کیت وینسلت - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

کیت وینسلت
دارندهٔ CBE
وینسلت در سال ۲۰۱۷
نام هنگام تولدکِیت الیزابت وینسْلِت
زادهٔ۵ اکتبر ۱۹۷۵ ‏(۴۹ سال)
ردینگ، بارکشر، انگلستان
تحصیلاتمدرسه تئاتر ردروفس
پیشهبازیگر
سال‌های فعالیت۱۹۹۱–اکنون
سازمانبنیاد کلاه زرین
آثارفهرست کامل
همسران
فرزندان۳، شامل میا تریپلتون
جوایزفهرست کامل

کِیت الیزابت وینسْلِت CBE (انگلیسی: Kate Elizabeth Winslet؛ زادهٔ ۵ اکتبر ۱۹۷۵) بازیگر انگلیسی است. او بابت حضور در درام‌های تاریخی و فیلم‌های مستقل مشهور است و افتخارات متعددی از قبیل یک جایزهٔ اسکار، پنج جایزهٔ بفتا، پنج جایزهٔ گلدن گلوب و دو جایزهٔ امی پرایم‌تایم کسب کرده است. مجلهٔ تایم در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۲۱ از او به‌عنوان یکی از ۱۰۰ شخص تأثیرگذار در جهان یاد کرد. در سال ۲۰۱۲ نشان سلطنتی فرمانده والامقام امپراتوری بریتانیا به وینسلت اعطا شد.

وینسلت در مدرسه تئاتر ردروفس مشغول به تحصیل شد و نخستین حضور تلویزیونی خود را در ۱۵ سالگی با مجموعهٔ بریتانیایی فصل تاریک (۱۹۹۱) تجربه کرد. فعالیت او در سینما با بازی در نقش نوجوانی قاتل در موجودات آسمانی (۱۹۹۴) آغاز گردید و برای بازی در نقش ماریان داشوود در عقل و احساس (۱۹۹۵) موفق به کسب جایزهٔ بفتا شد. وینسلت در ادامه با بازی در نقش اصلی فیلم عاشقانهٔ تایتانیک (۱۹۹۷) به شهرت جهانی رسید. با اینکه تایتانیک در آن زمان پرفروش‌ترین فیلم تاریخ شد، وینسلت از حضور در فیلم‌های پرفروش پرهیز کرد و کار خود را با نقش‌آفرینی در فیلم‌های تاریخی تحسین‌شده‌ای مانند قلم‌پرها (۲۰۰۰) و آیریس (۲۰۰۱) ادامه داد.

فیلم علمی تخیلی و عاشقانهٔ درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴) که وینسلت در آن نقشی معاصر و متفاوت از سبک بازیگری خود را ایفا کرد، نقطهٔ عطفی در حرفه‌اش بود و سپس با نقش‌آفرینی‌هایش در در جستجوی ناکجاآباد (۲۰۰۴)، بچه‌های کوچک (۲۰۰۶)، تعطیلات (۲۰۰۶)، جادهٔ انقلابی (۲۰۰۸) و کتاب‌خوان (۲۰۰۸) نگاه‌ها را بیشتر به خود جلب کرد. او در کتاب‌خوان نقش نگهبان سابق اردوگاه آلمان نازی را بازی کرد و توانست جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن را به خود اختصاص دهد. وینسلت همچنین برای به تصویر کشیدن جوانا هافمن در فیلم زندگی‌نامه‌ای استیو جابز (۲۰۱۵) برندهٔ جایزهٔ بفتا شد و با مینی‌سریال‌های میلدرد پیرس (۲۰۱۱) و میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) دو جایزهٔ امی ساعات پربیننده به دست آورد. او در سال ۲۰۲۲ برای مجموعهٔ تک‌قسمتی «من روث هستم» برندهٔ دو جایزهٔ تلویزیونی بفتا شد و نقش مکملی در فیلم علمی تخیلیِ پرفروشِ آواتار: راه آب داشت.

وینسلت بابت گویندگی داستانی کوتاه در کتاب صوتی به قصه‌گو گوش بده[الف] (۱۹۹۹) برندهٔ جایزهٔ گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان شد. او یکی از بنیان‌گذاران مؤسسهٔ خیریهٔ کلاه زرین است که هدف از تأسیس آن ایجاد آگاهی دربارهٔ اوتیسم است و کتابی را نیز در باب این موضوع نوشته است. وینسلت پیش‌تر از کارگردانان جیم تریپلتون و سم مندس طلاق گرفت و در سال ۲۰۱۲ با بازرگان ادوارد آبل اسمیت ازدواج کرد. او از هر ازدواجش صاحب یک فرزند شده است که یکی از آن‌ها، میا تریپلتون، بازیگر است.

آغاز زندگی

[ویرایش]

کیت الیزابت وینسلت ۵ اکتبر ۱۹۷۵ در ردینگ، بارکشر به دنیا آمد.[۱][۲] او از طرف پدر تبار ایرلندی و از طرف مادر تبار سوئدی دارد.[۳] مادرش، سالی آن (که نام خانوادگیش پیش از ازدواج بریجز بود) پیشخدمت و پرستار بچه بود و پدرش، راجر جان وینسلت بازیگری کوشا بود که برای تأمین معاش خانواده به کارگری روی آورد.[۴][۵] والدین مادری او هر دو بازیگر بودند و کمپانی تئاتر رپرتوری ردینگ[ب] را اداره می‌کردند.[۶] وینسلت دو خواهر با نام‌های آنا و بث که هر دو بازیگر هستند و یک برادر کوچک‌تر به نام جاس.[۴] خانوادهٔ وینسلت از شرایط مالی خوبی برخوردار نبود؛ آن‌ها با بهره‌مندی از وعده‌های غذایی مجانی سازمان‌ها زندگی می‌کردند و تحت حمایت مؤسسهٔ خیریه‌ای به‌نام اکترز چریتیبال چراست بودند.[۶] هنگامی که وینسلت ده ساله بود، پای پدرش در حین حادثهٔ قایق‌رانی دچار آسیب فیزیکی شدیدی شد. پس از این حادثه کار برای پدرش دشوارتر و مشکلات مالی خانواده بیشتر شد.[۴]

A sign displaying the name of Redroofs Theatre School.
مدرسه تئاتر ردروفس در میدنهد که وینسلت در آن‌جا تحصیل کرد

وینسلت در دبستان سنت ماری و کلیسای آل سینتز انگلستان[پ] به تحصیل پرداخت.[۷] زندگی در خانواده‌ای از بازیگران به او الهام بخشید تا از همان کودکی به دنبال بازیگری برود.[۶] او و خواهرانش در نمایش‌های آماتور مدرسه و تئاتر محلی جوانان به نام فاندیشنز[ت] شرکت کردند.[۴][۵] وینسلت نخست در پنج سالگی نقش مریم را در نمایش مولودی مدرسه اجرا کرد.[۸] او خودش را کودکی با اضافه‌وزن توصیف کرده‌است؛ همکلاسی‌هایش به او لقب «بلابر» داده بودند و به‌دلیل شکل ظاهری‌اش مورد آزار و اذیت قرار می‌گرفت.[۹][۱۰] وینسلت می‌گوید این موضوع اجازه نداد که او را متوقف سازد.[۱۱] او در ۱۱ سالگی در مدرسه تئاتر مدرسه تئاتر ردروفس واقع در میدنهد پذیرفته شد. این مدرسه به‌عنوان آژانس نیز فعالیت می‌کرد و دانش‌آموزان را برای تست بازیگری به لندن می‌فرستاد.[۴][۶] وینسلت در تبلیغات شوگر پاف ظاهر شد و برای فیلم‌های خارجی دوبله کرد.[۶][۱۲] او در مدرسه مبصر شد و در نمایش‌های آلیس در سرزمین عجایب و شیر، کمد و جادوگر حضور داشت و همچنین نقش اصلی وندی دارلینگ را در نمایش پیتر پن ایفا کرد.[۱۳] او هم‌زمان با کمپانی تئاتر استارمیکر[ث] در ریدینگ فعالیت می‌کرد. وینسلت در بیش از بیست نمایش آن‌ها شرکت کرد اما به‌سبب وزنش به‌ندرت برای نقش اصلی انتخاب می‌شد. با این وجود، او نقش اصلی موزیکال آنی، کتاب جنگل و باگزی مالون را ایفا کرد.[۱۴][۱۵]

در سال ۱۹۹۱، وینسلت طی دو هفته پس از پایان امتحانات GCSE، برای نخستین بار در تلویزیون به عنوان یکی از اعضای اصلی گروه بازیگران مجموعهٔ علمی تخیلی فصل تاریک از شبکهٔ بی‌بی‌سی ظاهر شد.[۱۶][۱۷] عنوان قسمت او «ریت» بود و در آن نقش یک دختر مدرسه‌ای را ایفا کرد که به همکلاسی‌هایش کمک می‌کند تا در برابر یک مرد شوم که کامپیوترهای ترخیص‌شده را به مدرسه‌شان توزیع می‌کند، مقابله کنند.[۱۸][۱۹] وینسلت از این کار دستمزد خوبی نگرفت و در ۱۶ سالگی به‌دلایل کمبود بودجه مجبور شد تا مدرسهٔ ردروفس را رها کند.[۴] او برای تأمین نیازهای زندگی در یک فروشگاه اغذیه‌فروشی مشغول به کار شد.[۶] وینسلت در سال ۱۹۹۲ نقش کوچکی در فیلم تلویزیونی نگرش‌های آنگلو-ساکسون — که اقتباسی از رمان به همین نام نوشتهٔ آنگوس ویلسون بود — گرفت.[۲۰][۲۱] وینسلت که در آن زمان ۸۴ کیلوگرم وزن داشت، در این فیلم نقش دختر یک زن چاق را ایفا می‌کند. حین فیلم‌برداری، نظری از کارگردان فیلم دیارموئید لارنس در مورد شباهت وینسلت و بازیگری که نقش مادرش را بازی می‌کرد، وینسلت را وادار به کاهش وزن کرد.[۲۲] او در ادامه نقش دختر جوان مردی ورشکسته و خودساخته (با بازی ری وینستون) را در مجموعهٔ تلویزیونی برگشتن (۱۹۹۲–۱۹۹۳) ایفا کرد.[۲۳][۲۴] وینسلت در سال ۱۹۹۳ در قسمتی از مجموعهٔ درام پزشکی تلفات در نقش مهمان حضور یافت.[۲۵]

حرفه

[ویرایش]

نقش‌های اولیه و پیشرفت غیرمنتظره (۱۹۹۴–۱۹۹۶)

[ویرایش]

وینسلت یکی از ۱۷۵ دختری بود که برای درام روان‌شناختی موجودات آسمانی (۱۹۹۴) ساختهٔ پیتر جکسون تست بازیگری داد و پس از تحت تأثیر قرار دادن جکسون برای بازی در این نقش انتخاب شد.[۲۶] این فیلم محصول نیوزیلند است و بر پایهٔ پروندهٔ قتل پارکر–هیوم در سال ۱۹۵۴ ساخته شده‌است. وینسلت در این فیلم نقش نوجوانی به نام جولیت هیوم را بازی می‌کند که به دوستش، پائولین پارکر (با بازی ملانی لینسکی) در قتل مادر پائولین کمک می‌کند. او با خواندن متن دادگاه قتل دختران، نامه‌ها و دفتر خاطرات آن‌ها برای این نقش آماده شد و با افراد آشنا با این دو دختر در تعامل بود.[۲۷] او گفت که از این موقعیت شغلی بسیار آموخته‌است.[۶] جکسون این فیلم را در مکان‌های واقعی قتل فیلم‌برداری کرد و این تجربه وینسلت را دچار استرس روحی و روانی شدید کرد.[۱۲] او به سختی می‌توانست خودش را از این کاراکتر جدا کند و می‌گوید پس از بازگشت به خانه، زیاد گریه می‌کرد.[۲۷] این فیلم از نظر منتقدان یک پیشرفت برای وینسلت بود؛[۲۸][۲۹] دژان تامسون از واشنگتن پست او را «آتش‌پاره‌ای زیرک که به هر صحنه‌ای در آن حضور دارد، درخشش می‌دهد» توصیف کرد.[۳۰] وینسلت برای موسیقی متن این فیلم ترانه «تک‌خوانی جولیت» را اجرا کرد.[۳۱] در همان سال، او در نمایش آنچه پیشخدمت دید نوشتهٔ جو اورتن در تولیدات تئاتر رویال اکسچینج، در نقش یک منشی آینده‌نگر به روی صحنه رفت.[۳۲]

ویسنلت حین تبلیغ موجودات آسمانی در لس آنجلس، برای ایفای نقشی کوتاه در فیلم عقل و احساس (۱۹۹۵) به نویسندگی و بازی اما تامپسون که اقتباسی از رمانی به همین نام نوشته جین آستن است، تست بازیگری داد. تامپسون تحت تأثیر روخوانی وینسلت قرار گرفت و او را برای نقش اصلی دختری نوجوان و بی‌پروا به‌نام ماریان داشوود انتخاب کرد.[۳۳] انگ لی، کارگردان فیلم می‌خواست وینسلت با مهربانی و خویشتن‌داری این نقش را ایفا کند—جنبه‌هایی که عقیده داشت در نقش وینسلت در موجودات آسمانی وجود ندارد—و او را به انجام ورزش تای چی ترغیب کرد و به او گفت آثار ادبی ادبیات گوتیک را مطالعه کند و پیانو نواختن بیاموزد.[۳۳] دیوید پارکینسون از ریدیو تایمز وینسلت را شخصی متمایز در میان بازیگران فیلم محسوب کرد و میک لاسال از سان فرانسیسکو کرونیکل به نحوه رشد و پختگی شخصیت او اشاره کرد.[۳۴][۳۵] این فیلم بیش از ۱۳۴ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشته‌است.[۳۶] وینسلت برای این فیلم برندهٔ جایزهٔ برای بهترین بازیگر نقش مکمل زن از انجمن بازیگران فیلم و بفتا شد. او همچنین در همین رشته نامزد دریافت اسکار و گلدن گلوب شد.[۳۷] او همان سال در فیلم کودکی در دربار شاه آرتور از دیزنی ظاهر شد.[۳۸]

وینسلت در سال ۱۹۹۶ در دو فیلم با ژانر درام دورانی ایفای نقش کرد: جود و هملت. نقش‌های او در این فیلم‌ها مانند موجودات آسمانی، زنانی بودند که «لحنی دیوانه‌وار» داشتند.[۲۷] او در جود ساختهٔ مایکل وینترباتم که بر پایهٔ رمان جود گمنام نوشتهٔ توماس هاردی ساخته شده، نقش زنی جوان را ایفا می‌کند که طرفدار سافرجت است و در ادامه عاشق پسر عموی خود (با بازی کریستوفر اکلستون) می‌شود. راجر ایبرت، منتقد سینما، معتقد بود این نقش به وینسلت اجازه می‌دهد تا طیف بازیگری خود را نمایش دهد و از او بابت روحیهٔ مبارزه‌طلبی که در این نقش داشت، تمجید کرد.[۳۹] وینسلت در تست بازیگری فیلم فرانکنشتاین (۱۹۹۴) ساختهٔ کنت برانا قبول نشد و برانا او را برای نقش اوفلیا در فیلم هملت که اقتباسی از تراژدی به همین نام اثر ویلیام شکسپیر است، انتخاب کرد.[۳۳] وینسلت که در آن زمان ۲۰ سال داشت، از تجربه نقش‌آفرینی نمایش شکسپیر با بازیگران برجسته‌ای مانند کنت برانا و جولی کریستی هراس داشت و گفت این موقعیت به سطحی از خرد نیاز دارد که فکر می‌کند از آن برخوردار نیست.[۲۷] مایک جفریس از امپایر معتقد بود که او نقش «بسیار فراتر از سال‌های خود» را ایفا کرده‌است.[۴۰] جود و هملت با وجود تحسین منتقدان، فروش کمی در گیشه داشتند.[۴۱][۴۲]

