سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

روابط دیپلماتیک آمریکا
  آمریکا
  کشورهایی که آمریکا به رسمیت می‌شناسد و روابط دیپلماتیک با آنان دارد.
  کشورهایی که آمریکا به رسمیت می‌شناسد، ولی روابط دیپلماتیک با آنان ندارند.
  مناطق مورد مناقشه
  جنوبگان

سیاست خارجی ایالات متحده آمریکا از بنیان‌ها و دکترین‌های مختلفی که در طول دو قرن گذشته شکل گرفته تشکیل شده است.

بنیان‌های سیاست خارجی

[ویرایش]

مکتب هامیلتونیسم

[ویرایش]

برگرفته از اندیشه‌های الکساندر همیلتون، وزیر خزانه داری دولت جورج واشینگتن، نخستین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا اصول این مکتب عبارت است از:

اعتقاد به اصل تعادل قوا در اروپا (میان بریتانیا و فرانسه)

تأکید بر ارزش‌های آمریکایی به جای منافع آمریکا در خارج از کشور

درون‌گرایی و نفی مداخله در امور خارجی (به‌ویژه در خارج از نیمکره غربی)

مکتب جکسونیسم

[ویرایش]
حامد کرزی و پرویز مشرف در دیدار از کاخ سفید

برگرفته از اندیشه‌های اندرو جکسون هفتمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا (۱۸۳۷ – ۱۸۲۹)

اصول این مکتب عبارت است از:

  • منافع ملی سکاندار سیاست و روابط خارجی
  • پذیرش مداخله نظامی در دیگر مناطق جهان برای حفظ منافع ملی
  • گسترش موقعیت جهانی به عنوان یک قدرت بزرگ
  • واکنش به تهدیدات از طرق نظامی در صورت نیاز

مکتب ویلسونیسم

[ویرایش]

برگرفته از اندیشه‌های توماس وودرو ویلسون بیست و هشتمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا (۱۹۲۱ – ۱۹۱۳) که در اصول چهاردهگانه ویلسون به آن اشاره رفته است.

اصول این مکتب عبارت‌اند از:

  • رد جنگ به عنوان راه حل مشکلات جهانی
  • ایجاد تعادل قوای جهانی
  • گسترش دموکراسی به عنوان مقابله با پدیده جنگ

دکترین‌های سیاست خارجی

[ویرایش]

دکترین مونروئه

[ویرایش]

برگرفته از نظرات جیمز مونرو پنجمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا (۱۸۲۵ – ۱۸۱۷)

مقابله با مداخله اروپاییان در نیمکره غربی و نفی مداخله در مناقشات اروپایی

دکترین روزولت

[ویرایش]

برگرفته از نظرات تئودور روزولت بیست و ششمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا (۱۹۰۹ – ۱۹۰۱)

تأکید بر حق مداخله ایالات متحده آمریکا در نیمکره غربی با هدف حفاظت از منافع سیاسی و اقتصادی این کشور

دکترین ترومن

[ویرایش]

برگرفته از نظرات هری اس ترومن سی و سومین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا (۱۹۵۳–۱۹۴۵)

حمایت از کشورهای یونان و ترکیه در مقابل خطر کمونیسم، نخستین نظریه مداخله جویانه در خارج از نیمکره غربی

دکترین آیزنهاور

[ویرایش]

برگرفته از نظرات دویث دیوید آیزنهاور سی و چهارمین رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا (۱۹۶۱ – ۱۹۵۳)

تصویر عمومی

[ویرایش]
تظاهرات در ایست‌بازرسی چارلی در برلین علیه برنامه شنود پریزم آژانس امنیت ملی، ژوئن ۲۰۱۳

سیاست خارجی آمریکا موضوع بحث بوده، در داخل و خارج تحسین و انتقاد برانگیخته. در ۲۰۱۹، نظر عمومی در ایالات متحده در خصوص درگیری آمریکا در امور جهانی دو دسته است. ۵۳٪ از آمریکاییان خواهان فعال بودن آمریکا در امور جهانی بوده‌اند، در حالی که ۴۶٪ از آمریکاییان خوهان درگیری کمتر در خارج هستند. درگیری آمریکا در اقتصاد جهانی از سوی مردم آمریکا مثبت تر تلقی شده و ۷۳٪ آن را «یک چیز خوب» می‌دانند.[۱]

نظر جهانی

[ویرایش]

در مجموع، جهان دیدگاه مثبتی به ایالات متحده دارد. بنیاد گروه اوراسیا گزارش داد که در سال ۲۰۲۱، ۸۵٪ از پاسخ دهندگان از ۱۰ کشور نظر مطلوبی نسبت به ایالات متحده داشته‌اند و ۸۱٪ هژمونی آمریکا را به هژمونی چین ترجیح می‌داده‌اند. آنان که دیدگاه نامطلوب نسبت به ایالات متحده داشته‌اند بیش از همه

مداخله جویی، و به‌طور مشخص جنگ در افغانستان، را به عنوان دلیل خود اعلام کردند. همچنین یافته شد که اعمال قدرت نرم دیدگاه‌های مطلوب را افزایش می‌داد در حالی که اعمال قدرت سخت دیدگاه‌های مطلوب را کاهش می‌داد. یافته‌ها نشان داد شهروندان برزیل، نیجریه و هند، دیدگاه‌های مطلوبی نسبت به آمریکا داشتند، در حالی که شهروندان چین و آلمان نظر کمتر مطلوبی نسبت به ایالات متحده داشتند.[۲]

نظرات بین‌المللی نسبت به ایالات متحده اغلب با دولت‌های مختلف این کشور عوض می‌شود. برای مثال در سال ۲۰۰۹ مردم فرانسه وقتی باراک اوباما (۷۵٪ مطلوبیت) جای رئیس‌جمهور جرج دابلیو بوش (۴۲٪) را گرفت نظر مطلوبی نسبت به ایالات متحده داشتند. پس از به قدرت رسیدن رئیس‌جمهور ترامپ، نظر مردم فرانسه دربارهٔ آمریکا از ۶۳٪ به ۴۶٪ سقوط کرد. این روندها در دیگر کشورهای اروپایی نیز دیده شده‌اند.[۳]

مداخله خارجی

[ویرایش]

مطالعات تجربی (مردم‌کشی را ببینید) دریافته اند که دموکراسی‌ها، از جمله آمریکا، غیرنظامیان کمتری را نسبت به دیکتاتوری‌ها کشته‌اند.[۴][۵]

روزنامه نگاران و سازمان‌های حقوق بشری منتقد حملات هوایی و قتل‌های هدفمند توسط پهپاد رزمی به رهبری آمریکا بوده‌اند که در برخی موارد منجر به تلفات جانبی جمعیت‌های غیرنظامی شده‌اند.[۶][۷][۸] در اوایل سال ۲۰۱۷، آمریکا از سوی برخی دانشوران، کنشگران و منابع رسانه ای به خاطر ریختن ۲۶٬۱۷۱ بمب روی هفت کشور در طول سال ۲۰۱۶ با انتقاد مواجه شد: سوریه، عراق، افغانستان، لیبی، یمن، سومالی و پاکستان.[۹][۱۰][۱۱]

حمایت از حکومت‌های اقتدارگرا

[ویرایش]
باراک اوباما در کنار سلمان بن عبدالعزیز آل سعود، ژانویه ۲۰۱۵. به گفته عفو بین‌الملل، «آمریکا دیر زمانی است که مواجهه علنی با عربستان سعودی بر سر سابقه حقوق بشریش طفره می‌رود، تا حد زیادی نسبت به سیاهه فزاینده نقض حقوق بشر آن چشم پوشی می‌کند.»[۱۲]

آمریکا بابت پشتیبانی از دیکتاتورهای راست‌گرا که به‌طور سازمان یافته حقوق بشر را نقض کرده‌اند مورد انتقاد قرار گرفته، از جمله آگوستو پینوشه از شیلی،[۱۳] آلفردو اشتروسنر از پاراگوئه،[۱۴] افراین ریوس مونت از گواتمالا،[۱۵] خورخه رافائل ویدلا از آرژانتین،[۱۶] حسین حبری از چاد[۱۷][۱۸] یحیی خان از پاکستان[۱۹] و سوهارتو از اندونزی.[۲۰][۲۱] منتقدان همچنین ایالات متحده را به تسهیل و حمایت از تروریسم دولتی در جنوب جهانی در جنگ سرد نظیر عملیات کندور، یک کارزار بین‌المللی ترور سیاسی و ترور دولتی سازمان یافته از سوی دیکتاتوری‌های نظامی راست‌گرا در مخروط جنوبی آمریکای جنوبی متهم می‌کنند.[۲۲][۲۳][۱۴][۲۴]

