سمفونی شماره ۶ (بتهوون) - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سمفونی در فا ماژور
شماره ۶ (چوپانی)
اثر: لودویگ فان بتهوون
بخشی از پیش‌نویس سمفونی ششم به خط لودویگ فان بتهوون
مایه‌نمافا ماژور
شمارهٔ اثراپوس ۶۸
سبکدورهٔ کلاسیک
شکلسمفونی
آفرینش۱۸۰۲ (۱۸۰۲)–۱۸۰۸
اهدا شدهآرشیدوک رودولف اتریش (۱۷۸۸–۱۸۳۱)
اجرا۲۲ دسامبر ۱۸۰۸، وین
موومان‌هاپنج
سازبندیارکسترال

سمفونی شماره ۶ در فا ماژور، اُپوس ۶۸، اثر لودویگ فان بتهوون است. این سمفونی با نام سمفونی چوپانی یا سمفونی چوپان یا پاستورال (به آلمانی: Sifonie Pastorale[۱]) نیز شهره است. تصنیفِ سمفونی شماره ۶ در سال ۱۸۰۸ به اتمام رسید. این اثر یکی از معدود آثار بتهوون است که حاوی محتوای صریحِ موسیقی برنامه‌ای است،[۲] و نخستین بار در ۲۲ دسامبر ۱۸۰۸، در سالن «تئاتر ان د وین»[الف] وین و در کنسرتی چهار ساعته اجرا شد.[۳]‌[۴]

تاریخچه

[ویرایش]
چاپ سنگی از سال ۱۸۳۴، در نمایشگاه «خانه-بتهوون» در بن، که خالق «پاستورال» را در طبیعت به تصویر کشیده‌است.

اولین طرح‌های سمفونی پاستورال در سال ۱۸۰۲ پدیدار شد. خلقِ سمفونی ششم هم‌زمان بود با سمفونی پنجم، که معروف‌تر و آتشین‌تر از آن بود. هر دو سمفونی در یک کنسرت طولانی و تمرینِ کم، دوباره در سالن «تئاتر ان د وین» در ۲۲ دسامبر ۱۸۰۸ اجرا شد.

در آغاز قرن نوزدهم موسیقی تفسیر نمی‌شد و موسیقیدانانِ سبک کلاسیک اعتقاد داشتند که موسیقی به تنهایی کامل است و نباید پیرو تفسیر و یا توصیفِ موضوعی غیر از موسیقی باشد؛ ولی در مکتب رمانتیک موضوع و تفسیر در موسیقی مورد توجه قرار گرفت. بتهوون چون متعلق به هر دو نسل بود و تحت تأثیر هر دو مکتب، آثاری را خلق کرد.[۵]

بتهوون عاشق طبیعت بود و بخش زیادی از وقت خود را در پیاده‌روی در کشور گذراند. او غالباً وین را برای کار در مناطق روستایی ترک می‌کرد. این آهنگساز می‌گوید سمفونی ششم «بیشتر بیان احساس است تا نقاشی»،[۶] نکته‌ای که در عنوانِ نخستین موومان، تأکید می‌کند.

بتهوون آرامش خود را تنها در طبیعت می‌جست. کنتس تِرِزه برونسویک[ب] معشوقهٔ بتهوون می‌گوید: «طبیعت تنها مَحرَم رازِ او بود». چارلز نیا[پ] موسیقیدان بریتانیایی (۱۸۷۷–۱۷۸۴) که در سال ۱۸۱۵ با بتهوون آشنا شده بود، می‌نویسد: «هیچ‌کس را ندیده‌است که همچون او عاشق طبیعت باشد، گلها و ابرها را دوست بدارد، مثل اینکه در طبیعت زندگی می‌کرد». بتهوون خودش می‌نویسد: «در این دنیا هیچ‌کس نیست که به اندازهٔ من ییلاق را دوست بدارد، هر درخت به اندازهٔ یک انسان برایم عزیز و دوست‌داشتی است».[۷]

ساختار

[ویرایش]

سازبندی

[ویرایش]
I. آلگرو ما نون تروپو
II. آندانته مولتو موسو
III. آلگرو ویواچه
IV. آلگرو
V. آلگرتو
آیا مشکلی با شنیدن این پرونده‌ها دارید؟ راهنمای رسانه را ببینید.