شناخت جهانی و فیلم‌های مستقل (۱۹۹۷–۲۰۰۳)

[ویرایش]
A picture of Leonardo DiCaprio with his hand raised.
روزنامه‌نگاری از ونتی فر وینسلت و لئوناردو دی‌کاپریو در تایتانیک (۱۹۹۷) را «نمادین‌ترین زوج سینمایی هالیوود» یاد کرد.[۴۳]

وینسلت در فیلم عاشقانهٔ حماسی تایتانیک (۱۹۹۷) ساختهٔ جیمز کامرون علاقه‌مند به بازی در نقش رز دیویت بوکاتر — فردی از طبقهٔ اشرافی در کشتی بدفرجام آرام‌اس تایتانیک — بود. کامرون در ابتدا تمایلی به انتخاب او نداشت و کسانی مانند کلر دینز و گوئینت پالترو را ترجیح می‌داد. او به کامرون گفت «تو نمی‌فهمی! من رز هستم! من حتی نمی‌فهمم چرا شما هنوز از بقیه تست بازیگری می‌گیرید!»[۴۴] پشتکار وینسلت باعث شد که کامرون این نقش را به او بدهد.[۴۴] در این فیلم لئوناردو دی‌کاپریو نقش معشوقه‌اش جک را ایفا می‌کند. بودجهٔ ساخت تایتانیک ۲۰۰ میلیون دلار بود و مراحل فیلم‌برداری اصلی در مکان روساریتو بیچ که ماکت کشتی آن‌جا ساخته شده بود، انجام شد.[۲۲] مراحل فیلم‌برداری برای وینسلت سخت و طاقت‌فرسا بود؛ او در حین فیلم‌برداری نزدیک بود که غرق شود. وینسلت همچنین به آنفلوآنزا و سرمازدگی مبتلا شد و بازوها و زانویش کبود شده بود. به‌دلیل حجم کاری این فیلم می‌توانست چهار ساعت در روز استراحت کند و احساس می‌کرد که از این تجربه خسته شده‌است.[۴۵][۴۶] دیوید آنسن از نیوزویک وینسلت را برای به تصویر کشیدن غیرت همراه با ظرافت این شخصیت ستایش کرد،[۴۷] و مایک کلارک از یواس‌ای تودی او را ویژگی برجسته این فیلم یاد کرد.[۴۸] تایتانیک برخلاف انتظارات با فروش ۲ میلیارد دلاری در گیشهٔ جهانی، در آن زمان پرفروش‌ترین فیلم تاریخ شد،[۴۴][۴۹] و وینسلت به بازیگری برجسته در جهان بدل شد.[۵۰] این فیلم ۱۱ جایزهٔ اسکار از جمله جایزهٔ بهترین فیلم را دریافت کرد و وینسلت نامزد جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن شد؛ او در ۲۲ سالگی چهارمین شخص جوانی بود که در این رشته نامزد دریافت جایزه شده‌است.[۵۱]

تایتانیک برای وینسلت بستری برای دریافت دستمزدهای بیشتر نبود. او نقش‌آفرینی در فیلم‌های مستقلی که زیاد دیده نشدند را به بازی در فیلم‌های بلاک‌باستر ترجیح داد و عقیده داشت که «هنوز چیزهای زیادی برای آموختن دارد» و آمادگی تبدیل‌شدن به یک ستاره را ندارد.[۶][۱۶][۴۱] وینسلت بعداً گفت که این تصمیم طول عمر کاری خودش را تضمین می‌کند.[۵۲] تنها فیلم وینسلت در سال ۱۹۹۸ درام مراکش بود که با بودجهٔ کمی ساخته شده بود.[۵۳] او پیشنهاد بازی در فیلم‌های عاشقانه شکسپیر عاشق (۱۹۹۸) و آنا و شاه (۱۹۹۹) را برای نقش‌آفرینی در این فیلم رد کرد.[۵۴] فیلم مراکش بر پایهٔ رمانی به همین نام نوشتهٔ استر فروید ساخته شده و داستان مادری مجرد از انگلیس را روایت می‌کند که در آرزوی رسیدن به زندگی بهتری در دههٔ ۱۹۷۰ مراکش است.[۵۰][۵۳] جانت ماسلین از نیویورک تایمز از تصمیم وینسلت برای دنبال کردن تایتانیک با چنین پروژهٔ نامتعارفی ستایش کرد و ذکر داشت که چقدر خوب «بی‌توجهی و خوش‌بینی» شخصیت خود را به تصویر کشیده‌است.[۵۳]

پروژهٔ بعدی که وینسلت در آن حضور داشت درام دود مقدس! (۱۹۹۹) ساختهٔ جین کمپیون بود. او در این فیلم نقش زنی استرالیایی را ایفا می‌کند که به یک فرقهٔ مذهبی هندی می‌پیوندد. او فیلم‌نامهٔ این فیلم را بی‌پروا یاد کرد و با ایدهٔ بازی در نقش یک زن دوست‌نداشتنی و فریب‌کار به چالش کشیده شد.[۵۰][۵۲] وینسلت در این پروژه صحبت با لهجهٔ استرالیایی را آموخت و با جین کمپیون همکاری تنگاتنگی داشت تا خسیسی شخصیت خود را موجه به نمایش بگذارد.[۵۰][۵۵] از او در این فیلم خواسته شد تا صحنه‌های جنسی آشکار خود را با هم‌بازی‌اش، هاروی کایتل، اجرا کند و شامل صحنه‌ای بود که شخصیتش برهنه ظاهر می‌شود و روی خودش ادرار می‌کند.[۵۰][۵۶] وینسلت در همان سال صداپیشگی شخصیت پویانمایی پری‌ها را بر عهده گرفت،[۵۷] و برای گویندگی داستان کوتاه «چهره در دریاچه» در کتاب صوتی به قصه‌گو گوش کن برندهٔ جایزهٔ گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان شد.[۵۸][۵۹]

وینسلت در فیلم قلم‌پرها (۲۰۰۰) که دربارهٔ زندگی‌نامهٔ مارکی دو ساد ساخته شده، نقشی مکمل از زن لباس‌شوی سرکوب‌شدهٔ جنسی را بازی می‌کند که در یک پناهگاه روانی به کار مشغول است.[۶۰][۶۱] جفری راش و واکین فینیکس هم‌بازی‌های او در این فیلم هستند. جیمز گرینبرگ از مجلهٔ لس آنجلس با قدردانی از او به عنوان «جسورترین بازیگر زن امروزی»، وینسلت را برای «کشف ادامه‌دار مرزهای آزادی جنسی» ستایش کرد.[۶۲] او برای این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ انجمن بازیگران فیلم بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد.[۶۳] وینسلت سال بعد در تریلر جاسوسی معما ساختهٔ مایکل اپتد نقش یک ریاضی‌دان تخیلی را ایفا کرد که در شکستن رمز ماشین انیگما نقش دارد. شخصیت وینسلت از نقشی فرعی در رمانی به همین نام که فیلم بر پایهٔ آن ساخته شده بود، در این فیلم به یک رمزگشای برجسته گسترش یافت.[۶۴] او در حین فیلم‌برداری باردار بود و برای جلوگیری از نشان‌دادن این موضوع، زیر لباس خود کرست می‌پوشید.[۶۵]

وینسلت و جودی دنچ در درام زندگی‌نامه‌ای آیریس (۲۰۰۱) نقش رمان‌نویس، آیریس مرداک، را در سنین مختلف زندگی‌اش ایفا کردند. کارگردان فیلم، ریچارد ایر، این دو بازیگر را پس از پی‌بردن به «تطابق روحیه‌ای میانشان» انتخاب کرد.[۶۶] وینسلت به ایدهٔ بازی در نقش زنی روشن‌فکر و خوش‌ذوق مجذوب شد. او برای کسب اطلاعات، رمان‌های آیریس مرداک و کتاب شرح حال مرثیه برای آیریس نوشتهٔ شوهرش را مطالعه کرد. او مصاحبه‌های تلویزیونی آیریس مرداک را نیز تماشا می‌کرد.[۶۷] فیلم‌برداری این پروژه چهار هفته طول کشید و وینسلت توانست دخترش را که در آن زمان شش‌ماهه بود، سر صحنه بیاورد.[۶۷] مارتین آمیس از گاردین اظهار داشت «جدیت و ثبات نگاه [وینسلت] به‌طور مؤثری دامنهٔ طلوع تخیل مرداک را نشان می‌دهد».[۶۸] او برای بار سوم بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شد و علاوه بر این، نامزد دریافت جایزهٔ بفتا و گلدن گلوب در رشتهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن نیز شد.[۶۷][۶۹] سومین فیلم منتشرشده از وینسلت در سال ۲۰۰۱ پویانمایی سرود کریسمس: فیلم بود که بر پایهٔ رمان به همین نام نوشتهٔ چارلز دیکنز ساخته شده‌است. او برای موسیقی متن این فیلم ترانه «چه می‌شد اگر» را اجرا کرد که از لحاظ تجاری نیز موفق بود.[۷۰][۷۱] وینسلت در سال ۲۰۰۳ پس از یک سال دوری از سینما، در تریلر زندگی دیوید گیل ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش روزنامه‌نگاری سرسخت را بازی می‌کند که در هفته‌های پایانی زندگی یک پروفسور محکوم به اعدام، به مصاحبه با وی می‌پردازد. او در ساخت این پروژه با کارگردان، آلن پارکر، هم‌کاری کرد و معتقد بود که این فیلم سوالات مربوط به مجازات اعدام را مطرح کرده‌است.[۷۲] میک لاسال، منتقد سینما، عقیده داشت که این فیلم موضوع اصلی را در ابهام قرار داده و همچنین فیلم و نقش‌آفرینی وینسلت را نپسندید.[۷۳]

پیشرفت مسیر شغلی (۲۰۰۴–۲۰۰۷)

[ویرایش]
وینسلت در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو در سال ۲۰۰۶

وینسلت با جدیت به دنبال نقش‌هایی بود که داستانشان در دورهٔ امروزی جریان دارد و تمایل داشت از پشت سر هم بازی‌کردن در فیلم‌هایی با ژانر درام تاریخی اجتناب کند.[۷۴] او با بازی در فیلم عاشقانه و علمی-تخیلی درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴) ساختهٔ میشل گوندری به این خواسته رسید. وینسلت در این فیلم نقش دختری عصبی و بی پروا به‌نام کلمنتاین را ایفا می‌کند که تصمیم می‌گیرد خاطرات دوست پسر سابقش (با بازی جیم کری) را از ذهنش پاک کند.[۷۵][۷۶] این نقش بر خلاف کارهای قبلی به او اجازه داد تا جنبهٔ عجیب قالب شخصیتی خود را به نمایش بگذارد.[۷۷] میشل گوندری وینسلت و کری را ترغیب می‌کرد تا در صحنه ابتکار عمل نشان دهند و وینسلت نیز برای چابک نگه‌داشتن خود، کیک بوکسینگ تمرین می‌کرد.[۷۶] درخشش ابدی یک ذهن پاک با فروش متوسطی همراه بود و از سوی چند منتقد به عنوان یکی از بهترین فیلم‌های قرن بیست و یکم انتخاب شد.[۷۸][۷۹] پیتر ترورز از رولینگ استون وینسلت را در فیلم «شوک‌برانگیز و به‌شدت آسیب‌پذیر» توصیف کرد.[۸۰] روزنامه‌نگاری از مجلهٔ پریمیر وینسلت را برای کنار گذاشتن «شخصیت رز انگلیسی که کرست تنگ پوشیده» ستایش کرد و آن را در رتبهٔ هشتاد و یکم برترین نقش‌آفرینی سینمایی تمام دوران قرار داد.[۸۱] وینسلت این شخصیت را یکی از نقش‌های مورد علاقه خود انتخاب کرده‌است.[۸۲] او نامزد دریافت جایزهٔ بهترین بازیگر زن از بفتا و اسکار شد.[۸۳][۸۴] وینسلت می‌گوید این فیلم نقطه عطفی در زندگی حرفه‌ای‌اش محسوب می‌شود و کارگردانان را ترغیب کرد تا به او نقش‌های متنوعی پیشنهاد دهند.[۶]

پروژه بعدی وینسلت درام در جستجوی ناکجاآباد (۲۰۰۴) بود که برایش ۶ میلیون پوند دستمزد گرفت.[۸۵] این فیلم دربارهٔ جیمز بری (با بازی جانی دپ) و رابطه‌اش با پسران لولین دیویس است که الهام بخش جیمز بری برای نوشتن شخصیت پیتر پن بود؛ وینسلت در این فیلم نقش مادر پسران، لولین دیویس، را ایفا می‌کند. او از ایفای نقش در فیلمی دیگر با ژانر دورانی علاقه‌ای نداشت اما پس از دیدن همدلی و محبت شخصیت فیلم به فرزندانش، این پروژه را پذیرفت.[۷۴][۸۶] الا تیلور از ال‌ای ویکلی او را «مثل همیشه درخشان و خاکی» توصیف کرد و پل کلینتون از سی‌ان‌ان عقیده داشت که او «در یک نقش‌آفرینی ظریف و به‌طور عالی کنترل‌شده، استثنایی است».[۸۷][۸۸] او برای این نقش نامزد دریافت جایزهٔ بفتا شد.[۸۴] در جستجوی ناکجاآباد ۱۱۶ میلیون دلار در در گیشه فروخت و پربیننده‌ترین فیلم وینسلت پس از تایتانیک شد.[۴۱][۸۹]

در سال ۲۰۰۵، وینسلت در قسمتی از مجموعهٔ کمدی سیاهی‌لشکر با بازی ریکی جرویز و استیون مرچنت ظاهر شد. او در این قسمت برداشتی طنز از خود ایفا کرد—بازیگری که در تلاش برای برد اسکار، نقش راهبه‌ای را در یک فیلم با مضمون هولوکاست ایفا می‌کند.[۹۰] وینسلت برای این مجموعه نامزد دریافت جایزهٔ امی ساعات پربیننده بازیگر زن مهمان در مجموعه تلویزیونی کمدی شد.[۹۱] وینسلت سه ماه پس از به دنیا آوردن فرزند دومش، در فیلم کمدی رمانتیک موزیکال عشق و سیگار (۲۰۰۵) ایفای نقش کرد. او در این فیلم نقش زنی بی‌قاعده و بددهن به‌نام تولا را ایفا می‌کند.[۹۲] این نقش وینسلت را ملزم به خواندن و رقصیدن کرد و به کاهش وزن او در دوران بارداری نیز کمک کرد.[۷۴][۹۳] همچنین مچ پای او در هنگام فیلم‌برداری یکی از سکانس‌های رقص پیچ خورد.[۷۴] درک اِلی از ورایتی می‌گوید وینسلت با وجود مدت زمان محدودی که روی صحنه است، «نمایشی‌ترین نقش و کثیف‌ترین دیالوگ‌های تک‌خطی» را ایفا می‌کند.[۹۴] وینسلت پیشنهاد وودی آلن برای بازی در فیلم امتیاز نهایی (۲۰۰۵) را رد کرد و گفت که می‌خواهد زمان بیشتری را در کنار فرزندانش سپری کند.[۷۴]

