زبان‌های سنتوم و ساتم - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

بخش‌بندی زبانی سَتِم-کِنتوم (centum-satem) یکی از انواع بخش‌بندی زبان‌های هندواروپایی و بر اساس سیر تکاملی سه ردیف همخوان پشتی بازسازی‌شدهٔ زبان نیا-هندواروپایی است:^[۱]^[۲]

*kʷ،	*gʷ،	*gʷʰ	(لبی و ملازی)
*k،	*g،	*gʰ	(ملازی)
*ḱ،	*ǵ،	*ǵʰ	(کامی)

دو واژهٔ «ستم» و «کنتوم» به‌ترتیب برگرفته از واژه‌های اوستایی 𐬯𐬀𐬙𐬆𐬨 satəm و لاتین centum (هردو به معنی «صد») هستند، که مثال‌هایی استاندارد از این دو مسیر تکاملی‌اند.

زبان‌های دستهٔ ستم اینهایند: زبان‌های هندوایرانی، ارمنی، بالتیک، اسلاوی و آلبانیایی. همچنین گمان می‌رود که زبان‌های نابودشده‌ای که سندی دربارهٔ وابستگی آنها به این دو دسته ندارند مانند داسی و تراسی نیز از دستهٔ ستم بوده‌باشند. در این گروه همخوان‌های ملازی و لبی و ملازی در زبان نیاهندواروپایی ادغام شده و به همخوان‌های ملازی توسعه داده شده‌است و همچنین همخوان‌های کامی به صفیری دگرش یافته‌اند.

زبان‌های دستهٔ کنتوم یا نا-سَتِم دیگر گویش‌های زبان‌های هندواروپایی را دربرمی‌گیرد. در این گروه ما شاهد آمیزش در همخوان‌های ملازی و کامی نیاهندواروپایی به ملازی با تغییر آواهای جداگانه‌ایم. این تغییر آوایی پیش از تغییر آوا در زبان‌های ستم رخ‌داده‌است. این گروه دربرگیرندهٔ زبان‌های ایتالیک، سلتیک، ژرمنی و هلنی می‌شود. شاید گروه کوچکی از زبان‌های نابودشده چون زبان مقدونی باستان، ونتیک و به احتمال ایلیریایی هم به این خانواده تعلق داشته‌اند.