سازهای «سمفونی شماره ۶» عبارتند از:

سازهای بادی چوبی :
۱ فلوت پیکولو (فقط در موومان چهارم)
۲ فلوت
۲ ابوا
۲ کلارینت در «سی بمل»
۲ فاگوت
سازهای بادی برنجی:
۲ هورن (کُر) در «فا» و «سی بمل»
۲ ترومپت در «دو» و «سی بمل» (فقط در موومان‌های سوم، چهارم و پنجم)
۲ ترومبون (آلتو، تنور، فقط در موومان‌های چهارم و پنجم)
سازهای کوبه‌ای:
تیمپانی (فقط در موومان چهارم)
سازهای زهی:
ویولن (۱ و ۲)
ویولا
ویولنسل
کنترباس

موومان‌ها

[ویرایش]

این سمفونی به جای چهار موومان که در سمفونی‌های دوره کلاسیک رایج بود، دارای پنج موومان است. بتهوون در ابتدای هر موومان، یک عنوان برنامه‌ای نوشت:

I. آلگرو ما نون تروپو (2
4)، در فا ماژور (پدیدار‌شدنِ احساس‌ها و هیجان‌های دلپذیر و مطبوع به هنگام گام نهادن به دامان طبیعت در یک روستا).
II. آندانته مولتو موسو (3
4)، در فا ماژور (صحنه‌ای بر کنار جویبار).
III. آلگرو (3
4)، در فا ماژور (گردهمایی شاد و پُر سرورِ روستاییان).
IV. آلگرو (4
4)، در فا مینور (رعد‎و‌برق و طوفان).
V. آلگرتو (6
8)، در فا ماژور (آواز چوپانان، بیان احساس‌های آمیخته با شادمانی و سپاس به‌خاطر پایان یافتن طوفان).[۸]

موومان سوم به یک کادانس ناقص ختم می‌شود که مستقیم به موومان چهارم وصل می‌شود. موومان چهارم نیز بدون توقف مستقیماً به موومان پنجم منتهی می‌شود.

اجرای این اثر حدود ۴۰ دقیقه طول می‌کشد.

موومان اول

[ویرایش]

موومان اول در فرم سونات و به آرامی شروع می‌شود و احساس آهنگساز برای ورود به دهکده است. بافت ارکسترالِ موتیف از «تم اول»، در سراسر قطعه بسط و گسترش می‌یابد و با تکرار آن، احساس هیجان‌انگیزی به‌وجود آورده به‌طوری که کمتر به «تم دوم» پرداخته می‌شود. تم اول در این موومان مانند سمفونی پنجم اهمیت زیادی دارد و برخی از موسیقیدانان اعتقاد دارند که از تم‌های محلی راین اقتباس شده‌است. ایوان فریندل[ت] اظهار داشت: «تکرار بی شمارِ الگوی در طبیعت (موتیف اصلی)، با تعلیق و هارمونی‌های پایدار، از طریق سلول‌های ریتمیک منتقل می‌شود».[۹][۱۰]

موومان دوم

[ویرایش]

موومان دوم در فرم سونات و در گام زیرنمایان، با صدایی آهسته، کنار جویبار را توصیف می‌کند و با «بسط و گسترش»، توصیفی است از جریانِ ملایم آب و رودخانه، که توسط دو ویولنسل با سوردین اجرا می‌شود و بقیهٔ ویولنسل‌ها با پیتزیکاتو همراهی می‌کنند، صدای گنجشک‌ها نیز با اجرای تریل توسط ویولن‌ها به گوش می‌رسد. در انتها، ناگهان صدای ارکستر قطع شده و حرکت به سوی یک کادنزا است که فقط صدای پرندگان را سازهای بادی چوبی تقلید می‌کنند. بتهوون گونه‌های پرندگان را در پارتیتور مشخص کرد: بلبل (فلوت)، بلدرچین (ابوا) و فاخته (دو کلارینت).[۱۱]