وینسلت در جوایز آکادمی فیلم بریتانیا ۲۰۰۷. او برای بچه‌های کوچک (۲۰۰۶) نامزد دریافت جایزهٔ بهترین بازیگر زن شد.[۹۵]

در سال ۲۰۰۶ چهار فیلم با بازی وینسلت منتشر شد. او نخست در فیلم تریلر سیاسی همه مردان پادشاه ظاهر شد که داستانش در دههٔ ۱۹۴۰ در لوئیزیانا جریان دارد و در این فیلم در مقابل جود لا نقش مکمل را ایفا کرد.[۸۲] این فیلم به‌دلیل فقدان در بینش سیاسی و ناهماهنگی داستانی، نقدهای ضعیفی از سوی منتقدان دریافت کرد و نتوانست فروش بیشتری در برابر بودجهٔ ۵۵ میلیون دلاری‌اش داشته باشد.[۹۶][۹۷] فیلم بعدی او بچه‌های کوچک بود که با استقبال بیشتری از فیلم پیشین روبرو شد. این فیلم بر پایهٔ رمانی به همین نام ساخته شده و داستان آن دربارهٔ زنی خانه‌دار به‌نام سار است که با همسایهٔ متأهل خود (با بازی پاتریک ویلسون) رابطه دارد. وینسلت در این فیلم با بازی در نقش مادری بی‌عاطفه به چالش کشیده شد؛ او در این نقش نه رفتارهای شخصیت خود را درک کرد و نه رابطه‌اش را.[۹۸] سکانس‌هایی که مجبور می‌شد با خصومت به بازیگر نقش دخترش رفتار نشان دهد، برایش ناراحت‌کننده بود.[۸۲][۹۹] وینسلت با وجود داشتن دو فرزند، از بازی در سکانس‌های جنسی که باید برهنه می‌شد عصبی بود. او این چالش را برای ارائه تصویری مثبت برای زنانی که به قول خودشان «بدن ناقصی» دارند، به عهده گرفت.[۹۹] ای. او. اسکات از نیویورک تایمز می‌گوید وینسلت با موفقیت «غرور سارا را به اهتزار درمی‌آورد، به خودش شک دارد و تمایل‌گراست، الهام بخش ترکیبی از به رسمیت شناختن است، ترحم و نگرانی‌اش بسیار است و در آخر فیلم، چیزی شبیه به عشق را داراست.»[۱۰۰] وینسلت نامزد دریافت جایزهٔ اسکار بهترین بازیگر زن شد و در ۳۱ سالگی، جوان‌ترین بازیگری شد که پنج نامزدی اسکار به خود اختصاص داده‌است.[۱۰۱]

وینسلت پس از بچه‌های کوچک در فیلم کمدی-رمانتیک تعطیلات ساختهٔ نانسی مایرز ایفای نقش کرد.[۱۰۲] او در این فیلم نقش آیریس را ایفا می‌کند—زنی انگلیسی که در فصل تعطیلات کریسمس با زن آمریکایی (با بازی کامرون دیاز) در حال مبادلهٔ خانه است. این فیلم بیش از ۲۰۵ میلیون دلار در جهان فروخت و به بزرگ‌ترین موفقیت تجاری وینسلت در طول ۹ سال اخیر تبدیل شد.[۱۰۳] جاستین چنگ، منتقد سینما اظهار داشت فرمول کلیشه‌ای فیلم هنوز دلپذیر است و به درخشندگی و دلربایی وینسلت اشاره کرد.[۱۰۴] وینسلت در آخرین فیلم سال خود صداپیشگی شخصیت پویانمایی برآب‌رفته (۲۰۰۶) را بر عهده داشت.[۱۰۵] تنها پروژه او در سال ۲۰۰۷ گویندگی نسخهٔ انگلیسی فیلم فرانسوی کودک و روباه بود.[۱۰۶]

بازیگری با شهرت جهانی (۲۰۰۸–۲۰۱۱)

[ویرایش]

وینسلت در سال ۲۰۰۸ دو نقش را ایفا کرد که با تحسین منتقدان همراه بودند.[۱۰۷] او فیلم‌نامهٔ جادهٔ انقلابی نوشتهٔ جاستین هیث که اقتباسی از رمان به همین نام اثر ریچارد یتس بود را مطالعه کرد و این پروژه را به شوهر وقت خود، کارگردان سم مندس و همبازی‌اش در تایتانیک، لئوناردو دی‌کاپریو پیشنهاد داد.[۴۳] این فیلم مصیبت‌های یک زوج جوان در دههٔ ۱۹۵۰ در حومه آمریکا را روایت می‌کند. وینسلت به فکر بازی در نقش زنی افتاد که آرزوهایش برآورده نشده بود،[۱۰۸] و برای درک روان‌شناسی زنان خانه‌دار و شوربخت آن دوران، کتاب رازوری زنانه را مطالعه کرد.[۴۳][۱۰۸] مندس دی‌کاپریو و وینسلت را به گذراندن وقت با هم ترغیب کرد و معتقد بود که این کار به آن‌ها کمک می‌کند تا روابط پرتنش شخصیت‌های خود در فیلم را گسترش دهند.[۴۳] دیوید ادلستین در مجلهٔ نیویورک از وینسلت به‌عنوان «بهترین بازیگر انگلیسی‌زبان نسل خود» یاد کرد و افزود، «لحظه‌ای کلیشه‌ای در عملکرد وینسلت وجود ندارد—نه ژستی، نه کلمه‌ای».[۱۰۹]

وینسلت در هشتاد و یکمین دوره جوایز اسکار در ۲۰۰۹ که در آن‌جا برای نقش‌آفرینی در کتاب‌خوان (۲۰۰۸) برندهٔ جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن شد.

وینسلت پیشنهاد بازی در فیلم کتاب‌خوان را برای جلوگیری از تداخل برنامه‌ریزی با جادهٔ انقلابی رد کرد. سپس نیکول کیدمن جایگزین او شد اما به علت بارداری فیلم را ترک کرد و موجب شد تا وینسلت دوباره قادر باشد این نقش را بگیرد.[۱۱۰] این فیلم به کارگردانی استیون دالدری، بر پایهٔ رمان کتاب‌خوان نوشته برنهارد شلینک ساخته شده و وینسلت در آن نقش هانا اشمیتز، نگهبان بی‌سواد اردوگاه کار اجباری نازی‌ها را ایفا می‌کند که با پسری نوجوان رابطه دارد. او برای آماده‌سازی خود درمورد هولوکاست و گارد اس‌اس مطالعه و تحقیق کرد. وینسلت برای آموزش دادن خود در مورد نگرش منفی از بی‌سوادی، مدتی را با دانشجویان لیترسی پارتنرز—سازمانی که به بزرگسالان خواندن و نوشتن یاد می‌دهد—سپری کرد.[۱۱۱] وینسلت قادر به هم‌فکری با نقش اشمیتز نبود و تلاش کرد تا صادقانه این نقش را بدون رفتارهای انسانی خودش ایفا کند.[۱۰۷][۱۱۱] با وجود این موضوع، برخی از مورخان برای قرار دادن اشمیتز به‌عنوان مایهٔ هم‌ذات‌پنداری با بینندگان انتقاد کردند و سازندگان فیلم را به تجدیدنظرطلبی هولوکاست متهم کردند.[۱۱۲] تاد مک‌کارتی از او برای ارائهٔ «پوسته‌ای به یاد ماندنی از این زن از دست رفته در درون» تحسین کرد و نویسنده‌ای از دیلی تلگراف در توصیف او گفت: «این بازیگر در اینجا کاملاً نترس است، نه تنها در تمایل خود برای افشای وضعیت جسمانی‌اش، بلکه امتناع از افشای شخصیت خود از لحاظ روانی».[۱۱۳][۱۱۴]

وینسلت برای بازی در فیلم جادهٔ انقلابی و کتاب‌خوان جوایز مهمی را دریافت کرد.[۱۱۵] او برای هر یک از این فیلم‌ها جایزهٔ گلدن گلوب دریافت کرد و برای کتاب‌خوان، جایزهٔ بهترین بازیگر نقش اول زن اسکار و بفتا را به خود اختصاص داد.[۱۰۷] او در ۳۳ سالگی رکورد خودش به عنوان جوان‌ترین بازیگری که شش نامزدی اسکار به خود اختصاص داده را افزایش داد.[۱۰۷] او همچنین سومین بازیگر زن تاریخ شد که در مراسم گلوب گلوب موفق به کسب دو جایزه می‌شوند.[۱۱۶] وینسلت در این مدت از توجه و پوشش رسانه‌ها خسته شده بود و برای دو سال فعالیتی نداشت تا زمانی که بار دیگر برای همکاری خلاقانه آماده شود.[۱۱۷]

وینسلت با مینی‌سریال پنج قسمتی میلدرد پیرس (۲۰۱۱) از شبکهٔ اچ‌بی‌او که اقتباسی از رمان به همین نام نوشتهٔ جیمز کین است، به بازیگری بازگشت. او نقش مادری فداکار در طول رکود بزرگ را به تصویر می‌کشد که از شوهرش جدا شده و عاشق مردی دیگر می‌شود؛ او همه تلاشش را می‌کند تا از دختر خودشیفته‌اش عشق و احترام کسب کند. وینسلت، که اخیراً از مندس طلاق گرفته بود، معتقد بود برخی از جنبه‌های زندگی شخصیت سریال منعکس‌کنندهٔ جنبه‌های زندگی شخصی او است.[۱۱۷] او از گسترهٔ این سریال، همان‌طور که او در هر صحنه از فیلمنامه ۲۸۰ صفحه‌ای حضور دارد، هراس داشت.[۱۱۸] وینسلت از داستان این مینی‌سریال مضطرب و ناراحت بود و همچنین مجذوب رابطهٔ پیچیده میان نقش مادر و دختر بود.[۱۱۸][۱۱۹] او با سازندگان و طراحان لباس همکاری داشت و پخت پای و تهیه مرغ را آموخت.[۱۱۸] این سریال مخاطبان کمی داشت اما با نظرات مثبتی از سوی منتقدان همراه بود.[۱۲۰][۱۲۱] مت زولر سیتز از سلان این مینی‌سریال را «شاهکاری آرام و دلخراش» توصیف کرد و عملکرد وینسلت را «فوق‌العاده — هوشمند، متمرکز و به ظاهر عاری از خود» توصیف کرد.[۱۲۲] او برای این نقش‌آفرینی جایزهٔ امی ساعات پربیننده بهترین بازیگر را کسب کرد و علاوه بر این برندهٔ یک جایزهٔ گلدن گلوب و انجمن بازیگران فیلم شد.[۱۲۳]

نخستین فعالیت سینمایی وینسلت در سال ۲۰۱۱ فیلم تریلر شیوع ساختهٔ استیون سودربرگ بود. وینسلت در این فیلم نقش افسر خدمات اطلاعات بیماری‌های همه‌گیر را به تصویر می‌کشد که در حین تحقیقات خود به بیماری مبتلا و آلوده شده‌است.[۱۲۴] شیوع با موفقیت تجاری همراه بود و دیوید دنبی از نیویورکر وینسلت را برای به دست آوردن ذات یک زن آزرده خاطر تحسین کرد.[۱۲۵][۱۲۶] پروژهٔ بعدی او فیلم کشتار به کارگردانی رومن پولانسکی بود که از نمایش‌نامهٔ خدای کشتار نوشتهٔ یاسمینا رضا اقتباس شده‌است. این فیلم کمدی سیاه که کاملاً درون یک آپارتمان واقع شده، داستان پدر و مادری را روایت می‌کند که با فرزندانشان دشمنی دارند. جودی فاستر، جان سی ریلی و کریستف والتس همبازی‌های او در این فیلم هستند. گروه بازیگران فیلم‌نامه را به مدت دو هفته مانند یک نمایش تمرین کردند و وینسلت فرزندانش را برای هشت هفتهٔ فیلم‌برداری با خود به پاریس آورد.[۱۲۷][۱۲۸] منتقدان عقیده داشتند این اقتباس به جذابی نمایش‌نامه نیست، اما عملکرد وینسلت و فاستر را تحسین کردند.[۱۲۹] وینسلت و فاستر برای بازی در این فیلم نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شدند.[۱۳۰]

افت و خیز شغلی (۲۰۱۲–۲۰۱۹)

[ویرایش]
وینسلت در افتتاحیهٔ روز کارگر در جشنواره بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۳

وینسلت گفت که فشار کاری در سال ۲۰۱۱ به او کمک کرد تا از دل‌شکستگی ناشی از طلاقش کنار بیاید و پس از تکمیل فیلم کشتار، برای مدتی از بازیگری کنار کشید کرد تا روی تربیت فرزندانش تمرکز کند.[۴][۱۱۷] تنها نقش‌آفرینی او در سال ۲۰۱۲ قسمت کوتاهی از فیلم مجموعه‌ای فیلم ۴۳ بود که آن را چهار سال پیش فیلم‌برداری کرده بود؛ این فیلم ضعیف‌ترین نقدها را در طول حرفهٔ وینسلت به همراه داشت.[۱۳۱][۱۳۲] وینسلت در آن سال کتاب صوتی رمان ترز راکن نوشتهٔ امیل زولا را گویندگی کرد.[۱۳۳][۱۳۴] او تمایلی به پذیرفتن پیشنهاد جیسون رایتمن برای ایفای نقش در فیلم اقتباسی‌شده از رمان روز کارگر نوشتهٔ جویس مینارد را نداشت، اما پس از آنکه جیسون رایتمن ساخت فیلم را به مدت یک سال به تعویق انداخت تا تعهد وینسلت به فرزندانش را برآورده کند، این پیشنهاد را پذیرفت.[۴] فضای این فیلم در تعطیلات روز کارگر رقم می‌خورد و داستان مادری تنها و مبتلا به برزن‌هراسی با نام ادل (وینسلت) را روایت می‌کند که عاشق یک مجرم فراری می‌شود. وینسلت که شخصیت ادل را «آسیب‌پذیرتر نسبت به قدرت» توصیف کرده بود، نقش‌آفرینی‌اش در این فیلم از سبک زنان با اراده‌ای که معمولاً ایفا می‌کند، متفاوت بود.[۴] صحنه‌ای از فیلم او را ملزم به تهیهٔ شیرینی پای کرد که این تجربه را از پختن این غذا در میلدرد پیرس به‌دست آورده بود.[۱۳۵] بازخورد منتقدان از این فیلم منفی بود؛ کریس ناشاواتی از انترتینمنت ویکلی از فیلم انتقاد کرد و آن را «کسل‌کننده و ملودراماتیک» دانست اما از وینسلت بابت افزودن لایه‌هایی به نقش بی‌حس خود تقدیر کرد.[۱۳۶][۱۳۷] او برای دهمین بار نامزد دریافت جایزهٔ گلدن گلوب شد.[۱۳۸]

