دوره موروماچی - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

تاریخ ژاپن
فهرست پارینه‌سنگی پیش از ۱۴٬۰۰۰ ق.م جومون ۱۴٬۰۰۰ – ۱۰۰۰ ق.م یایویی ۱۰۰۰ ق.م – ۳۰۰ ب.م کوفون ۳۰۰–۵۳۸ آسوکا ۵۳۸–۷۱۰ نارا ۷۱۰–۷۹۴ هی‌آن ۷۹۴–۱۱۸۵ کاماکورا ۱۱۸۵–۱۳۳۳ تجدید حیات کن‌مو ۱۳۳۳–۱۳۳۶ موروماچی (آشیکاگا) نانبوکو-چو سنگوکو ۱۳۳۶–۱۵۷۳ آزوچی–مومویاما نانبان ۱۵۷۳–۱۶۰۳ ادو (توکوگاوا) ساکوکو عهدنامه کاناگاوا باکوماتسو ۱۶۰۳–۱۸۶۸ میجی جنگ بوشین اصلاحات نخستین جنگ چین و ژاپن شورش مشتزن‌ها جنگ روسیه و ژاپن ۱۸۶۸–۱۹۱۲ تایشو جنگ جهانی اول زمین‌لرزه بزرگ کانتو ۱۹۱۲–۱۹۲۶ شووا بحران اقتصادی (رکود بزرگ) نظامی‌گری جنگ جهانی دوم اشغال معجزه اقتصادی پسااشغال اقتصاد حبابی ۱۹۲۶–۱۹۸۹ هیسه‌ای دهه از دست رفته زمین‌لرزه کوبه زمین‌لرزه بزرگ شرق ژاپن ۱۹۸۹–۲۰۱۹ ریوا دنیاگیری کروناویروس (اثرات اقتصادی) ۲۰۱۹–تاکنون
موضوعات یکای پول زمین‌لرزه‌ها اقتصاد نام دوره‌ها آموزش امپراتوری روابط خارجی جغرافیا تاریخ‌نگاری نظامی نیروی دریایی سیاست پساجنگ میراث جهانی یونسکو
تاریخ گاه‌شمار
ن ب و

دوره موروماچی (به ژاپنی: 室町時代, Muromachi jidai) که با نام دوره آشی‌کاگا نیز شناخته می‌شود، به‌طور تقریبی فاصله سال‌های ۱۳۳۶ تا ۱۵۷۳ میلادی را در بر می‌گیرد. ویژگی دوره موروماچی استبداد نظامی شوگونها بود که تحت عنوان موروماچی باکوفو نیز از آن نام برده می‌شود.

در دوران تجدید حیات کن‌مو، امپراتور گودای‌گو تلاش کرد با به کار گماردن نجبای دودمان امپراتوری، حکومتی غیرنظامی بر پا دارد. این موضوع مورد پسند کاست سامورایی نبود و آشی‌کاگا تاکااوجی با استفاده از حمایت سامورایی‌ها امپراتور را عزل کرد. امروزه گروهی از کارشناسان باور دارند که امپراتور گودای‌گو هرگز امپراتوری واقعی نبود و تنها وانمود می‌کرده که در جایگاه پادشاهی قرار دارد.^[۱] استبداد نظامی موروماچی (شوگون‌سالاری آشی‌کاگا) در سال ۱۳۳۶ به دست آشی‌کاگا تاکااوجی بنیان نهاده شد. او در سال ۱۳۳۸ خود را فرمانده کل یا شوگون خواند و شهر نارا را به عنوان پایتخت برگزید. این دوره در سال ۱۵۷۳ هنگامی که آخرین شوگون عصر موروماچی از کیوتو پایتخت کشور بیرون رانده شد، به پایان رسید. تفاوت شوگون‌سالاری کاماکورا با شوگون‌سالاری آشی‌کاگا در این بود که در حکومت کاماکورا، دربار کیوتو به‌طور موازی به کار خود ادامه می‌داد؛ حال آنکه آشی‌کاگا بر باقیماندهٔ دربار امپراتوری نیز چنگ انداخت.

سال‌های آغازین این دوران (۱۳۳۶–۱۳۹۲) به سبب دوپاره بودن دربار پادشاهی، با نام دوره نان‌بوکو-چو یا دوره دربار شمالی و جنوبی نیز شناخته می‌شود. همچنین از سال ۱۴۶۷ تا پایان این دوره تاریخی را دوره سن‌گوکو یا دوره جنگ‌های داخلی ژاپن نیز می‌نامند.

بین قرن‌های هشتم تا چهاردهم، آیین شینتو به تدریج جایگاه خود را در برابر بودیسم از دست می‌داد اما در این دوران با نسخه‌برداری از مراسم و کتاب‌های مقدس آیین بودایی توجه دوباره مردم را به خود جلب کرد. دین تازه مسیحیت نیز آرام آرام راه خود را در جامعه ژاپن باز می‌کرد.

دوره تجاری نان‌بان از هنگامی آغاز شد که اولین اروپاییها در سال ۱۵۴۳ پا به خشکی‌های ژاپن گذاشتند. یک کشتی پرتغالی که به سمت ساحل چین در حرکت بود، راه خود را گم کرده و به کرانه‌های ژاپن رسید. با معرفی سلاح‌های آتشین از سوی پرتغالی‌ها، تغییر و نوآوری شگرفی در جنگ داخلی ژاپن پدیدار شد. در سال‌هایی که از پی می‌آمد، بازرگانان هلندی، انگلیسی و اسپانیایی هم از راه رسیدند.

• «ویکی‌پدیای انگلیسی».