{#(set-global-staff-size 14) \set Score.proportionalNotationDuration = #(ly:make-moment 1/13) \new StaffGroup << \new Staff = "flute" \with { instrumentName = #"Fl." } { << \new Voice = "up" \relative c'''{ \set Staff.midiInstrument = #"flute" \stemUp \voiceOne \clef treble \once \hide TimeSignature \key bes \major \time 12/8 \stemUp g8^(^"بلبل" f) r g^( f) r g^( f) g16^(^> f) g^(^> f) g^(^> f) g^(^> f) f1.~\startTrillSpan f4.~ f16^( \stopTrillSpan e f8) r } \new Voice = "down" \relative c''{ \stemDown \voiceTwo R1. R r2. } >> } \new Staff = "oboe" \with { instrumentName = #"Ob." } { << \new Voice = "up" \relative c''' { \set Staff.midiInstrument = #"oboe" \stemUp \voiceOne \key bes \major r2. r4. r8^"بلدرچین" r8 d16. d32 d8 r r r4 d16. d32 d8 r r r4 d16. d32 d8 r d16. d32 d8 r r } \new Voice = "down" \relative c''{ \stemDown \voiceTwo R1. R r2. } >> } \new Staff = "clarinet" \with { instrumentName = #"Cl." } { << \new Voice = "up" \relative c''{ \set Staff.midiInstrument = #"clarinet" \transposition bes \stemUp \key c \major R1. e8^"فاخته" c r r4. e8 c r r4. e8 c r e c r } \new Voice = "down" \relative c''{ \stemDown s1. e8 c s s4. e8 c s s4. e8 c s e c s } >> } >> }

موومان سوم

[ویرایش]

موومان سوم مجدداً در گام اصلی و یک اسکرتسو در بیان شادی و تجمع روستائیان است. ملودی شاد برای رقصِ چوپانیِ دهقانان، توسط کلارینت اجرا می‌شود و صدای غرشِ رعد‌و‌برق، خوشی آنان را تهدید می‌کند.[۱۲]

این موومان یک نسخهٔ تغییر یافته از فرم معمول برای اسکرتسو است، به این ترتیب که به جای یک بار، سه بار تکرار می‌شود، و در سومین تکرار، تم اسکرتسو کوتاه می‌شود. شاید بتهوون برای تکمیل این چیدمان نسبتاً بزرگ، تکرارهای درونی معمولی از اسکرتسو و سه‌گانهٔ (اسکرتسو-تریو-اسکرتسو) را مشخص نکرده است. تئودور آدورنو[ث] این اسکرتسو را به‌عنوان الگویی برای اسکرتسوهای آنتون بروکنر معرفی می‌کند.[۱۳]

بازگشت نهایی تم، فضای آرام و طوفانی را با تمپوی سریعتری منتقل می‌کند. موومان به‌طور ناگهانی خاتمه می‌یابد، و بدون مکث، موومان چهارم آغاز می‌شود.

موومان چهارم

[ویرایش]

موومان چهارم در توصیف طوفان، باران‌های سیل‌آسا و رعدوبرق است. در ادامه و پس از فروکش باران و طوفان، نوای آرام و ملایم ابوا شنیده می‌شود و نمایشی از قوس و قزح را به یاد می‌آورد. بتهوون در این قسمت، رعدوبرق را با سازهای کوبه‌ای با همراهی ویولنسل‌ها و کنترباس‌ها توصیف می‌کند که این قسمت مورد انتقاد قرار گرفته که چرا ابتدا صدای رعد می‌آید و سپس صدای برق. در صورتی که در طبیعت، ابتدا برق پدیدار می‌گردد و بعد از آن صدای رعد شنیده می‌شود. ولی به جای آن، توصیفِ قوس و قزح با نوای ملایم ابوا که پس از طوفان شنیده می‌شود، دقیق و درست است. جرج گروو اظهار می‌دارد «بتهوون با استفاده از «تم اول» (باران)، نظریهٔ فیزیکیِ قوس و قزح را که از خاصیت انکسار نور در قطراتِ باران ناشی می‌شود، به خوبی رعایت کرده‌است».[۱۴] یک انتقال یکپارچه به فینالِ موومان وجود دارد که این موومان را موازی با روشِ موتزارت در «کوئینت زهی در سل مینور K. 516» نشان می‌دهد، به این ترتیب که یک فینالِ بی سروصدا با یک مقدمهٔ طولانی به فینالِ احساسی و طوفانی ترجیح داده شده‌است.[۱۵]

موومان پنجم

[ویرایش]

این قسمت در فرم روندو، با یک تمِ کوتاه است و طی آن ملودی «رقص چوپانی»، با ساز کلارینت به گوش می‌رسد و موسیقی با احساس شادی، نشاط و شکرگزاری به پایان می‌رسد.[۱۶] این موومان مانند بسیاری از موومان‌های موسیقی کلاسیک، بر پایهٔ یک تمِ هشت میزانی استوار است، و نشان‌دهندهٔ آهنگ شکرگزاری چوپانان است.

