مجمر اصفهانی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

سید حسین بن علی مجمر اصفهانی از سادات طباطبایی و از شاعران قرن سیزدهم هجری می باشد. او در اواخر قرن دوازدهم هجری در زواره (شهری در استان اصفهان)به دنیا آمد و پس از تحصیل علوم متداول و کسب فنون ادب به تهران رهسپار شد و به خدمت معتمد الدوله نشاط اصفهانی که از رجال دانشمند و از معارف شعرای قاجاریه بود راه یافت. نشاط که از استعداد و قریحه مجمر مطلع گشت به تربیت وی همت گماشت و پس از چندی او را به دربار فتحعلی شاه برد و وسیله تقرب او نزد خاقان مغفور گردید. شاه قاجار که خود نیز از شاعری بهره‌ای وافی داشت و قدر سخن را نیکو می‌شناخت وی را مشمول عنایت و ملاطفت قرار داد و به لقب مجتهد الشعرایی سر افرازش گردانید. عمر مجمر کوتاه بود. رضا قلی خان هدایت (صاحب کتاب روضه الصفا) سال فوت مجمر را ۱۲۲۵ هجری ذکر کرده و می‌نویسد: مجمر اصفهانی اشعار نمکین دارد اگر دیر زیسته بود همانا ترقی کلی مینمود. شیوه غزلیات مجمر به سبک سعدی است و گاهی هم غزل‌های حافظ را استقبال کرده‌است و قصاید او به سبک عراقی و اغلب در مدح فتحعلی شاه است.

• گلهای جاویدان اثر حبیب‌ الله نصیری فر.
• دیوان اشعار مجمر اصفهانی ، غزل شماره ۴۲