وینسلت در سال ۲۰۱۴ نقش زنی خبیث به نام جنین متیوز را در فیلم علمی-تخیلی سنت‌شکن ایفا کرد.[۱۳۹][۱۴۰] داستان و فضای این فیلم در یک پادآرمان‌شهر واقع شده و اقتباسی از رمان بزرگسالانه به همین نام نوشتهٔ ورونیکا راث است. وینسلت در حین فیلم‌برداری فرزند سوم خود را باردار بود و لباس‌های بازیگری برای سازگاری با او باید تغییر می‌کرد.[۱۴۰] او در بیشتر روند فیلم‌برداری از هم‌بازی‌هایش دور بود تا شخصیت ترسناک خود را حفظ کند.[۱۳۹] ریچارد لاوسون از ونتی فر این فیلم را به‌طور نامطلوب با بازی‌های گرسنگی مقایسه کرد و عقیده داشت که وینسلت در آن به اندازهٔ کافی استفاده نشده‌است.[۱۴۱] این فیلم ۲۸۸ میلیون دلار در جهان فروش داشته‌است.[۱۴۲] وینسلت در همان سال با فیلم هرج‌ومرج کوچک به ژانر دورانی بازگشت.[۱۴۳] این فیلم به کارگردانی آلن ریکمن دربارهٔ کاخ‌هایی است که به دستور لوئی چهاردهم در آنجا شروع به احداث شده و باعث نابودی باغ‌ها شده‌است. او در این فیلم نقش معمار خیالی به‌نام سابین دو بارا را ایفا می‌کند؛ شخصیتی که به عقیده وینسلت مانند خودش بر غم و ناراحتی شدید غلبه کرده بود.[۱۴۳] کاترین شورارد از گاردین به «صداقت احساسی» که وینسلت به آن نقش بخشیده اشاره کرد، اما غیرقابل قبول بودن این نقش را نقد کرد.[۱۴۴] وینسلت در آن سال کتاب‌های صوتی رمان‌های کودکانه ماتیلدا و انگشت جادویی نوشتهٔ رولد دال را گویندگی کرد.[۱۴۵][۱۴۶]

A close-up shot of Kate Winslet's face.
وینسلت در افتتاحیهٔ سنت‌شکن در سال ۲۰۱۴

در سال ۲۰۱۵، وینسلت بار دیگر نقش جنین متیوز را در بخش دوم مجموعهٔ سنت‌شکن با عنوان فرعی شورشی بازی کرد که با وجود نقدهای منفی، ۲۹۷ میلیون دلار در سراسر جهان فروش داشت.[۱۴۷][۱۴۸] فیلم بعدی وینسلت، اقتباسی از رمان گوتیک استرالیایی به نام خیاط بود که کارگردانش جوسلین مورهوس آن را یادآور فیلم وسترن نابخشوده (۱۹۹۲) توصیف کرد.[۱۴۹] وینسلت در این فیلم نقش زنی اغواگر به نام تیلی داناج را ایفا می‌کند که سال‌های بعد از متهم شدن به قتل، به زادگاه خود بازمی‌گردد. او برای این فیلم خیاطی را آموخت و برخی از لباس‌های شخصی خود را نیز طراحی کرد.[۱۴۹] این پروژه در صحرای استرالیا کلید خورد و وینسلت پوشیدن لباس‌های کوتاه در هوای ناملایم را دشوار می‌دانست.[۱۵۰] رابرت آبیل از لس آنجلس تایمز با وجود اینکه فیلم را دوست نداشت، اما از وینسلت بابت کم‌اهمیت جلوه‌دادن نقش اغراق‌آمیز خود تحسین کرد.[۱۵۱] این فیلم یکی از پرفروش‌ترین فیلم‌های استرالیایی در تمام ادوار است اما در نقاط دیگر جهان فروش بالایی نداشت.[۱۵۲][۱۵۳] وینسلت برای این نقش‌آفرینی برندهٔ جایزهٔ اکتای بهرین بازیگر نقش اول زن شد.[۱۵۴]

وینسلت حین فیلم‌برداری خیاط از پروژه‌ای دربارهٔ زندگی‌نامهٔ استیو جابز به نویسندگی آرون سورکین و کارگردانی دنی بویل مطلع شد. او که علاقه‌مند به بازی در نقش رئیس بازاریابی جابز جوانا هافمن بود، تصویری از خودش در لباس هافمن را برای تهیه‌کنندهٔ فیلم ارسال کرد.[۱۵۵] استیو جابز با بازی مایکل فاسبندر در نقش اصلی، در سه نمایش روایت می‌شود که هر یک نقطهٔ عطفی در حرفهٔ جابز را به تصویر می‌کشد. وینسلت در حین آماده‌سازی، مدتی را با هافمن گذراند و با مربی گویش کار می‌کرد تا مانند لهجهٔ هافمن که مخلوطی از ارمنی و لهستانی بود صحبت کند؛ از نظر وینسلت، این نقش‌آفرینی دشوارترین کار در طول حرفه‌اش بود.[۱۵۵] گروه بازیگران هر نقشی را مانند یک نمایش‌نامه تمرین می‌کردند و آن را به ترتیب فیلم‌برداری می‌کردند. وینسلت با فاسبندر همکاری تنگاتنگی داشت و روابط پشت صحنه‌ای آن‌ها نمایشی از پویایی همکارانهٔ میان جابز و هافمن بود.[۱۵۵] این فیلم باعث شد وینسلت بهترین نقدها را در کارنامه هنری خود داشته باشد اما از لحاظ فروش موفق نبود.[۴۲][۱۵۶][۱۵۷] پیتر هاول از تورنتو استار او را بابت یافتن «توانایی و ظرافت» در نقش خود تحسین کرد و گریگوری الوود از هیت‌فیکس عقیده داشت که او در شخصیت‌پردازی هافمن پیشرفت داشته‌است.[۱۵۸][۱۵۹] او برای این فیلم برندهٔ جوایز گلدن گلوب و بفتای بهترین بازیگر نقش مکمل زن شد و توانست برای هفتمین بار نامزد دریافت جایزهٔ اسکار شود.[۱۶۰]

ویسنلت در افتتاحیهٔ کوه میان ما در جشنوارهٔ بین‌المللی فیلم تورنتو ۲۰۱۷

وینسلت در فیلم جنایی-تریلر تریپل ناین (۲۰۱۶) ساختهٔ جان هیلکات در نقش ایرینا ولاسلوف، یک گانگستر بی‌رحم روسی-اسرائیلی بازی کرد.[۱۶۱] آن هورنادای، منتقدی از واشینگتن پست عقیده داشت وینسلت در حقیقت نتوانسته این نقش را به تصویر بکشد.[۱۶۲] در همین سال، ایفای نقش او در زیبایی موازی که داستانش در مورد مردی (با بازی ویل اسمیت) است که با مرگ دخترش دست‌وپنجه نرم می‌کند، از سوی منتقدان مورد انتقاد قرار گرفت.[۱۶۳] امیلی یوشیدا از مجلهٔ نیویورک این فیلم را یک بازسازی بی‌مفهوم از فیلم سرود کریسمس توصیف کرد.[۱۶۴] این فیلم در گیشه فروش متوسطی داشت.[۱۶۵] وینسلت با فیلم رمانتیک و فاجعه‌ای کوه میان ما (۲۰۱۷) پذیرفت تا نقشی را بر عهده بگیرد که نیاز به تحرک جسمانی داشته باشد.[۱۶۶][۱۶۷] در این فیلم ادریس البا و خودش نقش دو غریبه را ایفا می‌کنند که از هواپیما در یک رشتهٔ کوه یخی و منزوی سقوط می‌کنند. آن‌ها در کوه‌های غرب کانادا در ارتفاع ۱۰٬۰۰۰ فوت از سطح دریا که درجه حرارت هوا بسیار پایین بود این پروژه را فیلم‌برداری کردند.[۱۶۷] وینسلت در فیلم بدل‌کاری‌های خود را ایفا کرد و آن را خسته‌کننده‌ترین تجربهٔ زندگی حرفه‌ای خود توصیف کرد.[۱۶۸] به گفتهٔ موریا مک‌دونالد از سیاتل تایمز، کاریزما و شیمی این دو بازیگر یک فیلم متوسط را بهبود بخشیده‌است.[۱۶۹]

آخرین نقش‌آفرینی وینسلت در سال ۲۰۱۷ درام واندر ویل ساختهٔ وودی آلن بود که داستانش در دههٔ ۱۹۵۰ در جزیره کنی رقم می‌خورد. او در این فیلم نقش جینی، یک زن خانه‌دار خون‌گرم را داشت که با یک مربی نجات غریق (با بازی جاستین تیمبرلیک) رابطه دارد. او این شخصیت را دائماً ناراضی و پریشان توصیف کرد؛ نقش‌آفرینی در این پروژه برای وینسلت که از اضطراب رنج می‌برد، دشوار بود.[۱۶۷][۱۷۰] منولا دارگیس از نیویورک تایمز فیلم‌نامه آلن را نپسندید و نقش‌آفرینی وینسلت را برای پرکردن «شخصیت کهنه همراه با زندگی پر تب‌وتاب» اش تحسین کرد.[۱۷۱] در گفتگوی مطبوعاتی این فیلم، هنگامی که از وینسلت در مورد تصمیم خود برای کار با آلن علی‌رغم اتهام سوءاستفاده جنسی این شخص سؤال شد، ترجیح داد در مورد زندگی شخصی این فیلم‌ساز اظهار نظری نکند اما گفت که از این همکاری راضی است.[۱۶۷] او از آن زمان از کار با آلن و رومن پولانسکی ابراز تأسف و پشیمانی کرده‌است.[۱۷۲] وینسلت در سال ۲۰۱۹ صداپیشگی مجموعهٔ تلویزیونی پویانمایی مومین‌والی را بر عهده داشت. او سپس در کنار سوزان ساراندون و میا واشیکوفسکا در فیلم سیه‌پر که بازسازی فیلم دانمارکی قلب خاموش (۲۰۱۴) بود، نقش اصلی را ایفا کرد.[۱۷۳] بنجامین لی از مجلهٔ گاردین، سیه‌پر را «کمتر یک فیلم و بیشتر کارگاه بازیگران» توصیف و انتخاب این نقش برای وینسلت را نامناسب دانست.[۱۷۴]

تجدید فعالیت (۲۰۲۰–اکنون)

[ویرایش]

وینسلت دیرینه‌شناس ماری انینگ را در آمونیت (۲۰۲۰) به تصویر کشید. این درام تاریخی، به عاشقانه‌ای میان انینگ و شارلوت مورچیسون (با بازی سرشه رونان) می‌پردازد و داستان آن در دههٔ ۱۸۴۰ انگلستان جریان دارد.[۱۷۵] او از بین گروه بازیگران فیلم گزارش فرانسوی ساختهٔ وس اندرسن خارج شد تا مدت زمان آماده‌سازی بیشتری را برای این پروژه داشته باشد. وینسلت همکاری تنگاتنگی با رونان داشت و در این فیلم سکانس‌های جنسی خودشان را ایفا کردند.[۱۷۶] او برای بیشتر مراحل فیلم‌برداری، به‌تنهایی در کلبه‌ای اجاره‌ای در دورست زندگی می‌کرد تا وارد فضای روحی و ذهنی شخصیت خود شود.[۱۷۲] کارین جیمز در بی‌بی‌سی وینسلت را بابت به تصویر کشیدن انینگ در نقش فردی «سخت‌گیر و بی‌دوام اما بسیار دلسوز» تحسین کرد و «نقش‌آفرینی کنترل‌شده و مقتدر» او را یکی از بهترین اجراها در طول حرفه‌اش دانست.[۱۷۷] مانوئل بتانکور از مجلهٔ نیویورک از آن با عنوان «بازگشتی به سبک خود» استقبال کرد.[۱۷۸] او مدتی بعد صداپیشگی اقتباس سینمایی از رمان زیبای سیاه را بر عهده گرفت و اسب شخصیت زیبای سیاه را گویندگی کرد که به‌وسیلهٔ دیزنی پلاس پخش شد.[۱۷۹]

وینسلت در ۲۰۲۳

وینسلت در سال ۲۰۲۱ با مینی‌سریال شبکهٔ اچ‌بی‌او، تحت عنوان میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) به تلویزیون بازگشت. او یکی از تهیه‌کننده‌های اجرایی این سریال انحصاری بود و در آن نقش کارآگاه پلیسی با وضعیت نابسامان را ایفا کرد که در حال حل پروندهٔ آدم‌کشی است.[۱۸۰] فیلم‌برداری این پروژه در شهرستان دلاویر صورت گرفت و وینسلت اصرار داشت که در این نقش با «لهجهٔ دلکو» — نسخه‌ای از لهجهٔ انگلیسی فیلادلفیا که در این شهرستان کاربرد دارد — صحبت کند؛ به باور او، این یکی از سخت‌ترین لهجه‌هایی بود که باید فرا می‌گرفت.[۱۸۱][۱۸۲] به‌منظور بازی در نقش میر — زنی که فرزندش را به دلیل خودکشی از دست داده‌است — او یک پیشینهٔ داستانی برای شخصیت مذکور خلق کرد و از نزدیک با یک مشاور غم و اندوه همکاری کرد.[۱۸۳] این مینی‌سریال و نقش‌آفرینی او مورد تحسین گستردهٔ منتقدان قرار گرفت؛[۱۸۴] منتقد سینما ریچارد روپر نوشت که وینسلت با این مجموعه «فهرست بلندی از اجراهای خارق‌العاده و فرورفته در نقش» خود را افزایش می‌دهد، و لوسی منگان از گاردین نوشت، «اگر بتوانید این اواخر در دوران کاری نقش‌آفرینی بارزی داشته باشید، مطمئناً این کار وینسلت است.»[۱۸۵][۱۸۶] میر اهل ایست‌تاون از لحاظ آمار بینندگان در شبکهٔ اچ‌بی‌او موفق بود و وینسلت بار دیگر برندهٔ جایزهٔ امی ساعات پربیننده، گلدن گلوب و انجمن بازیگران فیلم در رشتهٔ بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال شد.[۱۸۷][۱۸۸]

به‌دنبال میر اهل ایست‌تاون، وینسلت یک سال از بازیگری مرخصی گرفت تا مدت زمان بیشتری را در کنار فرزندانش سپری کند.[۱۸۹] او فیلم مستند یازده روز در مه (۲۰۲۲) دربارهٔ بمباران ۲۰۲۱ غزه توسط اسرائیل را گویندگی کرد.[۱۹۰] وینسلت در قسمتی با مدت زمان بالا و فی‌البداهه از مجموعهٔ آنتولوژی کانال ۴، یعنی من هستم… تحت عنوان «من روث هستم» در کنار دخترش میا تریپلتون به ایفای نقش پرداخت که در مورد اثرات منفی رسانه‌های اجتماعی بود.[۱۹۱] او برندهٔ دو جایزهٔ تلویزیونی بفتا در رشتهٔ بهترین بازیگر و بهترین مجموعهٔ تک‌قسمتی شد.[۱۹۲] وینسلت در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ به‌طور همزمان دو دنباله بر فیلم علمی تخیلی آواتار (۲۰۰۹) به کارگردانی جیمز کامرون را با استفاده از فناوری ضبط حرکت فیلم‌برداری کرد.[۱۹۳][۱۹۴] او برای نقشی که در فیلم داشت، غواصی آزاد را آموخت و توانست نفس خود را به مدت هفت دقیقه زیر آب نگه دارد که بابت این کار رکورد جدیدی برای هر صحنهٔ ضبط‌شده در زیر آب ثبت کرد.[۱۹۵][۱۹۶] آواتار: راه آب که در سال ۲۰۲۲ اکران شد، بیش از ۲ میلیارد دلار فروش داشت و سومین فیلم پرفروش تاریخ شد.[۱۹۷] همچنین بعد از تایتانیک، دومین فیلم وینسلت بود که به این مقدار فروش رسید.[۱۹۸]

