عبدون - ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد

عبدون(عبری:עבדון בן הלל به معنی «بنده») پسر هالیل پسر برعاثون از قبیله افرایم، از شخصیت‌های تنخ یهودی و عهد عتیق در انجیل است که نخستین بار نامش در کتاب داوران به عنوان سیزدهمین داور بنی‌اسرائیل و در زمرهٔ داوران کوچک آورده شده‌است.^[۱] عبدون چهل پسر و سی نوه داشت که هر یک بر یک کره الاغ می‌نشستند.^[۲] مدت حکومت عبدون بر طوایف بنی‌اسرائیل هشت‌سال بود.عبدون در برعاثون در سرزمین افرایم و کوه عمالیقیان به خاک سپرده شد.

• کتاب مقدس عهد عتیق و عهد جدید، ترجمه فاضل خان همدانی، ویلیام گلن، هنری مرتن، تهران: اساطیر، ۱۳۷۹، شابک ‎۹۶۴−۳۳۱−۰۶۸-X
• یاردون سیز (۱۳۸۰)، دانشنامه کتاب مقدس، ترجمهٔ بهرام محمدیان، تهران: روز نو، ص. ۱۹۱۲
• جیمز هاکس (۱۳۷۵)، قاموس کتاب مقدس، ترجمهٔ عبدالله شیبانی، تهران: اساطیر، ص. ۱۱۴