منشور حقوق شهروندی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

منشور حقوق شهروندی لیستی از مهم‌ترین حقوق شهروندان یک کشور است.^[۱] نخستین منشور با این نام در ایران باستان در ۵۳۸ پیش از میلاد توسط کوروش بزرگ پادشاه امپراتوری بزرگ ایران و شاه سلسله هخامنشی هنگام فتح بابل صادر شد وبر روی استوانه گلی معروف به منشور کوروش بزرگ حک گردید و مهمترین اصل آن آزادی دین بود. بعد از قرنها در بریتانیا که نتیجهٔ یک قرن مبارزه (قرن ۱۷ میلادی) بین پادشاهان استوارت از یک سو و مردم و پارلمان انگلیس از سوی دیگر بود و با نگاهی به ماگنا کارتا نوشته شد. پس از آن در ۱۵ دسامبر ۱۷۹۱، منشور حقوق شهروندی ایالات متحده به تصویب رسید که بر پایهٔ ماگنا کارتا، منشور حقوق شهروندی بریتانیا و مبارزه‌های کلنی‌نشین‌ها با امپراتور و پارلمان بود.^[۲]

از جمله حقوقی که می‌تواند در منشور حقوق شهروندی بیاید آزادی بیان، آزادی عقیده و دین هستند.^[۳]

در ۲۹ آذر ۱۳۹۵ منشور حقوق شهروندی ایران به امضای رئیس جمهور وقت، حسن روحانی رسید و از طریق پیامک به مردم ابلاغ شد.^[۴][۵] نسخهٔ اولیهٔ این سند در ۵ آذر ۱۳۹۲ تدوین و ارائه شده بود.^[۴] سرفصل حقوقی که در این منشور آمده به شرح زیر است:^[۶]

• حق حیات، سلامت و کیفیت زندگی
• حق کرامت و برابری انسانی
• حق آزادی و امنیت شهروندی
• حق مشارکت در تعیین سرنوشت
• حق اداره شایسته و حسن تدبیر
• حق آزادی اندیشه و بیان
• حق دسترسی به اطلاعات
• حق دسترسی به فضای مجازی
• حق حریم خصوصی
• حق تشکل، تجمع و راهپیمایی
• حق تابعیت، اقامت و آزادی رفت وآمد
• حق تشکیل و برخورداری از خانواده
• حق برخورداری از دادخواهی عادلانه
• حق اقتصاد شفاف و رقابتی
• حق مسکن
• حق مالکیت
• حق اشتغال و کار شایسته
• حق رفاه و تأمین اجتماعی
• حق دسترسی و مشارکت فرهنگی
• حق آموزش و پژوهش
• حق محیط‌زیست سالم و توسعه پایدار
• حق صلح، امنیت و اقتدار ملی^[۷]

این یک مقالهٔ خرد حقوقی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.