وینسلت به‌مدت هشت سال در ساخت فیلم زندگی‌نامه‌ای از مدل و عکاس جنگ، لی میلر، دخیل بود. او نقش اصلی این شخصیت و تهیه‌کنندگی پروژه را در فیلم مربوطه، لی (۲۰۲۳) به عهده گرفت. وینسلت فیلم‌بردار الن کوراس (فیلم‌بردار درخشش ابدی یک ذهن پاک با بازی وینسلت) را به کار گرفت تا نخستین تجربهٔ کارگردانی بلندش را با این پروژه تجربه کند.[۱۹۹] وینسلت در هنگام فیلم‌برداری زمین خورد که منجر به سه هماتوم در ستون فقراتش شد؛ او با وجود درد به کارش ادامه داد.[۲۰۰] به عقیدهٔ تحلیل‌گران هالیوود ریپورتر و دیلی بیست، نحوهٔ نقش‌آفرینی وینسلت در پیشرفت این فیلم زندگی‌نامه‌ای معمولی نقش داشته‌است.[۲۰۱][۲۰۲] وینسلت سپس در مینی‌سریال دیگری از شبکهٔ اچ‌بی‌او تحت عنوان رژیم به ایفای نقش پرداخت. داستان آن در مورد کشور مستبد تخیلی است که در آستانهٔ سقوط قرار دارد.[۲۰۳][۲۰۴] برای بازی در نقش دیکتاتور مبتلا به خودبزرگ‌بینی، وینسلت به یک عصب‌پژوه و یک روان‌درمان‌گر مراجعه کرد تا پیشینهٔ شخصیتی برای نقش خود به وجود بیاورد.[۲۰۵] به نظر منتقدان، نقش‌آفرینی وینسلت برتر از این مجموعه بود.[۲۰۶] وینسلت نقش خود را بار دیگر در فیلم آواتار ۳ بازآفرینی خواهد کرد.[۱۹۴]

بازخورد و سبک بازیگری

[ویرایش]

اغلب منتقدان سینما وینسلت را یکی از «برترین بازیگران زنِ نسل خود» می‌دانند.[۲۰۷] او با اینکه در اوایل حرفه‌اش با فیلم پرفروش تایتانیک به بازیگری با شهرت جهانی تبدیل شده، اما به ندرت در فیلم‌های تجارت‌محور به ایفای نقش پرداخته‌است.[۱۵۵][۲۰۸] روزنامه‌نگاری از مجلهٔ ال معتقد است گزینش‌های او نمایان‌گر «شوق و نگرش بازیگری همه‌کاره است که در جسم یک ستارهٔ سینما محصور شده‌است».[۲۰۹] در نظرسنجی سال ۲۰۲۲ مجلهٔ امپایر، وینسلت از سوی خوانندگانِ این مجله به‌عنوان یکی از ۵۰ بازیگر بزرگ تاریخ انتخاب شد.[۲۱۰] این مجله او را «نیروی دراماتیکی» نامید که بازی در «همه جور از فیلم‌های تاریخی و ژانرها با حسی منحصر به فرد از وقار و توانایی را به عهده می‌گیرد.»[۲۱۰]

تام پروتا، نویسندهٔ کتاب بچه‌های کوچک، می‌گوید وینسلت «به سوی نقش‌های مشکل‌ساز در فیلم‌های کوچک‌تر جذب می‌شود» و معمولاً نقشی از زنان «سخت و پیچیده و به‌طور بالقوه نامهربان» را ایفا می‌کند.[۲۱۱] مارک هریس، روزنامه‌نگار، در نقد خود می‌نویسد او در زمینهٔ «زنان بی‌احساس، بی‌قرار، آشفته، ناخشنود، مبهوت، سخت‌گیر» تخصص دارد و جان هیساک از دیلی تلگراف از او درون‌مایه‌ای از شخصیت‌هایی را که دارای روحیهٔ آزادی هستند و در خودشان جنبهٔ جنسی دارند را تعریف کرده‌است.[۸][۱۰۷] آنتونی لین از مجلهٔ نیویورکر وینسلت را با سرسختی مرتبط می‌داند و می‌نویسد «مجموعهٔ سخن‌وری و شعلهٔ نگاه او نشان از روحیه‌ای رهایی‌بخش دارد که راه پیش‌رو را می‌داند و مصمم است در این راه قدم بردارد.»[۲۱۲] ژوزفین لیوینگستون از نیو ریپابلیک، وینسلت را در نقش‌هایی که «هیچ آسیب‌پذیری احساسی واقعانه‌ای ندارد» قانع‌کننده نمی‌داند و معتقد است هنگامی که «فرصتی برای هیستریک‌شدن» پیدا می‌کند، بسیار متقاعدکننده می‌شود.[۲۱۳]

لئوناردو دی‌کاپریو، هم‌بازی او در تایتانیک و جادهٔ انقلابی، وینسلت را «آماده‌ترین و محقق‌شده‌ترین بازیگر سر صحنه» می‌داند و جود لا، هم‌بازی او در تعطیلات، معتقد است که وینسلت با وجود جدی بودن، «بسیار آرام و خوش‌اخلاق» است.[۱۱۷][۲۱۴] دنی بویل، کارگردان فیلم استیو جابز وینسلت را بازیگری می‌داند که از بازی در نقش‌های شبیه به هم پرهیز می‌کند و می‌گوید او تلاش می‌کند «دیدگاه کارگردانان و تهیه‌کنندگان را نسبت به خود تغییر دهد» تا بتواند به عنوان هنرمند به چالش کشیده شود.[۱۵۵]

وینسلت می‌گوید علاقه‌مند است که نقش «زنان دارای احساس نگرانی» با تمایلات توانمندانه را بازی کند که معایب و احساس عدم اعتماد به نفس را می‌پوشاند،[۱۰۷][۱۶۷] و با «زنانی که در پی یا در حال گریز از وضعیتی هستند، در جستجوی عشق هستند، در درون عشق مبارزه می‌کنند یا مسائل بزرگ زندگی را زیر سؤال می‌برند» ارتباط برقرار می‌کند.[۴] او مجذوب نقش‌هایی است که هم‌زمان با مبارزات شخصی خودش در مقاطع خاصی از زندگی همراه است.[۶] وینسلت به سختی خودش را از قالب شخصیتی نقش‌هایش جدا می‌کند. او در این باره می‌گوید «شما باید هر روز با احساسات واقعی خود روبرو شوید. و این موضوع بسیار طاقت‌فرسا است. سپس باید به خانه بروید و شام درست کنید».[۲۰۸][۲۱۴] هرچند او نقش‌آفرینی را روشی درمان‌کننده می‌داند.[۱۱۷] وینسلت برای تمایل به نقش‌آفرینی سر صحنه‌های برهنه معروف است. او این کار را در دوازده فیلم خود انجام داده‌است؛ هرچند پیش از موافقت برای انجام این کار، سهم خود را نیز در داستان فیلم در نظر می‌گیرد.[۱۵۵][۲۱۵] او معتقد است چنین صحنه‌هایی باعث ایجاد تصویری مثبت از بدن در میان زنان می‌شود.[۲۱۶]

زندگی شخصی

[ویرایش]

ویسنلت در ۱۵ سالگی هنگام فیلم‌برداری فصل تاریک با استیون تردرا، بازیگر و نویسندهٔ انگلیسی که دوازده سال از او بزرگ‌تر بود وارد رابطه شد.[۱۲][۲۱۷] وینسلت او را یک شخص تأثیرگذار در زندگی‌اش می‌دانست و با هم در لندن زندگی می‌کردند.[۵][۲۲][۲۱۸] آن‌ها در سال ۱۹۹۵ از هم جدا شدند و تردرا دو سال بعد بر اثر تومور استخوان درگذشت.[۱۲][۲۱۹] وینسلت برای شرکت در تشییع جنازهٔ او نتوانست در مراسم افتتاحیهٔ تایتانیک حضور داشته باشد.[۲۲۰] او در سال ۲۰۰۸ گفت که هنوز از مرگش کنار نیامده است.[۵]

A pregnant Kate Winslet poses for the camera.
وینسلت حین بارداری سومین فرزندش در سال ۲۰۱۳

یک سال پس از مرگ تردرا، وینسلت سر صحنهٔ مو فرفری زشت با جیم تریپلتون که دستیار کارگردان این فیلم بود آشنا شد.[۲۱۷][۲۲۰] آن‌ها در نوامبر ۱۹۹۸ ازدواج کردند و دخترشان، میا تریپلتون، در سال ۲۰۰۰ به دنیا آمد.[۷][۱۲][۲۲۱] وینسلت ازدواجشان را یک «آشفتگی» توصیف کرد و بعداً گفت که در این مدت کنترل غرایز خود را از دست داده‌است.[۷۷] این زوج در سال ۲۰۰۱ طلاق گرفتند.[۲۲۲][۲۲۳]

وینسلت بلافاصله پس از جدایی از تریپلتون، با کارگردان، سم مندس، ملاقات کرد؛ هنگامی که مندس پیشنهاد بازی در نمایشی را به وینسلت داد، او این پیشنهاد را رد کرد اما با او وارد رابطه شد.[۲۲۴] وینسلت که از نحوهٔ نمایش زندگی شخصی‌اش از سوی تبلویدهای بریتانیایی دلزده شده بود، به نیویورک نقل مکان کرد.[۷۷] او و مندس در مهٔ ۲۰۰۳ در جزیرهٔ آنگویلا ازدواج کردند و پسرش، جو، در همان سال به دنیا آمد.[۵][۲۲۵] این خانواده در نیویورک و همچنین با سر زدن به املاک خود در کوتسولدز، انگلستان، اوقات خود را سپری می‌کردند.[۲۲۴] این زوج در میان گمانه‌زنی‌های شدید رسانه‌ها دربارهٔ رابطهٔ مندس با بازیگر، ربکا هال، سرانجام در سال ۲۰۱۰ جدایی خود را اعلام کردند و یک سال بعد طلاق گرفتند.[۱۱۷][۲۲۶] وینسلت گفت که از این جدایی دل‌شکسته شده‌است، اما عزم خود را برای مراقبت از فرزندانش با وجود جدایی‌های زناشویی جزم کرد.[۲۲۷]

وینسلت در سال ۲۰۱۱ هنگام گذراندن تعطیلات در املاک متعلق به ریچارد برانسون در جزیرهٔ نکر، پس از یک حادثهٔ آتش‌سوزی در آن‌جا با ادوارد آبل اسمیت (که از ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۹ به صورت قانونی با نام ند راک‌نرول شناخته می‌شد[۲۲۸]) ملاقات کرد.[۱۵۵][۲۲۹] این زوج در دسامبر ۲۰۱۲ در نیویورک ازدواج کردند و پسرشان، بیر، سال بعد به دنیا آمد.[۲۳۰][۲۳۱] وینسلت پس از بازگشت به انگلستان، ملکی روستایی در کنار دریا به ارزش ۳٫۲۵ میلیون پوند در وست ویتترینگ، ساسکس خریداری کرد؛ او تا سال ۲۰۱۵ با اسمیت و فرزندانش در آن‌جا زندگی می‌کردند.[۲۳۲] او در سال ۲۰۱۵ از علاقهٔ زیادش به زندگی در روستا صحبت کرد.[۲۳۳]

وینسلت می‌گوید علی‌رغم سه ازدواج و ساختار خانوادگی که ممکن است از نظر برخی «غیر متعارف» تصور شود، خود او این امر را «کمتر از یک خانواده» نمی‌داند.[۶] او پروژه‌هایی که باعث می‌شود برای مدت طولانی در کنار فرزندانش نباشد را رد می‌کند و دوست دارد که مراحل فیلم‌برداری پروژه‌هایش را در طول تعطیلات مدرسه برنامه‌ریزی کند.[۴] او در مورد شیوه فرزندپروری خود گفته که از بسته‌بندی تغذیه و بردن فرزندانش به مدرسه لذت می‌برد.[۲۳۴]

سایر فعالیت‌ها

[ویرایش]

وینسلت در کنار کمک‌های مالی و به حراج گذاشتن اقلام خود، از چندین مؤسسهٔ خیریه نیز حمایت و پشتیبانی می‌کند.[۲۳۵][۷۰][۲۳۶] او در سال ۲۰۰۶ حامی مؤسسهٔ خیریهٔ مستقر در گلاستر به نام ایمن‌گاه خانواده شد. این مؤسسه به خانواده‌های آسیب‌پذیر و ناتوان خدمات مشاوره‌ای ارائه می‌دهد.[۲۳۷] در همان سال، پاکت‌های دست‌ساز طراحی‌شده توسط وینسلت برای کمپین «فشاردادن پاکت» که توسط مؤسسه ملی سوادآموزی ایجاد شده بود، به حراج گذاشته شد.[۲۳۸] وینسلت یکی از سلبریتی‌هایی بود که در حراج سال ۲۰۰۷ برای جمع‌آوری کمک‌های مالی به سازمان امداد افغانستان شرکت کرد.[۲۳۹] او در سال ۲۰۰۹ به باترفلای بوک، مجموعه‌ای از طرح‌های ساختهٔ چندین سلبریتی برای جمع‌آوری هزینهٔ تحقیقات در زمینهٔ سرطان خون، کمک کرد.[۲۴۰] همچنین در سال ۲۰۰۹، وینسلت به همراه لئوناردو دی‌کاپریو، جیمز کامرون و سلین دیون به میلوینا دین، آخرین بازمانده از غرق شدن کشتی تایتانیک، ۳۰۰۰۰ دلار کمک مالی کردند.[۲۴۱]

وینسلت در سال ۲۰۰۹ نسخهٔ انگلیسی مستندی ایسلندی با عنوان شجاعت مادری: گستاخی صحبت‌کردن با اوتیسم را گویندگی کرد. این مستند دربارهٔ مادری به نام مارگرت اریکسدوتیر است که فرزندش، کلی تورستاینسون، به اوتیسم غیر کلامی مبتلا است. او در سال ۲۰۱۰ با الهام از این داستان با اریکسدوتیر همکاری کرد و سازمانی غیردولتی به نام بنیاد کلاه زرین تشکیل داد.[۲۴۲] هدف این سازمان ایجاد آگاهی دربارهٔ اوتیسم است و نام آن برگرفته از شعری نوشتهٔ تورستاینسون است.[۲۴۳][۲۴۴] وینسلت برای افزایش بودجه و آگاهی به این بنیاد، به عنوان سفیر برند، با شرکت‌های لانکوم و لونژین همکاری کرد. او در سال ۲۰۱۱ یک مجموعهٔ آرایشی برای شرکت لانکوم ساخت و در سال ۲۰۱۷ یک ساعت جدید برای شرکت لونژین طراحی کرد.[۲۴۲][۲۴۵][۲۴۶] وینسلت در سال ۲۰۱۲ کتابی دربارهٔ اوتیسم با عنوان کلاه زرین: گستاخی صحبت‌کردن با اوتیسم نوشت که از طریق سایمون اند شوستر منتشر شد. این کتاب شامل مکاتبات میان وینسلت و اریکسدوتیر، اظهارات شخصی سلبریتی‌های مختلف و با مشارکت تورستاینسون است.[۲۴۷] منتقدی از پابلیشرز ویکلی این کتاب را به دلیل «گرمی و صمیمیت» آن تحسین کرد.[۲۴۸] سازمان ملل متحد در سال ۲۰۱۲ این کتاب را در مراسمی در روز آگاهی جهانی اوتیسم معرفی کرد.[۲۴۹] وینسلت برای فعالیت با بنیاد کلاه زرین، جایزهٔ یو دونا اسپانیا را برای بهترین کار بشردوستانه دریافت کرد.[۲۵۰]

