نشخوار - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

نشخوار، به حیوان اجازه می‌دهد که تا به سرعت چرا کرده، غذای کافی بخورد و سپس هنگام استراحت غذا را به خوبی بجود.

در لغت‌نامه دهخدا برای عمل نشخوار کردن، آمده است: «آنچه گاو و شتر و گوسپند خورده خود را باز از معده به دهن آورده، بخایند و فروبرند.» که از دو بخش «نش» (احتمالا مخفف «نوش») و «خوار» به معنی «خوردن» آمده است. ^[۱]

پیش از بازگشت غذا به دهان، نگاری منقبض می‌شود و مقداری از غذا را به نزدیکی کاردیا منتقل می‌کند. پس از آن و بی‌درنگ، عمل دم انجام، دهانه نای بسته شده و موجب می‌شود تا فشار منفی درون قفسه سینه، بیش‌تر شود که این فشار منفی به مری منتقل خواهد شد. فشار کم‌تر در مری به نسبت شکمبه، موجب انتقال مقداری غذا به مری می‌شود. غذا، سپس وارد دهان شده و بعد از آب‌گیری، جویده می‌شود.

دوباره جویدن غذا، هنگام استراحت انجام می‌شود و در مقایسه با جویدن آغازین کندتر است. در این مرحله آرواره‌های گاو، تا ۵۵ حرکت در دقیقه برآورد شده است. لقمه حاصل از عمل نشخوار، وارد شکمبه می‌شود.

طول زمان نشخوار در گاو، نزدیک به ۸ ساعت در روز می‌باشد. تماس علوفه با دیواره نگاری، به ویژه ناحیه کاردیا، محرک اصلی آغاز شدن فرآیند نشخوار است.و این حرکت به سرعت آن کمک می کند.

• بیولوژی جانوری
• هضم

• محمدجواد ضمیری، «فیزیولوژی دام». چاپ سوم، تهران: نشر حق‌شناس، ۱۳۸۴. شابک: ۹۶۴۵۷۸۴۱۰۷

این یک مقالهٔ خرد زیست‌شناسی است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید.