پراکسیس - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

مجموعه مقالاتی در مورد
مکتب فرانکفورت
آثار مهم
خرد و انقلاب دیالکتیک روشنگری اخلاق صغیر انسان تک ساحتی دیالکتیک منفی نظریه کنش ارتباطی
نظریه پردازان مهم
ماکس هورکهایمر • تئودور آدورنو هربرت مارکوزه • والتر بنیامین زیگفرید کراکائر • فریدریش پولاک فرانتس نویمان • لیو لوونتال اریش فروم • هلموت رایشلت یورگن هابرماس • اکسل هونت
مفاهیم مهم
نظریه انتقادی • دیالکتیک • پراکسیس • ضد اثبات‌گرایی مطالعات فرهنگ عامه • صنعت فرهنگ سرمایه‌داری
ن ب و

پراکسیس (به فرانسوی: Praxis) به معنی جد و جهد طبیعی یا نفسانی‌ای است که منتهی به حصول نتیجه گردد. پراکسیس را به معنی کیفیت وجود نیز به کار برده‌اند و در این مورد از آن به ملکه یا عادت تعبیر می‌کنند. سارتر گوید: عمل کاشف وجود است، و موضوع بحث ما عمل (پراکسیس) است، از این جهت که سازنده تاریخ و مؤثر در آن است. لفظ Apraxie در اصطلاح روان‌شناسان به معنی کسی است که با وجود تندرستی، قادر به انجام اعمال عادی نباشد.^[۱]

برنشتاین توجه به پراکسیس و عمل را عنصر مشترک در مکاتب فلسفی مهم معاصر معرفی می‌کند.^[۲] معنای پراکسیس (praxis) در آثار ارسطو فعالیتی است که تنها در جامعه انسانی، واقعیت یافتنی است یعنی در جایی که زبان فراگرفته شده و بکاربسته می‌شود.^[۳]