وینسلت در سال ۲۰۱۰ ویدئویی را برای بنیاد مردمی رعایت اصول اخلاقی در برابر جانوران روایت کرد که ظلم به حیوانات را در تولید جگر چرب نشان می‌داد.[۲۵۱] او سرآشپزها را تشویق کرد تا این محصول را از منوی خود حذف کنند و از مصرف‌کنندگان خواست که آن را تحریم کنند.[۲۵۲] وینسلت در سال ۲۰۱۵ از کمپین بزرگ‌ترین درس جهان یونیسف حمایت کرد؛ این کمپین باعث آگاهی کودکان در مورد توسعهٔ پایدار و شهروندی جهانی می‌شود.[۲۵۳] وینسلت در دوران کودکی به دلیل وزنش مورد تمسخر قرار می‌گرفت و در مقابل بدنامی و زورگویی موضع می‌گرفت.[۲۵۴] او یک فیلم کوتاه استرالیایی به نام دیزی چین (۲۰۱۵) را گویندگی کرد که دربارهٔ قربانیان آزار سایبری است.[۲۵۵] وینسلت در سال ۲۰۱۷ با بنیاد زیست‌محیطی لئوناردو دی‌کاپریو برای جمع‌آوری کمک‌های مالی مربوط به گرمایش جهانی همکاری کرد.[۲۵۶] او و دی‌کاپریو در آن سال شام خصوصی خودشان را برای جمع‌آوری پول درمان سرطان زنی انگلیسی به حراج گذاشتند.[۲۵۷] وینسلت در سال ۲۰۱۸ با برند لانکوم و مؤسسه ملی سوادآموزی همکاری کرد تا برنامه‌ای را اجرا کند که هدف آن آموزش به زنان محروم بریتانیا است.[۲۵۸] در سال ۲۰۲۱ او در مورد همجنس‌گراهراسی در هالیوود صحبت کرد و گفت بازیگرانی را می‌شناسد که از «علنی شدن گرایش جنسی خود هراس دارند، چرا که فکر می‌کنند چنین امری مانع از ایفای نقش افراد دگرجنسگرا خواهد شد.»[۲۵۹]

چهرهٔ عمومی

[ویرایش]

سالی هولمز در مقاله‌ای برای مجلهٔ ال در سال ۲۰۱۵، توانایی وینسلت در ایجاد ارتباط با شیوه خودش را شرح داد.[۲۶۰] جو الیسون از مجلهٔ وگ می‌نویسد او «حالت و روحیهٔ توانا و تقریباً ویژه‌ای» دارد.[۱۱۷] کیرا کاکرین از گاردین او را «ماهر در سخن‌گفتن، کارآزموده، و دارای عظمت خاصی» می‌داند.[۱۰۸] کریستا اسمیت از ونتی فر که وینسلت را رک گو توصیف می‌کند، معتقد است که او با وجود ستاره بودن، هیچ تظاهری از خود ندارد.[۴۳]

A bust shot of Kate Winslet.
وینسلت در جشنواره فیلم ونیز ۲۰۱۱

تغییرات وزنی وینسلت در طول سال‌ها مورد مستند و پوشش از سوی رسانه‌ها بوده‌است.[۲۱۷][۲۶۱] او صراحتاً در امتناع از اجازه دادن هالیوود برای دیکته کردن وزنش صحبت کرده‌است.[۱۶][۴۳] در سال ۲۰۰۳، نسخهٔ بریتانیایی مجلهٔ جی‌کیو عکس‌هایی از وینسلت منتشر کرد که به صورت دیجیتالی تغییر کرده بود تا قد بلندتر و لاغرتر به نظر برسد.[۲۶۲] او گفت این تغییرات بدون رضایت خودش انجام شده‌است، و جی‌کیو متعاقباً از وینسلت عذرخواهی کرد.[۲۶۳][۱۶][۲۶۴] در سال ۲۰۰۷، وینسلت در پروندهٔ دادگاه افترا علیه مجلهٔ گرازیا که ادعا کرده بود وینسلت به متخصص تغذیه مراجعه می‌کند، پیروز شد.[۲۶۵] او ۱۰ هزار پوند خسارت دریافت کرد و مبلغ آن را به یک مؤسسهٔ خیریه در زمینهٔ اختلالات تغذیه اهدا کرد.[۲۳۵] وینسلت در پرونده‌ای دیگر در سال ۲۰۰۹ علیه تبلوید انگلیسی دیلی میل که ادعا کرد بود او در مورد رژیم ورزشی خود دروغ می‌گوید، پیروز شد.[۲۶۶] این مجله بابت کارش عذرخواهی کرد و ۲۵٬۰۰۰ پوند به وینسلت پرداخت کرد.[۲۶۶]

در سال ۲۰۰۵، نام وینسلت در فهرست «زیباترین افراد» از مجلهٔ پیپل قرار گرفت.[۲۶۷] زیبایی و جذابیت جنسی او از سوی چندین نشریهٔ دیگر از جمله مجلات هارپرز بازار، هو و امپایر مورد توجه قرار گرفته‌است.[۲۶۸] وینسلت می‌گوید از ایده‌آل زیبایی در هالیوود راضی نیست و با افتخار از موقعیت سلبریتی‌بودن خود برای توانمندسازی زنان برای پذیرش ظاهر خود استفاده می‌کند.[۲۱۶] او در مورد خودداری به استفاده از بوتاکس و جراحی پلاستیک صحبت کرده‌است.[۲۶۹] وینسلت در کنار دیگر بازیگران، اما تامپسون و ریچل وایس در تلاش برای تشویق پیری طبیعی، لیگ تشریحی ضد آرایش‌کردن در بریتانیا را تشکیل داد.[۲۷۰] او به مجلات و برندها دستور می‌دهد چین و چروک‌هایش را به صورت دیجیتالی در عکس‌ها صاف نکنند.[۲۷۱][۲۷۲] وینسلت مایل نیست در مورد عدم توازن درآمدی بین جنسیت‌ها در صنعت فیلم بحث کند، زیرا دوست ندارد در مورد دستمزدش به‌طور عمومی صحبت داشته باشد.[۲۷۳] او از سفر تفریحی شلوغ و پر نقش و نگار و رویدادهای فرش قرمز بی‌زار است و آن‌ها را هدر دادن پول می‌داند.[۱۷۲]

در سال ۲۰۰۹، فوربز دستمزد سالیانهٔ وینسلت را ۲ میلیون دلار گزارش کرد که بیشتر آن ناشی از قراردادهای اعلام تأییدی او بود.[۲۷۴] در همان سال، شورای فیلم بریتانیا محاسبه کرد که او از سال ۱۹۹۵ از نقش‌های بازیگری خود ۲۰ میلیون پوند دستمزد کسب کرده‌است.[۲۷۵] مجلهٔ تایم در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۲۱ از وینسلت به عنوان یکی از ۱۰۰ فرد تأثیرگذار در جهان یاد کرده‌است.[۲۷۶][۲۷۷] در سال ۲۰۱۱، موزهٔ مادام توسو لندن از مجسمهٔ مومی وینسلت رونمایی کرد.[۲۷۸] وینسلت یک سال بعد جایزهٔ سزار افتخاری را دریافت کرد و در سال ۲۰۱۴، ستاره‌ای با نامش در پیاده‌روی مشاهیر هالیوود نصب شد.[۲۷۹][۲۸۰] وینسلت در سال ۲۰۱۲ به پاس خدماتش در صنعت نمایش، به مقام فرماندهٔ والای امپراتوری بریتانیا (CBE) منصوب شد.[۲۸۱]

کارنامهٔ هنری و جوایز

[ویرایش]
مقاله‌های اصلی: کارنامه هنری کیت وینسلت و فهرست جایزه‌ها و نامزدی‌های کیت وینسلت

وینسلت از سال ۱۹۹۴ در سینما پرکار بوده‌است. بنا به گزارش پورتال آنلاین باکس آفیس موجو و بازبینی منتقدان وبگاه راتن تومیتوز، موفق‌ترین فیلم‌های وینسلت از نظر فروش و نقدهای منتقدان، عبارتند از: موجودات آسمانی (۱۹۹۴)، عقل و احساس (۱۹۹۵)، هملت (۱۹۹۶)، تایتانیک (۱۹۹۷)، درخشش ابدی یک ذهن پاک (۲۰۰۴)، در جستجوی ناکجاآباد (۲۰۰۴)، تعطیلات (۲۰۰۶)، شیوع (۲۰۱۱)، سنت‌شکن (۲۰۱۴)، سنت‌شکن: شورشی (۲۰۱۵)، استیو جابز (۲۰۱۵) و آواتار: راه آب (۲۰۲۲) هستند.[۴۱][۴۲] پروژه‌های تلویزیونی او شامل مینی‌سریال‌های میلدرد پیرس (۲۰۱۱)، میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) و رژیم (۲۰۲۴) می‌شوند.[۱۱۸][۱۸۰]

آکادمی علوم و هنرهای سینما وینسلت را برای نقش‌آفرینی در آثار زیر به رسمیت می‌شناسد:[۲۸۲]

وینسلت سه جایزهٔ بفتا برنده شده‌است: بهترین بازیگر نقش اول زن برای کتاب‌خوان (۲۰۰۸) و بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای عقل و احساس (۱۹۹۵) و استیو جابز (۲۰۱۶).[۲۸۲] او برای میلدرد پیرس (۲۰۱۱) و میر اهل ایست‌تاون (۲۰۲۱) برندهٔ جایزهٔ امی ساعات پربیننده بهترین بازیگر زن در مینی‌سریال شده‌است. همچنین برای روایت کتاب صوتی به قصه‌گو گوش کن (۱۹۹۹) جایزهٔ گرمی بهترین آلبوم شنیداری کودکان را کسب کرد.[۵۹][۹۱] وینسلت دریافت‌کنندهٔ پنج جایزهٔ گلدن گلوب از طریق انجمن مطبوعات خارجی هالیوود است: او جایزهٔ بهترین بازیگر نقش مکمل زن برای کتاب‌خوان و استیو جابز، بهترین بازیگر نقش اول زن برای جادهٔ انقلابی و بهترین بازیگر نقش اول زن در مینی‌سریال برای میلدرد پیرس و میر اهل ایست‌تاون را برنده شده‌است.[۲۸۳] او یکی از اندک بازیگران زن در تاریخ است که توانسته‌اند سه جایزه از چهار جایزهٔ مهم آمریکا در زمینهٔ سرگرمی (امی، گرمی، اسکار و تونی) را کسب کنند.[۲۸۴][۲۸۵]

یادداشت‌ها

[ویرایش]
  1. ↑ Listen to the Storyteller
  2. ↑ Reading Repertory Theatre Company
  3. ↑ St Mary and All Saints' Church of England
  4. ↑ Foundations
  5. ↑ Starmaker Theatre Company