در خصوص حمایت از برخی دیکتاتوری‌های ضد کمونیستی در جریان جنگ سرد، یک پاسخ این است که این کار به عنوان یک شر لازم دیده می‌شد، و آلترناتیوها دیکتاتوری‌های حتی بدتر کمونیستی یا بنیادگرا بودند. دیوید شمیتس می‌گوید که این سیاست به منافع آمریکا کمک نکرد. مستبدان دوست در برابر اصلاحات لازم مقاومت کردند و مرکز سیاسی را نابود کردند (گرچه نه در کره جنوبی) در حالی که سیاست 'واقع‌گرایانه نازپروری دیکتاتورها در بین جمعیت‌ها واکنش منفی برانگیخت و در حافظه طولانی ماند.[۲۵][۲۶]

آمریکا به خاطر پشتیبانی از مداخله نظامی به رهبری عربستان سعودی در جنگ داخلی یمن، که یک فاجعه انسانی، از جمله وبا در یمن و قحطی یمن را کلید زده، به بی اعتنایی به جرایم جنگی متهم شده.[۲۷][۲۸][۲۹]

نیل فرگوسن استدلال می‌کند که ایالات متحده به نادرستی بابت همه نقض‌های حقوق بشر انجام شده توسط حکومت‌های مورد حمایت آمریکا مورد سرزنش قرار می‌گیرد. فرگوسن می‌نویسد که توافق کلی ای وجود دارد که گواتمالا بدترین حکومت مورد حمایت آمریکا در جنگ سرد بوده، ولی نمی‌توان به‌طور معتبری آمریکا را به خاطر همه ۲۰۰ هزار مرگ تخمینی در جنگ داخلی طولانی گواتمالا سرزنش کرد.[۲۶] هیئت نظارت بر اطلاعات آمریکا می‌نویسد که کمک نظامی در دوره‌های طولانی به خاطر چنین نقض حقوق بشرهایی قطع شد که به آمریکا کمک کرد در سال ۱۹۹۳ یک کودتا را متوقف کند و تلاش‌های برای بهبود رفتار نیروهای امنیتی صورت گرفت.[۳۰]

