قشلاق - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

قشلاق یا زمستانگاه به جاهای گرم که زمستان در آن به سر می‌برند گفته می‌شود. آن را به عربی مشتاة خوانند؛ و ییلاق ضد قشلاق است. در زبان فارسی خش یا خشی واژه دگرگون قش یا قشی شد است به معنی زمستان و لاق پسوند مکان است، قشلاق جای گرمسیرتری است که در فصل‌های سرد سال اقامت می‌گزینند.^[۱] قشلاق در فارسی زمستانگاه خوانده می‌شود.^[۲] لغت متضاد قشلاق، ییلاق است، که عشایر در کوچ سالانه خود به عنوان اقامتگاه بهاره و تابستانه انتخاب می‌کنند.^[۳] بیشتر عشایر و ایلات به ییلاق و قشلاق می‌روند.^[۴]

تا قبل از جنگ اول جهانی عشایر بدنه اصلی جامعه در مناطق کوهستانی ایران را تشکیل می‌دادند. متعاقب مرکز گرایی دوران رضا شاه به تدریج عشایر ساکن شدند.^[۵] تنظیمات مربوط به حدود ییلاقها و قشلاقها، و حقوق مالکیتی عشایر نقشی مؤثر در شکل گیری ایران نوین داشته است.^[۶]در دشت های پست و در مناطقی با عرض جغرافیایی پایین واقع شده اند.در این مناطق رشد گیاهان در اواخر پاییز و زمستان میسر می‌باشد.

این یک مقالهٔ خرد است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.