منابع

[ویرایش]
  1. ↑ "Kate Winslet Biography: Film Actress, Television Actress (1975–)". Biography.com (FYI/A&E Networks). Archived from the original on 17 July 2016. Retrieved 7 July 2016.
  2. ↑ Barratt, Nick (5 December 2005). "Family detective: Kate Winslet". The Daily Telegraph. London. Archived from the original on 3 March 2008.
  3. ↑ "Kate Winslet discovers her Irish roots". Irish Central. 6 August 2019. Archived from the original on 7 August 2019. Retrieved 12 August 2019. Kate Winslet can trace her roots back to Dublin. She learns about this link, courtesy of her paternal great-great-great-grandmother Eliza O'Brien... The actress had long had a hunch her maternal ancestors were from Sweden but sadly was unable to confirm this before her mother, Sally, died
  4. ↑ ۴٫۰۰ ۴٫۰۱ ۴٫۰۲ ۴٫۰۳ ۴٫۰۴ ۴٫۰۵ ۴٫۰۶ ۴٫۰۷ ۴٫۰۸ ۴٫۰۹ ۴٫۱۰ Fox, Chloe (3 ژانویه 2014). "Kate Winslet: 'I don't do theatre because I'm not prepared to miss my children's bedtime'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 28 July 2017. Retrieved 29 October 2017.
  5. ↑ ۵٫۰ ۵٫۱ ۵٫۲ ۵٫۳ ۵٫۴ Benson, Richard (12 دسامبر 2008). "Kate Winslet: girl interrupted". The Daily Telegraph. Archived from the original on 4 March 2011. Retrieved 14 April 2011.
  6. ↑ ۶٫۰۰ ۶٫۰۱ ۶٫۰۲ ۶٫۰۳ ۶٫۰۴ ۶٫۰۵ ۶٫۰۶ ۶٫۰۷ ۶٫۰۸ ۶٫۰۹ ۶٫۱۰ Feinberg, Scott (11 نوامبر 2003). "'Labor Day' Star Kate Winslet on Defying Expectations, Onscreen and Off (Q&A)". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 24 March 2016. Retrieved 30 October 2017.
  7. ↑ ۷٫۰ ۷٫۱ "Titanic star in low-key wedding". BBC News. 22 نوامبر 1998. Archived from the original on 27 September 2015. Retrieved 1 November 2017.
  8. ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ Hiscock, John (18 سپتامبر 2013). "Kate Winslet: 'I still absolutely believe in true love'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 9 June 2016. Retrieved 1 November 2017.
  9. ↑ Real, Evan (3 ژانویه 2016). "Kate Winslet Opens Up About Being Bullied as a Kid: "I Was Teased for How I Looked"". Marie Claire. Archived from the original on 30 September 2016. Retrieved 30 October 2017.
  10. ↑ Berrington, Katie (23 سپتامبر 2016). "Kate Winslet's "Sweet" Revenge". Vogue. Archived from the original on 25 June 2017. Retrieved 30 October 2017.
  11. ↑ "Kate Winslet, who is from Reading, took part in the WE Day arena tour". The Reading Chronicle. 23 مارس 2017. Archived from the original on 23 March 2017. Retrieved 30 October 2017.
  12. ↑ ۱۲٫۰ ۱۲٫۱ ۱۲٫۲ ۱۲٫۳ ۱۲٫۴ Millea, Holly (November 1999). "The New Passions of Kate Winslet". Premiere: 127–140. ASIN B000A7IUZA.
  13. ↑ Foster, Patrick; Ward, Victoria (15 فوریه 2016). "Kate Winslet's school denies claims that teacher told her to settle for 'fat girl parts'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 2 February 2017. Retrieved 30 October 2017.
  14. ↑ "Kate Winslet passed over for being too fat". The Daily Telegraph. 21 فوریه 2011. Archived from the original on 3 April 2015. Retrieved 13 March 2015.
  15. ↑ Midgley, Emma (24 فوریه 2011). "Reading charity celebrates birthday with Winslet film". BBC News. Archived from the original on 3 April 2015. Retrieved 13 March 2015.
  16. ↑ ۱۶٫۰ ۱۶٫۱ ۱۶٫۲ ۱۶٫۳ Vallely, Paul (17 ژانویه 2009). "Kate Winslet: The golden girl". The Independent. Archived from the original on 22 March 2010. Retrieved 3 December 2009.
  17. ↑ "Profile: Kate Winslet". BBC News. 23 فوریه 2009. Archived from the original on 30 September 2009. Retrieved 3 December 2009.
  18. ↑ Cornell, Paul; Day, Martin; Topping, Keith (30 ژوئیه 2015). The Classic British Telefantasy Guide. Orion. p. 28. ISBN 978-0-575-13352-5. Archived from the original on 30 October 2017.
  19. ↑ Docherty, Mark J.; McGown, Alistair D. (26 آوریل 2003). The Hill and Beyond: Children's Television Drama – An Encyclopedia. British Film Institute. pp. 237–238. ISBN 978-0-85170-878-2.
  20. ↑ Roberts, Jerry (5 ژوئن 2009). Encyclopedia of Television Film Directors. Scarecrow Press. p. 327. ISBN 978-0-8108-6378-1. Archived from the original on 30 October 2017.
  21. ↑ Wiegand, David (13 ژوئیه 2008). "DVD review: 'Anglo-Saxon Attitudes'". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  22. ↑ ۲۲٫۰ ۲۲٫۱ ۲۲٫۲ Lipsky, David (5 مارس 1998). "The Unsinkable Kate Winslet". Rolling Stone. Archived from the original on 26 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  23. ↑ Leith, William (20 سپتامبر 1992). "It's a funny business". The Independent. Archived from the original on 9 November 2012. Retrieved 25 September 2010.
  24. ↑ Chagollan, Steve (17 مارس 2014). "Walk of Fame Honoree Kate Winslet Keeps Raising the Bar". Variety. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  25. ↑ "Casualty's Oscar links". BBC News. 26 فوریه 2009. Archived from the original on 11 November 2012. Retrieved 26 October 2017.
  26. ↑ Sibley, Brian (2006). Peter Jackson: A Film-maker's Journey. HarperCollins Entertainment. p. 243. ISBN 978-0-00-717558-1. Archived from the original on 30 October 2017.
  27. ↑ ۲۷٫۰ ۲۷٫۱ ۲۷٫۲ ۲۷٫۳ Dening, Penelope (9 March 1996). "Winslet ways". Irish Times. Archived from the original on 1 November 2017. Retrieved 26 October 2017.
  28. ↑ "Heavenly Creatures". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 29 October 2014. Retrieved 6 October 2014.
  29. ↑ Masters, Tim (3 April 2014). "Kate Winslet: 'I wish I'd had help dealing with fame'". BBC News. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  30. ↑ Howe, Desson (25 November 1994). "Heavenly Creatures". The Washington Post. Archived from the original on 19 March 2012. Retrieved 2 February 2008.
  31. ↑ "Heavenly Creatures (Original Soundtrack)". BMG Rights Management. 1 January 1994. Archived from the original on 6 November 2017. Retrieved 6 November 2017.
  32. ↑ "Venice Preserved". Plays and Players: 32. 1994. Archived from the original on 30 October 2017.
  33. ↑ ۳۳٫۰ ۳۳٫۱ ۳۳٫۲ Elias, Justine (7 December 1995). "Kate Winslet: No 'Period Babe'". The New York Times. Archived from the original on 11 November 2012. Retrieved 2 February 2008.
  34. ↑ Parkinson, David. "Sense and Sensibility". Radio Times. Archived from the original on 29 August 2012. Retrieved 1 September 2012.
  35. ↑ LaSalle, Mick (13 December 1995). "A fine 'Sensibility', Emma Thompson adapts Jane Austen's classic story". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 26 October 2012. Retrieved 31 August 2012.
  36. ↑ "Sense and Sensibility (1995)". Box Office Mojo. Archived from the original on 25 July 2012. Retrieved 23 August 2012.
  37. ↑ Macdonald, Marianne (22 April 1996). "Emma Thompson adds Bafta to Oscar trophies". The Independent. UK. Archived from the original on 26 January 2012. Retrieved 13 August 2011.
    "The 2nd Annual Screen Actors Guild Awards". Screen Actors Guild. Archived from the original on 18 January 2014. Retrieved 13 August 2011.
    "HFPA – Awards Search". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 11 August 2011. Retrieved 13 August 2011.
    "Nominees & Winners for the 68th Academy Awards". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. Archived from the original on 1 February 2014. Retrieved 13 August 2011.
  38. ↑ Nashawaty, Chris (2 December 2011). "24 Stars' Worst Movies". Entertainment Weekly. Archived from the original on 17 February 2018. Retrieved 16 February 2018.
  39. ↑ Ebert, Roger (1 November 1996). "Jude Movie Review". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 26 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  40. ↑ Jeffries, Mike. "Hamlet Review". Empire. Archived from the original on 26 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  41. ↑ ۴۱٫۰ ۴۱٫۱ ۴۱٫۲ ۴۱٫۳ "Kate Winslet Movie Box Office Results". Box Office Mojo. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 26 October 2017.
  42. ↑ ۴۲٫۰ ۴۲٫۱ ۴۲٫۲ "Kate Winslet". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved 26 October 2017.
  43. ↑ ۴۳٫۰ ۴۳٫۱ ۴۳٫۲ ۴۳٫۳ ۴۳٫۴ ۴۳٫۵ Smith, Krista (3 November 2008). "Isn't she Deneuvely?". Vanity Fair. Archived from the original on 3 January 2017. Retrieved 28 October 2017.
  44. ↑ ۴۴٫۰ ۴۴٫۱ ۴۴٫۲ "Titanic". Entertainment Weekly. 7 November 1997. pp. 1–7. Archived from the original on 10 October 2008. Retrieved 24 January 2010.
  45. ↑ Gritten, David (11 May 1997). "Back From the Abyss". Los Angeles Times. Archived from the original on 4 February 2017. Retrieved 27 October 2016.
  46. ↑ Perez, Lexy (1 December 2017). "Kate Winslet, Stephen Colbert Reenact 'Titanic' Ending". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 23 June 2019. Retrieved 23 June 2019.
  47. ↑ Ansen, David (14 December 1997). "Rough Waters". Newsweek. Archived from the original on 13 October 2016. Retrieved 27 October 2016.
  48. ↑ Clark, Mike. "Flashback: Read our original review of 'Titanic'". USA Today. Archived from the original on 16 May 2017. Retrieved 27 October 2016.
  49. ↑ "Worldwide Grosses". Box Office Mojo. Archived from the original on 16 July 2001. Retrieved 18 April 2015.
  50. ↑ ۵۰٫۰ ۵۰٫۱ ۵۰٫۲ ۵۰٫۳ ۵۰٫۴ Riding, Alan (12 September 1999). "For Kate Winslet, Being a Movie Star iIs 'a Bit Daft'". The New York Times. Archived from the original on 3 January 2017. Retrieved 27 October 2016.
  51. ↑ Davis, Jason (24 March 1998). "Love story that won the heart of the Academy: The love story that stole the world's hearts". BBC News. Archived from the original on 8 March 2008. Retrieved 11 September 2007.
  52. ↑ ۵۲٫۰ ۵۲٫۱ Mackenzie, Suzie (10 April 2004). "Perfecting the illusion". The Guardian. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  53. ↑ ۵۳٫۰ ۵۳٫۱ ۵۳٫۲ Maslin, Janet (16 April 1999). "Life With Mother Can Be Erratic, to Say the Least". The New York Times. Archived from the original on 22 February 2012. Retrieved 4 February 2008.
  54. ↑ Wloszczyna, Susan (23 December 2008). "A Revolutionary Road for Titanic friends DiCaprio, Winslet". USA Today. Archived from the original on 28 December 2008. Retrieved 4 February 2008.
  55. ↑ Gerrard, Nicci (12 March 2000). "Kate gets real". The Guardian. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  56. ↑ Brook, Tom (5 November 1999). "Holy Smoke: Winslet's back". BBC News. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  57. ↑ "Festive TV treat for Winslet fans". BBC News. 18 November 1999. Archived from the original on 8 March 2008. Retrieved 5 February 2008.
  58. ↑ "Listen to the Storyteller – A Trio of Musical Tales from Around the World". Sony Classical Records. 17 August 1999. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  59. ↑ ۵۹٫۰ ۵۹٫۱ "Grammy Award Results for Kate Winslet". The Recording Academy. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  60. ↑ Allen, Jamie (15 December 2000). "'Quills' scribe channels sadistic Sade". CNN. Archived from the original on 24 June 2007. Retrieved 31 March 2007.
  61. ↑ Thomas, Rebecca (28 December 2000). "Quills Ruffling Feathers". BBC News. Archived from the original on 1 February 2008. Retrieved 27 March 2007.
  62. ↑ Greenberg, James (November 2000). "Say Anything". Los Angeles: 54–55. ISSN 1522-9149. Archived from the original on 30 October 2017.
  63. ↑ "The 7th Annual Screen Actors Guild Awards". Screen Actors Guild Award. 2001. Archived from the original on 17 March 2016. Retrieved 22 January 2014.
  64. ↑ Mottram, James (20 August 2001). "Interview – Kate Winslet". BBC News. Archived from the original on 5 April 2007. Retrieved 27 October 2017.
  65. ↑ "Winslet Hid Pregnancy Under Corsets". ABC News. 20 August 2001. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  66. ↑ Turan, Kenneth (14 December 2001). "Connecting with the Poignant 'Iris'". Los Angeles Times. Archived from the original on 17 October 2015. Retrieved 27 October 2017.
  67. ↑ ۶۷٫۰ ۶۷٫۱ ۶۷٫۲ Youngs, Ian (24 February 2002). "The importance of being Iris". BBC News. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  68. ↑ Amis, Martin (21 December 2001). "Age will win". The Guardian. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  69. ↑ Irvine, Chris (23 January 2009). "Oscar nomination 2009: Kate Winslet will join list of great Oscar losers if she is defeated". The Daily Telegraph. Archived from the original on 26 March 2010. Retrieved 27 October 2017.
  70. ↑ ۷۰٫۰ ۷۰٫۱ "Kate Winslet tunes up for a singing career". The Guardian. 25 June 2001. Archived from the original on 25 December 2013. Retrieved 3 December 2009.
  71. ↑ "Winslet launches festive chart bid". BBC News. 26 November 2001. Archived from the original on 26 January 2017. Retrieved 4 November 2017.
  72. ↑ Lee, Alana (10 March 2003). "Kate Winslet: The Life of David Gale". BBC News. Archived from the original on 27 June 2006. Retrieved 27 October 2017.
  73. ↑ LaSalle, Mick (21 February 2003). "Lack of mystery undermines 'David Gale' / Muddled treatise on death penalty". San Francisco Chronicle. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  74. ↑ ۷۴٫۰ ۷۴٫۱ ۷۴٫۲ ۷۴٫۳ ۷۴٫۴ Bunbury, Stephanie (2 January 2005). "Mother Superior". The Age. Archived from the original on 18 February 2009. Retrieved 7 February 2009.
  75. ↑ Rosen, Christopher (19 March 2014). "Kate Winslet Remembers How 'Eternal Sunshine Of The Spotless Mind' Helped Change Her Career". HuffPost. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 28 February 2020.
  76. ↑ ۷۶٫۰ ۷۶٫۱ Oei, Lily (2 January 2005). "Kate Winslet: Eternal Sunshine of the Spotless Mind". Variety. Archived from the original on 14 March 2005. Retrieved 28 February 2020.
  77. ↑ ۷۷٫۰ ۷۷٫۱ ۷۷٫۲ Holmes, A.M. "Kate Winslet, 2004". Index Magazine. Archived from the original on 28 May 2017. Retrieved 27 October 2017.
  78. ↑ "Eternal Sunshine of the Spotless Mind". Box Office Mojo. Archived from the original on 10 May 2013. Retrieved 27 October 2017.
  79. ↑ "The 21st Century's 100 Greatest Films". BBC News. 23 اوت 2016. Archived from the original on 31 January 2017. Retrieved 16 August 2017.
    Dargis, Manohla; Scott, A.O. (9 ژوئن 2017). "The 25 Best Films of the 21st Century...So Far". The New York Times. Archived from the original on 8 July 2017. Retrieved 8 July 2017.
  80. ↑ Travers, Peter (10 March 2004). "Eternal Sunshine of the Spotless Mind". Rolling Stone. Archived from the original on 22 June 2008. Retrieved 28 February 2020.
  81. ↑ "The 100 Greatest Performances of All Time: 100–75". Premiere. Archived from the original on 31 March 2009. Retrieved 30 January 2009.
  82. ↑ ۸۲٫۰ ۸۲٫۱ ۸۲٫۲ Richards, Olly (November 2006). "In Conversation with Kate Winslet". Empire: 159–164.
  83. ↑ "Nominees & Winners for the 74th Academy Awards". Academy of Motion Picture Arts and Sciences. 2005. Archived from the original on 2 May 2017. Retrieved 22 April 2015.
  84. ↑ ۸۴٫۰ ۸۴٫۱ "BAFTA gives Winslet two best actress nods". Today. 19 January 2005. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  85. ↑ Irvine, Chris (8 November 2009). "Kate Winslet 'worth £60 million' to British economy". The Daily Telegraph. Archived from the original on 11 November 2009. Retrieved 27 October 2017.
  86. ↑ Hohenadel, Kristen (7 November 2004). "Behind the Writer Behind Peter Pan". The New York Times. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  87. ↑ Taykor, Ella (11 November 2004). "The Other Dr. Strangelove". LA Weekly. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  88. ↑ Clinton, Paul (19 November 2004). "Review: 'Finding Neverland' a joy to see". CNN. Archived from the original on 12 May 2016. Retrieved 27 October 2017.
