سالیوت ۱ - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سالیوت ۱
آمار ایستگاه
COSPAR ID1971-032A
شماره SATCAT۰۵۱۶۰
شناسه تماسسالوت 1
سرنشینان۳
پرتابApril 19, 1971, 01:40:00 (1971-04-19UTC01:40) زمان هماهنگ جهانی[۱]
پرتابگرپروتون-کی
سکوی پرتابسایت کیهان بایکونور 81، کیهان‌دروم بایکونور، اتحاد جماهیر شوروی
بازگشت به جو۸ دسامبر ۲۰۲۴&#۱۶۰;(۱۹۷۱-۱۰-۱۲)
وضعیت ماموریتDe-orbited
جرم۱۸٬۴۲۵ کیلوگرم (۴۰٬۶۲۰ پوند)
درازا~۲۰ متر (۶۶ فوت)
قطر~۴ متر (۱۳ فوت)
حجم فشرده۹۹ متر مکعب (۳٬۵۰۰ فوت مکعب)
حضیض۲۰۰ کیلومتر (۱۲۴ مایل)
اوج۲۲۲ کیلومتر (۱۳۸ مایل)
انحراف مداری51.6 درجه
تناوب مداری88.5 دقیقه
تعداد روز در مدار175 زوز
تعداد روز با سرنشین24 روز
شمار گردش‌ها۲٬۹۲۹
مسافت پیموده شده۱۱۸٬۶۰۲٬۵۲۴ کیلومتر (۷۳٬۶۹۶٬۱۹۲ مایل)
پیکربندی
سایوز در حال اتصال به سالیوت 1

سالیوت 1 (DOS-1) (روسی: Салют-۱) اولین ایستگاه فضایی از نوع خود بود، که توسط اتحاد جماهیر شوروی در ۱۹ آوریل ۱۹۷۱ در مدار پایین زمین قرار گرفته و کارش را شروع کرد. برنامه فضایی سالیوت با پنج راه اندازی موفق تر از هفت ایستگاه دیگر این کار را دنبال کرد. زیوزدا (ماژول ایستگاه فضایی) هسته اصلی برنامه روسیه از ایستگاه فضایی بین‌المللی شد و در مدار قرار دارد.[۲]

زمینه

[ویرایش]

سالیوت ۱ به عنوان برنامه اصلاح شده ایستگاه فضایی نظامی آلماز محسوب شده و در حال توسعه بود. [۳] در ژوئیه ۱۹۶۹، پس از فرود آمدن آپولو ۱۱ بر روی ماه اتحاد جماهیر شوروی شروع به تغییر پایه‌ای برنامه فضایی سرنشین دار خود به مدار ایستگاه‌های فضایی کرد، با این احتمال که یک تقویت کننده قمری ممکن است بعداً در دهه ۱۹۷۰ در صورت پرواز تقویت کننده N-1 بتواند پرواز کند. [۴] یکی دیگر از انگیزه‌های برنامه ایستگاه فضایی، تمایل به یکپارچه‌سازی برنامه اسکای‌لب ایالات متحده که در حال توسعه بود. ساختار اساسی سالیوت ۱ با چند تغییر از آلماز اقتباس شده‌است و پایه و اساس تمام ایستگاه‌های فضایی شوروی را از طریق میر تشکیل می‌دهد. [۳]

تاریخچه ساخت و بهره‌برداری

[ویرایش]

ساخت سالیوت ۱ از اوایل سال ۱۹۷۰ آغاز شد و پس از تقریباً یک سال از پایگاه فضایی بایکونور پرتاب شد. هنوز برخی کارهای مونتاژ باقی مانده بود و این کار در مرکز پرتاب به پایان رسید. برنامه سالیوت توسط کریم کریموف[۵] رئیس کمیسیون امور خارجه مأموریت‌های سایوز اداره شد. [۶]

ساختار

[ویرایش]

