1002

1002

Eeuwen:	10e eeuw · 11e eeuw · 12e eeuw
Decennia:	990-999 · 1000-1009 · 1010-1019
Jaren:	<< · < · 1001 · 1002 · 1003 · > · >>
Jaartelling in verschillende culturen

Ab urbe condita:		1755 MDCCLV
Armeense jaartelling:		450 – 451 ԹՎ ՆԾ – ՆԾԱ
Chinese jaartelling:		3698 – 3699 戊丑 – 己寅
Christelijke jaartelling:		1002 MII
Ethiopische jaartelling:		994 – 995
Hebreeuwse jaartelling:		4762 – 4763
Hindoekalenders:
- Vikram Samvat		1057 – 1058
- Shaka Samvat		924 – 925
- Kali yuga		4103 – 4104
Iraanse jaartelling:		380 – 381 ۳۸۰ – ۳۸۱
Islamitische jaartelling:		392 – 393 ٣٩٣ – ٣٩٢
Maçonnieke jaartelling:		5001 – 5002
Juliaanse kalender van 1002

Het jaar 1002 is het 2e jaar in de 11e eeuw volgens de christelijke jaartelling.

Gebeurtenissen

Byzantijnse Rijk

Voorjaar - Keizer Basileios II ("de Bulgarendoder") leidt een expeditieleger en valt het Bulgaarse Rijk binnen. Hij komt aan bij het bolwerk Veria en belooft flinke beloningen aan de Bulgaarse adel die zich onderwerpt aan Constantinopel. Basileios verleent clementie en de vestingstad wordt zonder belegering ingenomen. Veel edelen in Thessalië, Macedonië en Bulgarije accepteren Byzantijnse heerschappij. Kort daarna, rukt Basileios op naar Voden (gelegen op een hoge bergkam), de vestingstad wordt veroverd na een intense belegering van vele maanden. Met deze veroveringen verzekert Basileios de controle over Macedonië en delen van Bulgarije.^[1]

Europa

23 januari - Keizer Otto III overlijdt op 21-jarige leeftijd aan de pokken in het kasteel van Paterno, na een regeerperiode van bijna 19 jaar. Hij overlijdt ongehuwd en zonder nakomelingen, noch een overlevende broer die door erfrecht de troon kan opvolgen. Na het overlijden van Otto ontstaat er een strijd om het koningschap tussen de graven Ekhard I van Meißen, Herman II van Zwaben en Hendrik IV (later Hendrik II) van Beieren.^[2]
7 juni - Hendrik II, een neef van Otto III, wordt door aartsbisschop Willigis in Mainz gekozen en gekroond tot koning van Duitsland. Hij erkent de kroning van Arduin van Ivrea tot koning van Italië in Pavia (in februari) niet. Hertog Otto I, een naaste verwant van het keizerlijke huis, trekt zijn benoeming voor de titel van keizer van het Heilige Roomse Rijk in en ontvangt van Hendrik het hertogdom Karinthië (huidige Oostenrijk).^[3]
Zomer - Slag bij Calatañazor: Een christelijk coalitieleger (ongeveer 30.000 man) onder bevel van graaf Sancho I ("van de Goede Wetten") verslaat bij Calatañazor een Moorse troepenmacht onder leiding van Almanzor, de de facto heerser van Al-Andalus. Tijdens de veldslag raakt Almanzor zwaargewond en overlijdt kort daarna aan zijn verwondingen. In het kalifaat Córdoba ontstaan interne geschillen over de opvolging.^[4]
25 juli - Hertog Bolesław I ("de Koene") reist naar Merseburg en brengt hulde aan Hendrik II. Hij profiteert van de interne onrust in Duitsland en bezet daarna de gebieden ten westen van de rivier de Oder: de Lausitz en Meißen. Hendrik accepteert de aanwinsten van Bolesław, maar laat hem alleen de Lausitz als leengoed behouden. Hierbij wordt Bolesław gedwongen Hendrik als leenheer en 'alleenheerser' te erkennen.^[5]
15 oktober - Hendrik I ("de Grote") overlijdt en wordt opgevolgd door zijn stiefzoon Otto-Willem. Hij erft het hertogdom Bourgondië – Otto-Willem geeft op zijn beurt het graafschap Mâcon aan zijn zoon Gwijde I. Koning Robert II ("de Vrome") beschouwt Bourgondië als onderdeel van de bezittingen die toe behoren tot het Huis van Capet en claimt het hertogdom (met de invloedrijke steden Auxerre, Dijon en Langres).^[6]

Engeland

13 november: Slachtpartij op Sint-Brixius-dag: Koning Ethelred II ("de Onberadene") geeft opdracht om zo veel mogelijk Denen te vermoorden. Hij laat raiders de Engelse zuidkust plunderen en slachtpartijen aanrichten.^[7]
Brian Boru, koning van Leinster en Munster, wordt gekozen tot hoge koning van Ierland. Zijn rivaal Máel Sechnaill mac Domnaill wordt gedwongen de troon af te staan aan Brian Boru, na een regeerperiode van 22 jaar.^[8]
Winter - Ethelred II ("de Onberadene") betaald tribuut (of Danegeld) aan koning Sven I ("Vorkbaard"). Hij koopt hem af met een betaling van 24.000 pond aan zilver om de Viking-aanvallen tegen te houden.^[9]

Literatuur

Sei Shōnagon, een Japanse hofdame en schrijfster, voltooit haar dagboek Het hoofdkussenboek (Makura no Soshi).