  89. ↑ "Finding Neverland". Box Office Mojo. Archived from the original on 5 April 2017. Retrieved 27 October 2017.
  90. ↑ Ryan, Amy (26 September 2005). "Snap Judgment: 'Extras'". Entertainment Weekly. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  91. ↑ ۹۱٫۰ ۹۱٫۱ "Kate Winslet: Awards and nominations". Academy of Television Arts & Sciences. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  92. ↑ Schaefer, Stephen (27 November 2007). "Winslet swears by role". Boston Herald. p. 27.
  93. ↑ Holden, Stephen (7 September 2007). "Blue Collar Guy Loses His Heart and Ruins His Lungs". The New York Times. Archived from the original on 17 April 2009. Retrieved 3 December 2009.
  94. ↑ Elley, Derek (5 September 2007). "Romance & Cigarettes". Variety. Archived from the original on 4 November 2015. Retrieved 7 February 2009.
  95. ↑ "Baftas 2007: The winners". BBC News. 11 February 2007. Archived from the original on 5 March 2016. Retrieved 30 October 2017.
  96. ↑ "All The King's Men (2006)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved 27 October 2017.
  97. ↑ "All The King's Men". Nature. Box Office Mojo. 447 (7147): 892–893. 2007. Bibcode:2007Natur.447..892.. doi:10.1038/447892a. ISSN 0028-0836. PMID 17581547. Archived from the original on 27 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  98. ↑ Chang, Justin (12 December 2006). "Kate Winslet, 'Little Children'". Variety. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  99. ↑ ۹۹٫۰ ۹۹٫۱ Hiscock, John (27 October 2006). "Why Winslet bared body and soul". The Daily Telegraph. Archived from the original on 31 August 2015. Retrieved 27 October 2017.
  100. ↑ Scott, A.O. (29 September 2006). "Playground Rules: No Hitting, No Sex". The New York Times. Archived from the original on 13 November 2007. Retrieved 29 September 2006.
  101. ↑ "In profile: Best actress nominees". BBC News. 23 January 2007. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  102. ↑ Weintraub, Steve (8 December 2006). "Collider Interviews Kate Winslet and Nancy Meyers – 'The Holiday'". Collider. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 27 October 2017.
  103. ↑ "The Holiday". Box Office Mojo. Archived from the original on 29 January 2009. Retrieved 7 February 2009.
  104. ↑ Chang, Justin (30 November 2006). "The Holiday". Variety. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  105. ↑ Stuart, Jen (3 November 2006). "A puppet's life goes down the toilet". Newsday. Archived from the original on 26 November 2006. Retrieved 8 June 2015.
  106. ↑ Quinn, Anthony (8 August 2008). "The Fox and the Child (U)". The Independent. Archived from the original on 7 April 2014. Retrieved 2 April 2014.
  107. ↑ ۱۰۷٫۰ ۱۰۷٫۱ ۱۰۷٫۲ ۱۰۷٫۳ ۱۰۷٫۴ ۱۰۷٫۵ Harris, Mark (19 February 2009). "Best Actress: Kate Winslet's Moment". Time. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  108. ↑ ۱۰۸٫۰ ۱۰۸٫۱ ۱۰۸٫۲ Cochraine, Kira (19 December 2008). "'I did have moments where I'd say, Oh my God ...'". The Guardian. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  109. ↑ Edelstein, David (12 December 2008). "'Tis the Season ..." New York. Archived from the original on 31 January 2009. Retrieved 10 January 2009.
  110. ↑ Meza, Ed; Fleming, Michael (8 January 2008). "Winslet replaces Kidman in 'Reader'". Variety. Archived from the original on 4 November 2015. Retrieved 10 January 2008.
  111. ↑ ۱۱۱٫۰ ۱۱۱٫۱ Balfour, Brad (23 January 2009). "Actress Kate Winslet Struggles With Making The Reader, The Nazi Era and Oscar Buzz". HuffPost. Archived from the original on 28 September 2016. Retrieved 28 February 2020.
  112. ↑ Shipman, Tim (15 February 2009). "Kate Winslet's Oscar chances hit by The Reader Nazi accusation". The Daily Telegraph. Archived from the original on 14 August 2016. Retrieved 8 November 2017.
  113. ↑ Todd, McCarthy (30 November 2008). "The Reader". Variety. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  114. ↑ Sandhu, Sukhdev (29 December 2008). "The Reader – review". The Telegraph. Archived from the original on 28 November 2015. Retrieved 28 October 2017.
  115. ↑ Graham, Mark (23 January 2009). "Getting to the Bottom of Kate Winslet's Unprecedented Oscar Snubs". New York. Archived from the original on 27 January 2009. Retrieved 30 January 2009.
  116. ↑ "Trivia". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 28 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  117. ↑ ۱۱۷٫۰ ۱۱۷٫۱ ۱۱۷٫۲ ۱۱۷٫۳ ۱۱۷٫۴ ۱۱۷٫۵ ۱۱۷٫۶ Ellison, Jo (April 2011). "Solo Act". Vogue: 218–225.
  118. ↑ ۱۱۸٫۰ ۱۱۸٫۱ ۱۱۸٫۲ ۱۱۸٫۳ "Interview: Kate Winslet on Mildred Pierce". Radio Times. 24 June 2011. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  119. ↑ Raddish, Christina (2 February 2011). "Kate Winslet and Director Todd Haynes Interview: Mildred Pierce". Collider. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2017.
  120. ↑ Collins, Scott (29 March 2011). "HBO's 'Mildred Pierce' With Kate Winslet Opens To Disappointing Ratings". Los Angeles Times. Archived from the original on 5 April 2011. Retrieved 21 May 2011.
  121. ↑ "Mildred Pierce". Metacritic. Archived from the original on 30 August 2011. Retrieved 21 May 2011.
  122. ↑ Seitz, Matt Zoller (24 March 2011). "Mildred Pierce Is A Quiet, Heartbreaking Masterpiece". Salon. Archived from the original on 4 June 2011. Retrieved 21 May 2011.
  123. ↑ Wicks, Kevin (September 2011). "Emmys: 'Downton' Nearly Sweeps, Kate Winslet Edges Toward EGOT". BBC America. Archived from the original on 23 October 2013. Retrieved 28 October 2017.
    "Mildred Pierce". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 20 January 2012. Retrieved 16 January 2012.
    "The 18th Annual Screen Actors Guild Awards". Screen Actors Guild. Archived from the original on 19 June 2012. Retrieved 30 January 2012.
  124. ↑ Barclay, Eliza (14 September 2011). "'Contagion': CDC Basks In Hollywood's Admiring Take On Disease Detectives". National Public Radio. Archived from the original on 16 September 2011. Retrieved 16 September 2011.
  125. ↑ "Contagion (2011)". Box Office Mojo. Archived from the original on 24 October 2011. Retrieved 28 October 2011.
  126. ↑ Denby, David (19 September 2011). "Call the Doctor". The New Yorker. Archived from the original on 8 April 2015. Retrieved 28 October 2011.
  127. ↑ Ellen, Gamerman (9 December 2011). "On Playing One of Four 'Caged Animals'". The Wall Street Journal. Archived from the original on 30 May 2015. Retrieved 28 October 2011.
  128. ↑ Chris, Michaud (16 December 2011). "Kate Winslet finds delight in "Carnage"". Reuters. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 28 October 2011.
  129. ↑ "Carnage (2011)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 30 August 2017. Retrieved 28 October 2017.
  130. ↑ "Carnage". Hollywood Foreign Press Association. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  131. ↑ Sherwell, Phillip (29 October 2017). "Movie 43: How Kate Winslet and Hugh Jackman lured all-star cast to 'the worst film ever'". The Daily Telegraph. Archived from the original on 3 February 2013. Retrieved 2 February 2013.
  132. ↑ Roeper, Richard (25 January 2013). "There's awful and then there's 'Movie 43'". Chicago Sun-Times. Archived from the original on 14 February 2014. Retrieved 26 January 2013.
  133. ↑ Gelt, Jessica (14 March 2012). "Audiobooks are going Hollywood". Los Angeles Times. Archived from the original on 14 March 2012. Retrieved 14 March 2012.
  134. ↑ "Audiobook Review: Thérèse Raquin". AudioFile. 5 May 2012. Archived from the original on 30 October 2012. Retrieved 5 May 2012.
  135. ↑ Hammond, Pete (22 December 2013). "Oscars Q&A: Kate Winslet On 'Labor Day'". Deadline Hollywood. Archived from the original on 21 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  136. ↑ "Labor Day (2014)". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 8 February 2014. Retrieved 8 February 2014.
  137. ↑ Nashwaty, Chris (11 February 2014). "Labor Day Movie". Entertainment Weekly. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  138. ↑ "Making Sense of This Morning's Golden Globe Nominations and Snubs (Analysis)". The Hollywood Reporter. 12 December 2013. Archived from the original on 16 December 2013. Retrieved 1 January 2014.
  139. ↑ ۱۳۹٫۰ ۱۳۹٫۱ Alexander, Bryan (6 July 2013). "On set of 'Divergent', Kate Winslet is pregnant and mean". USA Today. Archived from the original on 18 February 2014. Retrieved 17 March 2014.
  140. ↑ ۱۴۰٫۰ ۱۴۰٫۱ Feeney, Nolan (17 March 2015). "Kate Winslet on Insurgent: I Wanted More Fight Scenes With Shailene Woodley". Time. Archived from the original on 24 July 2016. Retrieved 29 October 2017.
  141. ↑ Lawson, Richard (20 March 2014). "The Generic Dystopia of Divergent". Vanity Fair. Archived from the original on 13 April 2016. Retrieved 29 October 2017.
  142. ↑ "Divergent (2014)". Box Office Mojo. 21 March 2014. Archived from the original on 1 October 2014. Retrieved 2 October 2014.
  143. ↑ ۱۴۳٫۰ ۱۴۳٫۱ Kilcooley-O'Halloran, Scarlett (15 April 2015). "Kate's Occasional Chaos". Vogue. Archived from the original on 25 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  144. ↑ Shoard, Catherine (10 September 2014). "A Little Chaos review – Louis XIV gardening romp borders on ridiculous". The Guardian. Archived from the original on 11 September 2014. Retrieved 10 September 2014.
  145. ↑ "Matlida by Roald Dahl". Penguin Random House. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  146. ↑ "The Magic Finger by Roald Dahl". Penguin Random House. 11 September 2014. Archived from the original on 14 November 2017. Retrieved 14 November 2017.
  147. ↑ "Insurgent". Rotten Tomatoes. Archived from the original on 17 March 2015. Retrieved 20 March 2015.
  148. ↑ "Insurgent (2015)". Box Office Mojo. Archived from the original on 19 April 2015. Retrieved 19 April 2015.
  149. ↑ ۱۴۹٫۰ ۱۴۹٫۱ Yuan, Jada (15 September 2015). "Kate Winslet Discusses the Many Reasons The Dressmaker Will Make You Jealous of Her". New York. Archived from the original on 30 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  150. ↑ Schonfield, Zach (3 October 2016). "Kate Winslet: The Newsweek Interview". Newsweek. Archived from the original on 19 August 2017. Retrieved 29 October 2017.
  151. ↑ Abele, Robert (21 September 2016). "Review: Australian drama 'The Dressmaker' has hearty energy but quickly wears out its welcome". Los Angeles Times. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  152. ↑ Bodey, Michael (23 December 2015). "The Dressmaker set to enter top 10 at box office". The Australian. Retrieved 29 October 2017.
  153. ↑ "The Dressmaker (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 29 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  154. ↑ Frater, Patrick (9 December 2015). "'Mad Max,' 'Dressmaker' Split Australian Academy Awards". Variety. Archived from the original on 11 December 2015. Retrieved 28 October 2015.
  155. ↑ ۱۵۵٫۰ ۱۵۵٫۱ ۱۵۵٫۲ ۱۵۵٫۳ ۱۵۵٫۴ ۱۵۵٫۵ ۱۵۵٫۶ Lipsky-Karasz, Elisa (30 September 2015). "Director's Darling: Kate Winslet Stars in the Highly Anticipated Film 'Steve Jobs'". The Wall Street Journal. Archived from the original on 9 September 2017. Retrieved 29 October 2017.
  156. ↑ Lang, Brent (25 October 2015). "'Steve Jobs' Bombs: What Went Wrong With the Apple Drama". Variety. Archived from the original on 14 June 2017. Retrieved 29 October 2017.
  157. ↑ Brzeski, Patrick (14 May 2016). "Wanda's Legendary Lost $500 Million in 2015, Chinese Filing Reveals". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 10 November 2017. Retrieved 9 November 2017.
  158. ↑ Howell, Peter (29 October 2017). "Steve Jobs a man as imperfect and 'insanely great' as his machines: review". Toronto Star. Archived from the original on 18 October 2015. Retrieved 16 October 2015.
  159. ↑ "Review: Aaron Sorkin dominates the ambitious three-act drama that is 'Steve Jobs'". HitFix. 6 September 2015. Archived from the original on 8 September 2015. Retrieved 6 September 2015.
  160. ↑ Ellis-Petersen, Hannah; Lee, Benjamin (14 February 2016). "Kate Winslet: I was told to 'settle for the fat girl parts'". The Guardian. Archived from the original on 7 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
    Konerman, Jennifer (10 January 2016). "Golden Globes: Kate Winslet Wins Best Supporting Actress in a Motion Picture". The Hollywood Reporter. Archived from the original on 11 May 2016. Retrieved 29 October 2017.
    Piccalo, Gina (21 January 2016). "The Envelope: Oscars 2016: How a wig helped Kate Winslet snag her nominated 'Steve Jobs' role". Los Angeles Times. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  161. ↑ Rubenstein, Holly (17 February 2016). "Kate Winslet says playing a Brit "would be ultimate challenge"". Reuters. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  162. ↑ Hornady, Ann (25 February 2016). "An appealing Casey Affleck plays one of Atlanta's finest in 'Triple 9'". The Washington Post. Archived from the original on 8 November 2017. Retrieved 29 October 2017.
  163. ↑ Jackson, Danielle (13 December 2016). "Collateral Beauty reviews: Will Smith movie slammed by critics". Entertainment Weekly. Archived from the original on 1 January 2017. Retrieved 31 December 2016.
  164. ↑ Yoshida, Emily (16 December 2016). "Collateral Beauty Is a Cold and Crass Christmas Carol Remake That's Exactly As Bad As You've Heard". New York. Archived from the original on 16 December 2016. Retrieved 17 December 2016.
  165. ↑ "Collateral Beauty (2016)". Box Office Mojo. Archived from the original on 5 August 2017. Retrieved 29 October 2017.
  166. ↑ Zemler, Emily (19 June 2017). "Kate Winslet Says Titanic Prepared Her for The Mountain Between Us". Elle. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  167. ↑ ۱۶۷٫۰ ۱۶۷٫۱ ۱۶۷٫۲ ۱۶۷٫۳ ۱۶۷٫۴ Ryzik, Melena (6 September 2017). "Kate Winslet Relives Two Haunting Film Experiences". The New York Times. Archived from the original on 10 September 2017. Retrieved 29 October 2017.
  168. ↑ Whitaker, Helen (27 September 2017). "Kate Winslet: "Me and Leo? We quote the odd Titanic line to each other."". Glamour. Archived from the original on 30 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  169. ↑ Macdonald, Moira (3 October 2017). "'The Mountain Between Us' review: Idris Elba, Kate Winslet keep film aloft". The Seattle Times. Archived from the original on 6 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  170. ↑ Setoodeh, Ramin (October 2017). "Kate Winslet on Woody Allen, 'Wonder Wheel' and the 20th Anniversary of 'Titanic'". Variety. Archived from the original on 24 October 2017. Retrieved 29 October 2017.
  171. ↑ Dargis, Manohla (30 November 2017). "Review: 'Wonder Wheel,' Woody Allen's Coney Island Memory Palace". The New York Times. Archived from the original on 8 December 2017. Retrieved 8 December 2017.
  172. ↑ ۱۷۲٫۰ ۱۷۲٫۱ ۱۷۲٫۲ Miller, Julie (10 September 2020). "Kate Winslet, Unfiltered: 'Because Life Is F–king Short'". Vanity Fair. Archived from the original on 1 October 2020. Retrieved 11 September 2020.
  173. ↑ Golby, Joel (13 April 2019). "Why are Rosamund Pike and Kate Winslet stuck in the CGI Moominvalley?". The Guardian. Archived from the original on 16 April 2019. Retrieved