شاتل فضایی آتلانتیس - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

آتلانتیس OV-103
شاتل آتلانتیس در پایگاه فضایی کندی
کد مدارگرد	OV-103
کشور	ایالات متحده
وضعیت	بازنشسته
نخستین پرواز	اس‌تی‌اس-۵۱-جی ۳ اکتبر ۱۹۸۵ (۱۹۸۵-۱۰-۰۳)
آخرین پرواز	اس‌تی‌اس-۱۳۵ ۲۱ ژوئیه ۲۰۱۱ (۲۰۱۱-0۷-۲۱)
تعداد ماموریت‌ها	۳۳
زمان سپری‌کرده در فضا	۷۳۵۸ ساعت
مسافت طی کرده	۲۰۲٬۶۷۳٬۹۷۴ کیلومتر (۱۲۵٬۹۳۵٬۷۶۹ مایل)

شاتل فضایی آتلانتیس (به انگلیسی: Space Shuttle Atlantis) نام یکی از مدارگردهای برنامه شاتل‌های فضایی سازمان هوانوردی و فضایی ملی آمریکا (ناسا) بود که مأموریت ارسال فضانوردان و قطعات فنی ایستگاه بین‌المللی فضایی را به عهده داشت.^[۱] این فضاپیما در یکی از مأموریت‌هایش، برای تعمیر تلسکوپ فضایی هابل به فضا رفت.

آخرین مأموریت شاتل فضایی آتلانتیس روز جمعه، (۸ ژوئن ۲۰۱۱) ۱۷ تیر ۱۳۹۰ مرکز فضایی کندی را به قصد ایستگاه بین‌المللی فضایی ترک گفت و در صبح پنج شنبه، (۲۱ ژوئیه، ۲۰۱۱)۳۱ تیر ۱۳۹۰ ساعت ۱۲:۴۹ دقیقه به وقت محلی در پایگاه نیروی هوایی ادواردز در صحرای موهاوی در جنوب شرقی کالیفرنیا به زمین نشست، آتلانتیس در ۳۰۷ روز فضاپیمایی خود نزدیک به ۱۲۶ میلیون مایل در طی ۳۳ پرواز طی کرده‌است. آتلانتیس، مدارگرد چهارم ساخته شده‌است

مأموریت دو هفته‌ای شاتل به فضا در مجموع سفری پردردسر بود. آتلانتیس طی این مأموریت شش روز را در کنار ایستگاه بین‌المللی گذراند.

بخش اعظم این شش روز از سوی فضانوردان صرف تلاش برای راه اندازی مجدد کامپیوترهای از کار افتاده ایستگاه که سیستم‌های زیستی آن را کنترل می‌کنند شد.

فضانوردان همچنین مجبور شدند یک پیاده‌روی فضایی برای تعمیر بخشی از پوشش ضدحرارتی شاتل انجام دهند. در این مأموریت در مجموع سه پیاده‌روی فضایی به خارج از ایستگاه انجام شد.

مأموریت اصلی آتلانتیس نصب واحد جدیدی از باتری‌های خورشیدی در ایستگاه بین‌المللی فضایی و جایگزینی یک فضانورد، سونیتا ویلیامز، با فضانوردی دیگر، کلی آندرسن، که هر دو آمریکایی هستند بود.

خانم ویلیامز با بیش از شش ماه حضور در ایستگاه بین‌المللی فضایی رکورددار طولانی‌ترین حضور فضانوردان زن در فضا شده‌است.

هفت خدمه آتلانتیس همچنین در دوره حضور خود در ایستگاه بین‌المللی فضایی عملیات مقدماتی نصب واحد جدیدی از تأسیسات این ایستگاه به نام واحد کلمبوس را به اتمام رساندند.

واحد کلمبوس ایستگاه بین‌المللی فضایی بخش اصلی تعهد یک صد میلیون دلاری سازمان فضایی اروپا به آی اس اس است و قرار بود تا پایان سال ۲۰۰۷ به این ایستگاه ملحق شود.^[۲] این پرواز مداری در واقع آخرین سفر شاتل‌های فضایی بود و بدین ترتیب پرونده شاتل‌های فضایی ایالات متحده آمریکا برای همیشه بسته شد. کد آخرین مأموریت فضایی شاتل آتلانتیس اس‌تی‌اس-۱۳۵ بود. کریستوفر فرگوسن به عنوان فرمانده ناو فضایی، داگلاس هارلی به عنوان خلبان و ساندرا مگنوس و رکس والهیم دو فضانورد دیگر این مأموریت شرکت کردند و بدینسان آخرین پرواز فضایی آتلانتیس از نظر تعداد فضانورد نیز به یک استثناء تبدیل شد. شاتل‌های فضایی معمولاً به همراه ۷ فضانورد راهی مدار زمین می‌شدند.^[۳]

پوستر یادبود شاتل آتلانتیس
نشان‌های مأموریت
اس‌تی‌اس-۵۱-جی	اس‌تی‌اس-۶۱-بی	اس‌تی‌اس-۲۷	اس‌تی‌اس-۳۰	اس‌تی‌اس-۳۴	اس‌تی‌اس-۳۶	اس‌تی‌اس-۳۸
اس‌تی‌اس-۳۷	اس‌تی‌اس-۴۳	اس‌تی‌اس-۴۴	اس‌تی‌اس-۴۵	اس‌تی‌اس-۴۶	اس‌تی‌اس-۶۶	اس‌تی‌اس-۷۱
اس‌تی‌اس-۷۴	اس‌تی‌اس-۷۶	اس‌تی‌اس-۷۹	اس‌تی‌اس-۸۱	اس‌تی‌اس-۸۴	اس‌تی‌اس-۸۶	اس‌تی‌اس-۱۰۱
اس‌تی‌اس-۱۰۶	اس‌تی‌اس-۹۸	اس‌تی‌اس-۱۰۴	اس‌تی‌اس-۱۱۰	اس‌تی‌اس-۱۱۲	اس‌تی‌اس-۱۱۵	اس‌تی‌اس-۱۱۷
اس‌تی‌اس-۱۲۲	اس‌تی‌اس-۱۲۵	اس‌تی‌اس-۱۲۹	اس‌تی‌اس-۱۳۲	اس‌تی‌اس-۱۳۵

• ایستگاه بین‌المللی فضایی
• ایستگاه فضایی میر
• شاتل فضایی کلمبیا (آمریکا)
• شاتل فضایی چلنجر (آمریکا)
• شاتل فضایی اندور (آمریکا)
• شاتل فضایی دیسکاوری (آمریکا)
• فضاپیمای سایوز (روسیه)

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ شاتل فضایی آتلانتیس موجود است.