Duitse vestingen tijdens de Tweede Wereldoorlog

Duitse vestingen tijdens de Tweede Wereldoorlog (Duits: Festungen) waren steden die door Adolf Hitler waren aangewezen om zich te verzetten tegen de geallieerden en ten koste van alles te verdedigen. Deze festung-doctrine werd aan het einde van de Tweede Wereldoorlog ingevoerd, toen het Duitse regime de nederlaag weliswaar nog niet had aanvaard, maar begon te beseffen dat drastische maatregelen nodig waren om te anticiperen op de onvermijdelijke aanvallen op het Derde Rijk. Als eerste vesting wordt wel Stalingrad gezien tijdens de Slag om Stalingrad.

Later werden aan het oostfront Warschau, Boedapest, Kolberg, Koningsbergen, Küstrin, Danzig en Breslau aangewezen als vestingen, terwijl aan het westfront verscheidene Franse havensteden, waaronder Brest, Duinkerke en Le Havre alsook het Britse Kanaaleiland Alderney hiertoe werden veroordeeld.

Het lot van de vestingen varieerde. In bepaalde gevallen werden ze omzeild, zoals Breslau en Alderney, en pas veroverd toen ze geneutraliseerd waren.

• Festung Breslau/Fortress Wrocław