قاضی مجدالدین فالی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قاضی مجدالدین اسماعیل بن یحیی یکی از قضات، فقیهان و عالمان بنام قرن هشتم هجری بود.

پدرش رکن‌الدین یحیی نیز از قضات و علمای مشهور بود و از ممدوحین شیخ اجل سعدی به شمار می‌رفت.

مجدالدین در حدود سال ۶۷۰ هجری قمری در شیراز پا به عرصهٔ حیات گذاشت و پس از کسب معارف اسلامی به پایه‌ای رسید که به زودی شهرتش عالمگیر شد. مجدالدین سخت مورد عز واحترام شاه شیخ ابواسحاق اینجو بود. ابن بطوطه سیاح معروف در سفرنامهٔ خود دو بار از او یاد می‌کند.

قاضی مجدالدین شعر عربی را نیکو می‌سرود و صاحب دیوانی نیز بود.

شرح المختصر فی الاصول لابن الحاجب، کتاب الفقه الکبیر، کتاب الزبده فی التصوف، کتاب الرکنیه.^[۱]

• میر، محمد تقی (۱۳۶۸)، بزرگان نامی پارس، جلد اول، شیراز: انتشارات دانشگاه شیراز