Geboren

21 juni - Leo IX, paus van de Katholieke Kerk (overleden 1054)
Adelheid van Normandië, Frans edelvrouw (overleden 1038)^[10]
Nikephoros III, keizer van het Byzantijnse Rijk (overleden 1081)

Overleden

23 januari - Otto III (21), keizer van het Heilige Roomse Rijk^[11]
30 april - Ekhard I (of Ekkehard), Duits edelman (r. 985 - 1002)
15 oktober - Hendrik I, hertog van Bourgondië (r. 965 - 1002)
Almanzor, Arabisch vizier en legeraanvoerder (r. 978 - 1002)
Godfried I ("de Gevangene"), Frans edelman (r. 963 - 1002)

Zie de categorie 1002 van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ John V. A. Fine Jr. (1991). The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century, p. 197. ISBN 0-472-08149-7.
↑ Reuter, Timothy (1992). The New Cambridge Medieval History, p. 259. Volume III. ISBN 978-0-521-36447-8.
↑ Wangerin, Laura (2019). Kingship and Justice in the Ottonian Empire, p. 16. ISBN 978-0-472-13139-6.
↑ Kennedy, Hugh (1996). Muslim Spain and Portugal: A Political History of Al-Aandalus, p. 342. Longman. ISBN 978-0582495159.
↑ Reuter, Timothy (2013). Germany in the Early Middle Ages, c. 800–1056, p. 260. ISBN 978-0-582-49034-5.
↑ Theis, Laurent (1990). "Nouvelle histoire de la France médiévale". L'Héritage des Charles: De la mort de Charlemagne aux environs de l'an mil –Points. Histoire (in French). ISBN 978-2-02-011553-7.
↑ Roach, Levi (2016). Æthelred the Unready, pp. 317–318. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-22972-1.
↑ Ní Mhaonaigh, Máire (2007). Brian Boru, Ireland's greatest king?, p. 31. Stroud: Tempus. ISBN 978-0-7524-2921-2.
↑ Lund, Niels (2001). "The Danish Empire and the End of the Viking Age". The Oxford Illustrated History of the Vikings, p. 167. Oxford University Press. ISBN 0192854348.
↑ Douglas, David C. (1964). William the Conqueror: The Norman Impact Upon England, p. 418. University of California Press. ISBN 978-0-520-00348-4.
↑ Gerd Althoff (2003). Otto III (translated by Phyllis G. Jestice), pp. 124–125. Pennsylvania University Press. ISBN 0-271-02232-9.

[1] John V. A. Fine Jr. (1991). The Early Medieval Balkans: A Critical Survey from the Sixth to the Late Twelfth Century, p. 197. ISBN 0-472-08149-7.

[2] Reuter, Timothy (1992). The New Cambridge Medieval History, p. 259. Volume III. ISBN 978-0-521-36447-8.

[3] Wangerin, Laura (2019). Kingship and Justice in the Ottonian Empire, p. 16. ISBN 978-0-472-13139-6.

[4] Kennedy, Hugh (1996). Muslim Spain and Portugal: A Political History of Al-Aandalus, p. 342. Longman. ISBN 978-0582495159.

[5] Reuter, Timothy (2013). Germany in the Early Middle Ages, c. 800–1056, p. 260. ISBN 978-0-582-49034-5.

[6] Theis, Laurent (1990). "Nouvelle histoire de la France médiévale". L'Héritage des Charles: De la mort de Charlemagne aux environs de l'an mil –Points. Histoire (in French). ISBN 978-2-02-011553-7.

[7] Roach, Levi (2016). Æthelred the Unready, pp. 317–318. New Haven, Connecticut: Yale University Press. ISBN 978-0-300-22972-1.

[8] Ní Mhaonaigh, Máire (2007). Brian Boru, Ireland's greatest king?, p. 31. Stroud: Tempus. ISBN 978-0-7524-2921-2.

[9] Lund, Niels (2001). "The Danish Empire and the End of the Viking Age". The Oxford Illustrated History of the Vikings, p. 167. Oxford University Press. ISBN 0192854348.

[10] Douglas, David C. (1964). William the Conqueror: The Norman Impact Upon England, p. 418. University of California Press. ISBN 978-0-520-00348-4.

[11] Gerd Althoff (2003). Otto III (translated by Phyllis G. Jestice), pp. 124–125. Pennsylvania University Press. ISBN 0-271-02232-9.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]