چشمک‌سنج - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

یک چشمک سنج وسیله‌ای علمی است که برای اندازه‌گیری نوسانات کوچک در ضریب شکست هوا ناشی از تغییرات دما، رطوبت و فشار استفاده می‌شود. شامل یک فرستندهٔ نوری یا موج رادیویی و یک گیرنده در هر دو پایانهٔ مسیر انتشار جوی است. گیرنده شدت نوسانات یا سوسو زدن سیگنال (پیام) پخش شده را شناسایی و ارزیابی می‌کند.

شکست موج الکترومغناطیسی در اثر تغییرات دما، فشار و رطوبت منجر به تغییر مسیر انتشار موج می‌شود. ضریب شکست هوا (n) معمولاً حدود ۱٫۰۰۰۳ است اما می‌تواند متغیر باشد:^[۱][۲]

${\displaystyle N=n-1=77,6{\frac {p}{T}}+3,73\times 10^{5}{\frac {e}{T^{2}}}}$