قانون اساسی اندونزی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قانون اساسی اندونزی
تاریخ تصویب	۱۸ اوت ۱۹۴۵
نویسنده(گان)	کمیته مفدماتی برای استقلال اندونزی
آرمان	استقلال اندونزی در ۱۹۴۵

اندونزی
این مقاله بخشی از این مجموعه است: سیاست و دولت اندونزی
پانکاسیلا (فلسفه ملی)
قانون اساسی اندونزی
اجرایی رئیس‌جمهور اندونزی (فهرست) جوکو ویدودو معاون رئیس جمهور (فهرست) جوزف کالا کابینه دولت منطقه‌ای
قانونی مجلس شورای مردمی شورای نمایندگان مردم شورای نمایندگی منطقه‌ای
قوه قضائیه دیوان عالی کشور دادگاه قانون اساسی کمیسیون قضایی
انتخابات احزاب سیاسی انتخابات اخیر قانونی: ۲۰۰۴ ۲۰۰۹ ۲۰۱۴ ریاست جمهوری: ۲۰۰۴ ۲۰۰۹ ۲۰۱۴
بخش اداری استان‌های اندونزی نواحی شهرستانها مناطق ایجاد شده
روابط خارجی
دیگر کشورها اطلس
ن ب و

قانون اساسی اندونزی (اندونزیایی: Undang-Undang Dasar Negara Republik Indonesia Tahun 1945)، مهمترین قانون و پایه و اساس کشور مجمع الجزایر اندونزی است.

این قانون، با نام «قانون اساسی جمهوری اندونزی» در ۱۸ اوت ۱۹۴۵، در اواخر جنگ جهانی دوم که اندونزی زیر فرمان ژاپن بود، به تصویب رسید و پس از مدتی با افزوده شدن اصلاحاتی به آن در زمان احمد سوکارنو به اجرا درآمد. این قانون اساسی از ۳۷ اصل تشکیل شده‌است.

متن مربوطه در ویکی‌نبشته: قانون اساسی اندونزی

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Constitution of Indonesia». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ فوریه ۲۰۱۷.

این یک مقالهٔ خرد قانون است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.