کدا به آرامی شروع می‌شود و به تدریج اوج جذابی می‌گیرد، برای رسیدن به اوج و همنواییِ کاملِ ارکستر (بدون «سازهای طوفان»)، ویولن‌اول‌ها با ریتم تریوله به صورت ترمولو بر روی یک نت فا در بالا، اجرا می‌شود. پاساژ دلپذیرِ شکرگزاری، با شدت ناگهانیِ پیانیسیمو توسط بتهوون مشخص شده‌است. اکثر رهبران ارکستر سرعت این پاساژ را کُند می‌کنند. پس از یک قسمت کوتاه از این بازتاب، موومان با دو آکورد قوی در فا ماژور به پایان می‌رسد.

در سینما و تلویزیون

[ویرایش]

یادداشت

[ویرایش]
  1. ↑ Theater an der Wien
  2. ↑ Teréz Brunszvik
  3. ↑ Charles Neate
  4. ↑ Yvonne Frindle
  5. ↑ Theodor Adorno

پانویس

[ویرایش]
  1. ↑ Symphony No. 6 in F Major, Op. 68 Pastorale (Schott), ed. Max Unger, pg. viii
  2. ↑ Jones, David W. (1996). Beethoven: Symphony No. 9 (Cambridge Music Handbooks). Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-45684-5.
  3. ↑ Jones, David W. (1996). Beethoven: Symphony No. 9 (Cambridge Music Handbooks). Cambridge University Press. p. 1. ISBN 978-0-521-45684-5.
  4. ↑ Symphony No. 6 in F Major, Op. 68 Pastorale (Schott), ed. Max Unger, pg. xi
  5. ↑ حسنی، تفسیر موسیقی، ۱۶۴.
  6. ↑ The New Grove Dictionary of Music and Musicians, ed. , Stanley Sadie (New York: Oxford University Press, 2001), vol. 20, p. 396.
  7. ↑ رولان، زندگانی بتهوون، ۷۸–۷۹.
  8. ↑ بوک‌اسپن، ۱۰۱ اثر ممتاز از بزرگان موسیقی جهان، ۱۰۱.
  9. ↑ Program notes for the Cleveland Baroque Orchestra
  10. ↑ حسنی، تفسیر موسیقی، ۱۶۴–۱۶۵.
  11. ↑ حسنی، تفسیر موسیقی، ۱۶۵.
  12. ↑ حسنی، تفسیر موسیقی، ۱۶۵.
  13. ↑ Theodor W. Adorno, Beethoven: The Philosophy of Music, edited by Rolf Tiedemann, translated by Edmund Jephcott. Stanford: Stanford University Press (1998): 111. "The Scherzo is, no doubt, the model for Bruckner's scherzi. … The caricatured dance with the famous syncopation is practically as independent of the Scherzo itself as a trio, and is also in the same key. The movement is self-contained like a suite of three dances."
  14. ↑ حسنی، تفسیر موسیقی، ۱۶۵.
  15. ↑ The parallel is noted by Rosen (1997:402), who suggests that the Sixth Symphony be regarded as fundamentally a four-movement work, the storm music serving an extended introduction to the finale.
  16. ↑ حسنی، تفسیر موسیقی، ۱۶۵–۱۶۶.

منابع

[ویرایش]
  • مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Symphony No. 6 (Beethoven)». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۵ ژوئیه ۲۰۱۸.
  • بوک‌اسپن، مارتین (۱۳۷۹). ۱۰۱ اثر ممتاز از بزرگان موسیقی جهان. ترجمهٔ علی‌اصغر بهرام‌بیگی. تهران: آگاه. شابک ۹۶۴-۴۱۶-۰۷۲-X.
  • رولان، رومن (۱۳۵۸). زندگانی بتهوون. ترجمهٔ محمود تفضلی. انتشارات امیرکبیر.
  • حسنی، سعدی (۱۳۶۳). تفسیر موسیقی. ج. ۱ و ۲. تهران: انتشارات صفی‌علیشاه.

پیوند به بیرون

[ویرایش]
در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ سمفونی شماره ۶ (بتهوون) موجود است.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سمفونی_شماره_۶_(بتهوون)&oldid=35095243»