جستارهای وابسته

[ویرایش]
  1. ↑ "In a Politically Polarized Era, Sharp Divides in Both Partisan Coalitions: Views of foreign policy". Pew Research Center (به انگلیسی). 2019-12-17. Retrieved 2022-05-06.
  2. ↑ Hannah, Mark; Gray, Caroline (May 2021). Democracy in Disarray: How the World Sees the U.S. and Its Example (PDF) (Report). Eurasia Group Foundation.
  3. ↑ "5 trends in international public opinion from our searchable Global Indicators Database". Pew Research Center. August 18, 2017.
  4. ↑ Death By Government By R.J. Rummel New Brunswick, N.J. : Transaction Publishers, 1994. Online links: [۱] [۲] [۳]
  5. ↑ No Lessons Learned from the Holocaust? بایگانی‌شده در اکتبر ۳۰, ۲۰۰۷ توسط Wayback Machine, Barbara Harff, 2003.
  6. ↑ Grinberg, Emanuella (2016-07-20). "U.S. -led airstrikes in Syria kill civilians, groups say". CNN (به انگلیسی). Retrieved 2024-04-02.
  7. ↑ جرمی اسکیهیل and the staff of اینترسپت (2016). The Assassination Complex: Inside the Government's Secret Drone Warfare Program. سایمون اند شوستر. شابک ‎۹۷۸۱۵۰۱۱۴۴۱۳۴
  8. ↑ "U.S. military hid airstrikes that killed dozens of civilians in Syria -NYT". رویترز. November 13, 2021. Retrieved November 20, 2021.
  9. ↑ Grandin, Greg (January 15, 2017). "Why Did the US Drop 26,171 Bombs on the World Last Year?". نیشن. Retrieved April 14, 2017.
  10. ↑ Agerholm, Harriet (January 19, 2017). "Map shows where President Barack Obama dropped his 20,000 bombs". The Independent. Retrieved April 14, 2017.
  11. ↑ Benjamin, Medea (January 9, 2017). "America dropped 26,171 bombs in 2016. What a bloody end to Obama's reign". گاردین. Retrieved April 14, 2017.
  12. ↑ "Saudi Arabia: President Obama must not shirk responsibility to tackle human rights during visit". عفو بین‌الملل. March 28, 2014.
  13. ↑ Peter Kornbluh (September 11, 2013). The Pinochet File: A Declassified Dossier on Atrocity and Accountability. The New Press. شابک ‎۱۵۹۵۵۸۹۱۲۰ p. xviii
  14. ↑ ۱۴٫۰ ۱۴٫۱ Walter L. Hixson (2009). The Myth of American Diplomacy: National Identity and U.S. Foreign Policy. انتشارات دانشگاه ییل. p. 223. شابک ‎۰۳۰۰۱۵۱۳۱۴
  15. ↑ "What Guilt Does the U.S. Bear in Guatemala?". www.nytimes.com (به انگلیسی). Retrieved 2024-04-02.
  16. ↑ Campbell، Duncan (۲۰۰۳-۱۲-۰۶). «Kissinger approved Argentinian 'dirty war'» (به انگلیسی). The Guardian. شاپا 0261-3077. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۴-۰۲.
  17. ↑ Hissène Habré, Ex-President of Chad, Is Convicted of War Crimes. The New York Times. May 30, 2016.
  18. ↑ "From U.S. Ally to Convicted War Criminal: Inside Chad's Hissène Habré's Close Ties to Reagan Admin". Democracy Now! (به انگلیسی). Retrieved 2024-04-02.
  19. ↑ Bass، Gary (۲۰۱۳-۱۱-۱۹). «Looking Away from Genocide» (به انگلیسی). The New Yorker. شاپا 0028-792X. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۴-۰۲.
  20. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام Thaler وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  21. ↑ خطای یادکرد: خطای یادکرد:برچسب <ref>‎ غیرمجاز؛ متنی برای یادکردهای با نام BlumenthalMcCormack وارد نشده است. (صفحهٔ راهنما را مطالعه کنید.).
  22. ↑ Blakeley, Ruth (2009). State Terrorism and Neoliberalism: The North in the South. روتلج. p. 22 & 23. ISBN 978-0-415-68617-4.
  23. ↑ McSherry, J. Patrice (2011). "Chapter 5: "Industrial repression" and Operation Condor in Latin America". In Esparza, Marcia; Henry R. Huttenbach; Daniel Feierstein (eds.). State Violence and Genocide in Latin America: The Cold War Years (Critical Terrorism Studies). روتلج. p. 107. ISBN 978-0-415-66457-8. Operation Condor also had the covert support of the US government. Washington provided Condor with military intelligence and training, financial assistance, advanced computers, sophisticated tracking technology, and access to the continental telecommunications system housed in the Panama Canal Zone.
  24. ↑ Greg Grandin (2011). The Last Colonial Massacre: Latin America in the Cold War. انتشارات دانشگاه شیکاگو. p. 75. شابک ‎۹۷۸۰۲۲۶۳۰۶۹۰۲
  25. ↑ The United States and Right-Wing Dictatorships, 1965–1989. David F. Schmitz. 2006.
  26. ↑ ۲۶٫۰ ۲۶٫۱ Ferguson, Niall (11 December 2005). "Do the sums, then compare U.S. and Communist crimes from the Cold War". The Daily Telegraph. Archived from the original on January 12, 2022.
  27. ↑ Strobel, Warren; Landay, Jonathan (5 August 2018). "Exclusive: As Saudis bombed Yemen, U.S. worried about legal blowback". رویترز.
  28. ↑ Emmons, Alex (14 نوامبر 2017). "Chris Murphy Accuses the U.S. of Complicity in War Crimes from the Floor of the Senate". اینترسپت. Archived from the original on 15 November 2017. Retrieved 16 November 2017.
  29. ↑ "PBS Report from Yemen: As Millions Face Starvation, American-Made Bombs Are Killing Civilians". دموکراسی نو!. July 19, 2018. Retrieved August 5, 2018.
  30. ↑ Report on the Guatemala Review Intelligence Oversight Board. June 28, 1996.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=سیاست_خارجی_ایالات_متحده_آمریکا&oldid=39185820»