عزلت - ویکیپدیا، دانشنامهٔ آزاد
عزلت، به حالت خلوت یا انزوا یعنی عدم ارتباط با مردم گفته میشود که بسته به شرایط میتواند تأثیرات مثبت و منفی داشته باشد. خلوت کوتاه مدت اغلب به عنوان زمانی ارزیابی میشود که فرد بدون مزاحمت ممکن است کار کند، فکر کند یا استراحت کند. ممکن است به خاطر حفظ حریم خصوصی مطلوب باشد. خلوت طولانی مدت نامطلوب ممکن است ناشی از روابط نامناسب، از دست دادن عزیزان ، انتخاب عمدی، بیماری عفونی، اختلالات روانی، اختلالات عصبی یا شرایط استخدام یا موقعیت خاص باشد.
صاحبنظران بین عزلت و تنهایی فرق میگذارند. از این لحاظ، این دو واژه به ترتیب به لذت و درد تنها بودن اشاره دارند.[۱][۲][۳]
منابع
[ویرایش]- ↑ Paul Tillich, The Eternal Now, 1963, chapter 1 "Loneliness and Solitude", section II: "Our language has wisely sensed these two sides of being alone. It has created the word 'loneliness' to express the pain of being alone. And it has created the word 'solitude' to express the glory of being alone."
- ↑ Alexander Pope. "Ode on Solitude". Archived from the original on 2016-04-21. Retrieved 2016-04-01.
- ↑ Hannah Arendt, The Origins of Totalitarianism, 1973, chapter 13 "Ideology and Terror: A Novel Form of Government", page 476: "As Epictetus sees it (Dissertationes, Book 3, ch. 13) the lonely man (eremos) finds himself surrounded by others with whom he cannot establish contact or to whose hostility he is exposed. The solitary man, on the contrary, is alone and therefore 'can be together with himself' since men have the capacity of 'talking with themselves.' In solitude, in other words, I am 'by myself,' together with my self, and therefore two-in-one, whereas in loneliness I am actually one, deserted by all others.", شابک ۰−۱۵−۶۷۰۱۵۳−۷. Solitude is a pivotal phenomenon in the thinking of existentialists, and reflections on it have been recently tied with pandemic lockdowns and self-isolation solitary confinement; for example as argued in: Nader El-Bizri, "Being in Solitary Quarantine", Studia UBB Philosophia, Vol. 65, No. 2 (2020): 7-32.