گفت‌وگو - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

گفت‌وگو^[۱] نوعی برهم‌کنش بین دو یا چند نفر و ارتباطی بداهه بین دو یا چند نفر از مردم در راستای رسوم است. تحلیل گفت‌وگو شاخه‌ای از جامعه‌شناسی است که به مطالعۀ بافت و ساختار رفتارهای انسانی با نگاهی عمیق‌تر به رفتارهای گفت‌وگو می‌پردازد. ^[۲] یکی از اولین متفکرانی که بر گفت‌وگو برای یافتن حقیقت تأکید می‌کرد، سقراط بود. او معتقد بود آفرینشِ معنا در پرتو گفت‌وگو حاصل می‌شود. بدون مکالمه نمی‌توان انتظار شنیدن و هم‌رأیی داشت. هیچ‌یک از مکالمات سقراطی برای قانع ساختن یا مخالفت‌ ورزیدن نبود. او شالودهٔ این مکالمات را فهم و تفهم می‌دانست. اساساً گفت‌وگو راهی برای فهمیدن است، راهی که خود نیز بخشی از این دانایی را شکل داده و تنها ابزار دست یافتن به فهم صحیح نیست.^[۳] در دنیای امروز گفت و گو ابزار مهمی برای انواع ارتباطات انسانی مثل مذاکره و مناظره و... می‌باشد. یعنی ما از رهگذار گفت‌وگو می‌توانیم به موازین ارتباطی نائل بشویم. اساس گفت‌وگو بر تفهیم و مفاهمه می‌باشد همچنین گفت‌و‌گو مهم‌ترین ابزار برای حل تعارض در جامعه انسانی می‌باشد.^[۴] گفت‌وگو می تواند در قالب های مختلفی از جمله عصبانیت، مهربانی، خوشحالی،خشن، به آرامی ، با لطافت، با سبکی متن و ... باشد. گفت و گو می توانید بر سر یک موضوع به واسطه دو تا چند نفر به صورت شفاهی انجام شود.

• گفتار
• بحث
• ارتباط غیرکلامی
• تحلیل گفتمان
• ارتباط شفاهی
• قالب های گفت و گو