در زمان راه اندازی، هدف اعلام شده سالیوت، آزمایش اجزاء سیستم‌های یک ایستگاه فضایی و انجام تحقیقات و آزمایش‌های علمی بود. طول سالیوت ۲۰ متر (۶۶ فوت) و قطر آن حداکثر ۴ متر (۱۳ فوت) و حجم فضای داخلی آن ۹۹ متر مکعب (۳٬۵۰۰ فوت مکعب) و جرم خشک آن در مدار ۱۸٬۴۲۵ کیلوگرم (۴۰٬۶۲۰ پوند) بود. از میان چندین محفظه آن، سه مورد تحت فشار قرار گرفتند (۱۰۰ متر مربع در کل)، و دو مورد نیز توسط خدمه وارد شدند.[۱]

مشخصات [۳]

[ویرایش]
  • طول - ۱۵٫۸ متر
  • حداکثر قطر - ۴٫۱۵ متر
  • حجم قابل سکونت - ۹۰ متر مربع
  • توده در هنگام پرتاب - ۱۸٫۹۰۰ کیلوگرم
  • پرتاب وسیله نقلیه - پروتون (۳–۴ مرحله)
  • در عرض آرایه‌های خورشیدی - حدود ۱۰ متر
  • مساحت آرایه‌های خورشیدی - ۲۸ متر مربع
  • تعداد آرایه‌های خورشیدی - ۴
  • حمل و نقل مجدد - Salyut از نوع Soyuz (ماموریت‌های طراحی مجدد Soyuz انجام می‌شد، اما این اتفاق نیفتاد)
  • تعداد درگاه‌های docking - 1
  • کل ماموریت‌های هدایت شده - ۲
  • کل ماموریت‌های مدیریت طولانی مدت - ۱

بازدید از فضاپیما و خدمه

[ویرایش]

سایوز ۱۰

[ویرایش]

بعد از گرفتن ۲۴ ساعتی که برای ریزگردها و رویکردها آماده شده بود، سایوز۱۰یوز با استفاده از سالیوت در ساعت ۰۱:۴۷ در تاریخ ۲۴ آوریل (UTC) لنگر انداخت و برای ۵٫۵ ساعت ماند.[۱] اتصال سخت به دلیل نقص فنی ناموفق بود. خدمه نتوانستند وارد ایستگاه شوند و مجبور شدند مأموریت را منتفی کنند.[۷]

اعزامی خدمه تاریخ عرضه پرواز کردن تاریخ فرود پرواز به پایین مدت زمان (روزها) یادداشت
سایوز ۱۰ ولادیمیر شاتالوف، الکسی یلیسیف و نیکولای رکاویشنیکف ۲۳ آوریل ۱۹۷۱ سایوز ۱۰ ۲۵ آوریل ۱۹۷۱ سایوز ۱۰ ۰ اتصال به سیستم انجام نشد

سایوز ۱۱

[ویرایش]
خدمه Soyuz 11 با ایستگاه Salyut در پس زمینه، در تمبر یادبود اتحاد جماهیر شوروی

سایوز۱۱ در ۷ ژوئن ۳ ساعت و ۱۹ دقیقه طول کشید تا لنگر بیندازد.[۸] خدمه منتقل شده به سالیوت و مأموریت آنها به شرح زیر اعلام شد:[۱]

  • بررسی طرح، واحدها، سیستمهای پردازنده و تجهیزات ایستگاه خلبانی مداری
  • آزمایش روشهای دستی و مستقل ایستگاه برای جهت‌یابی و پیمایش و همچنین سیستم‌های کنترل برای مانور مجتمع فضایی در مدار
  • بررسی زمین‌شناسی سطح زمین، جغرافیا، هواشناسی و پوشش برف و یخ
  • بررسی خصوصیات بدنی، فرایندها و پدیده‌های موجود در جو و فضای بیرونی در مناطق مختلف طیف الکترومغناطیسی
  • انجام مطالعات دارویی و بیولوژیکی برای تعیین امکان وجود فضانوردان در ایستگاه، کارهای مختلفی را انجام می‌دهد، و بررسی تأثیر پرواز فضا بر روی ارگانیسم انسان است.

