]
راندگی اصلی زاگرس از نوع گسل‌های راندگی - فشاری است و نقش چشم‌گیری بر لرزه‌خیزی ایران دارد. بر اساس مطالعه برو و ریکو (۱۹۷۱)، راندگی اصلی زاگرس یک گسل معکوس کم‌شیب است که بخش اصلی گسل سراسری زاگرس را تشکیل داده و قدمت بیشتری دارد. جابه‌جایی افقی این گسل حدود ۴۰ کیلومتر است.[۴] بخش جدیدتر گسل سراسری زاگرس، گسل اصلی عهد حاضر یا گسل جوان زاگرس نام دارد. این روراندگی، زاویه قائم دارد و راستگرد است. و در اصل مجموعه‌ای از چندین قطعه گسل کوچکتر در امتداد یکدیگر است.
پانویس
[ویرایش]- ↑ Geosuture
- ↑ پورکرمانی و آرین، لرزه‌خیزی ایران، ۷۶.
- ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب
<ref> غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نامReferenceAوارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.). - ↑ آقانباتی، زمین‌شناسی ایران، ۵۲۸.
منابع
[ویرایش]- آقانباتی، سیدعلی (۱۳۸۳). زمین‌شناسی ایران. تهران: سازمان زمین‌شناسی و اکتشافات معدنی کشور. شابک ۹۶۴-۶۱۷۸-۱۳-۸.
- پورکرمانی، محسن؛ آرین، مهران (۱۳۷۷). لرزه‌خیزی ایران. تهران: مرکز چاپ و انتشارات دانشگاه شهید بهشتی. شابک ۹۶۴-۴۵۷-۰۱۱-۱.
- «الگوهای گسلی و برآورد سرعت بالا آمدگی در طول گسل زاگرس مرتفع». نشریه زمین‌شناسی مهندسی. دریافت‌شده در ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۹.
| زاگرس | | |
|---|---|---|
| ایران مرکزی | ||
| شرق و جنوب‌شرقی ایران | ||
| البرز غربی و آذربایجان | ||
| البرز | ||