Danger money

Danger money
Studioalbum van U.K.
(Albumhoes op en.wikipedia.org)
Uitgebracht	maart 1979
Opgenomen	november 1978-januari 1979
Genre	progressieve rock
Duur	42:04
Label(s)	E.G. Records, Polydor
Producent(en)	Eddie Jobson, John Wetton
Chronologie
1978 U.K.   1979 Danger money   1979 Night after night
(en) Allmusic-pagina (en) MusicBrainz-pagina
Portaal    Muziek

Danger money is het tweede studioalbum van U.K.. Het is in de periode november 1978 en januari 1979 opgenomen in de A.I.R. Studios in Londen. Geluidstechnici waren John Punter en Geoff Emerick. Het album werd gestoken in een hoes van Hipgnosis. Van de originele samenstelling waren alleen Eddie Jobson en John Wetton over, die ook de productie op zich namen. Zij werden bijgestaan door drummer Terry Bozzio afkomstig op de band van Frank Zappa. Het album stond zeven weken genoteerd in de Nederlandse Album Top 50 met als hoogste plaats nummer 37. In de nasleep op het album kwam U.K. naar Nederland voor concerten in december 1979 in het Congrescentrum in Den Haag en Concertgebouw de Vereeniging. Wetton gaf daarna een interview aan Het Vrije Volk, waarbij hij aangaf zijn plaats in de muziekwereld te hebben gevonden; een paar maanden later werd U.K. opgeheven.^[1]

Een door Eddie Jobson geremasterde versie werd opgenomen in de verzamelbox Ultimate collector's edition.

OOR's Pop-encyclopedie (versie 1979) vond het album minder sterk dan het eerste, mede doordat de klank leek op die van Emerson, Lake & Palmer, die eenzelfde muzikale samenstelling had (zang/basgitaar, toetsen en drums). Ze vond het tevens nog wel opvallend binnen het genre van progressieve rock. Deze mening is terug te vinden in de terugblik van AllMusic, dat het waardeerde met 3 sterren uit 5 (fans 4 uit 5 bij 337 stemmen).^[2] Op Progarchives waardeerde men het met een 3,80 uit 5 bij 371 stemmen.^[3]

• Eddie Jobson – toetsinstrumenten en elektrische viool
• John Wetton – basgitaar, zang
• Terry Bozzio – drumstel

The only thing she needs, Caesar’s Palace blues en Carrying no cross stammen uit de tijd dat Allan Holdsworth en Bill Bruford nog deel uitmaakten van U.K. en werden toen ook al uitgevoerd. Nothing to lose werd in een zeer korte tijd geschreven. In Rendezvous 6:02 benutte Jobson alle zestien beschikbare stemmen op de Yamaha CS-80 in unisono. Het leverde U.K. een hit op in Nederland. Nothing to lose werd een bescheiden hitje in Engeland (hoogste notering 67).