در ۲۹ ژوئن، پس از ۲۳ روز و پرواز ۳۶۲ مدار، مأموریت به دلیل مشکلات موجود در ایستگاه از جمله آتش‌سوزی برقی کوتاه شد. خدمه به سایوز ۱۱ منتقل شدند و دوباره به جو زمین بازگشتند. کپسول در یک فرود نرم در قزاقستان با چتر نجات فرود آمد، اما تیم ریکاوری دریچه ای را برای یافتن هر سه عضو خدمه در نیمکت‌های خود باز کرد. در بازرسی مشخص شد که دریچه تسکین فشار در هنگام ورود مجدد دچار اختلال شده و منجر به از بین رفتن جو کابین شده‌است. [۴] خدمه لباس‌های تحت فشار نداشتند، و این حکم صادر شد که تمام مأموریت‌های بعدی سایوز نیاز به استفاده از آنها داشته باشند. [۷]

اعزامی خدمه تاریخ عرضه پرواز کردن تاریخ فرود پرواز به پایین مدت زمان (روزها) یادداشت
سایوز ۱۱ جورجی دوبروولسکی، ویکتور پاتسایف، ولادیسلاو ولکوف ۶ ژوئن ۱۹۷۱، 04:55:09 UTC سایوز ۱۱ ۲۹ ژوئن ۱۹۷۱، 23:16:52 UTC سایوز ۱۱ ۲۳ روز، ۱۸ ساعت، ۲۱ دقیقه، ۴۳ ثانیه خدمه هنگام ورود مجدد درگذشت

ورود مجدد

[ویرایش]

سالیوت ۱ در ژوئیه-اوت سال ۱۹۷۱ به مدار بالاتر منتقل شد تا اطمینان حاصل شود که از طریق پوسیدگی مداری نابود نمی‌شود. در این میان، کپسول‌های سایوز به‌طور قابل توجهی دوباره طراحی شده‌اند تا در هنگام پرتاب، مانورهای لنگراندازی و ورود مجدد، لباسهای پوشیده شده پوشیده شود. [۴] تلاش مجدد سایوز بسیار طولانی طول کشید، و تا ماه سپتامبر، سالیوت ۱ با استفاده از گاز کنترل نگرش کم بود. [۹] مقرر شد مأموریت ایستگاه جمعبندی شود و در ۱۱ اکتبر موتورهای اصلی برای مانور دوربیت اخراج شدند. پس از ۱۷۵ روز، اولین ایستگاه فضایی جهان بر فراز اقیانوس آرام آتش گرفت.[۱]

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ "Salyut 1". NSSDC ID: 1971-032A. NASA. Retrieved March 24, 2012.
  2. ↑ Gurzadyan, G. A.; Ohanesyan, J. B. (September 1972). "Observed Energy Distribution of α Lyra and β Cen at 2000–3800 Å". Nature. 239 (5367): 90. Bibcode:1972Natur.239...90G. doi:10.1038/239090a0. S2CID 4265702.
  3. ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ Portree 1995.
  4. ↑ ۴٫۰ ۴٫۱ ۴٫۲ Baker 2007.
  5. ↑ Chladek, Jay (2017). Outposts on the Frontier: A Fifty-Year History of Space Stations. University of Nebraska Press. pp. 85–86. ISBN 978-0-8032-2292-2.
  6. ↑ Ivanovich 2008.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ Shayler & Hall 2003.
  8. ↑ "Soyuz 11". NSSDC ID: 1971-035A. NASA. Retrieved March 24, 2012.
  9. ↑ Marett-Crosby, Michael (ژوئن 28, 2013). Twenty-Five Astronomical Observations That Changed the World: And How To Make Them Yourself. Springer Science & Business Media. p. 282. ISBN 9781461468004. Retrieved April 18, 2018.

اسناد

[ویرایش]

پیوند به بیرون

[ویرایش]
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سالیوت_۱&oldid=40700583»