French
Deutschخطابه - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
خطابه یا خطبه یا وعظ سخنی است برای تحریک مردم به انجام یا ترک عملی از طریق تحریک عواطف و اقناع آن‌ها. در واقع در خطابه پیش از آن که اندیشه و فکر افراد مورد خطاب باشد، احساسات و عواطف آن‌ها را مخاطب قرار می‌دهند. آیین سخنوری را خطابت می‌گویند.[۱]
خطابه با تعریف فوق، یکی از صنعت‌های پنج‌گانه در علم منطق می‌باشد و با تعریف و کاربردی نزدیک به آن در ادبیات از شیوه‌های بلاغت می‌باشد.
خطابات در قرآن
[ویرایش]درقرآن خطابات دوگونه‌اند.
- عمومی-یاایهاالناس-یاایهاالانسان-یاایهاالذینامنوا-یاایهاالذین کفروا- یاایهاالکافرون
- خاص-یاایهاالمدثر-یاایهاالمزمل-یاایهاالنبی-یاایتهاالنفس المطمئنه-یاایهاالرسول-قل[۲]
خطبهٔ حج
[ویرایش]خطبهٔ روز عرفه، خطبه اصلی مراسم حج واجب است که هرساله توسط بالاترین مُفتی عربستان سعودی خوانده می‌شود.[۳]
جستارهای وابسته
[ویرایش]پانویس
[ویرایش]- ↑ روح‌الله عالمی (۱۳۸۹)، منطق، تهران: شرکت چاپ و نشر کتاب‌های درسی
- ↑ تجوید القران بیگلری
- ↑ «امسال مفتی اعظم عربستان خطبه روز عرفه را نمی‌خواند»، بی‌بی‌سی فارسی
 | این یک مقالهٔ خرد منطق است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |