French
DeutschHeinz Guderian
| Heinz Wilhelm Guderian | ||
|---|---|---|
 | ||
Heinz Guderian in Rusland 1941 | ||
| Bijnaam | Schneller Heinz | |
| Geboren | 17 juni 1888 Culm, Koninkrijk Pruisen, Duitse Keizerrijk | |
| Overleden | 14 mei 1954 Schwangau, Allgäu, West-Duitsland | |
| Rustplaats | Friedhof Hildesheimerstrasse, Landkreis Goslar, Nedersaksen, Duitsland[1] | |
| Land/zijde | .svg){kind=small} Duitse Keizerrijk.svg){kind=small} Weimarrepubliek.svg){kind=small} nazi-Duitsland | |
| Onderdeel | .svg){kind=small} Deutsches Heer.svg){kind=small} Reichswehr Heer | |
| Dienstjaren | 1907 - 1945 | |
| Rang |   Generaloberst | |
| Eenheid | Hannoversches Jäger-Bataillon Nr. 10 28 februari 1907 - 10 april 1907[2] Führerreserve '(OKH)' 26 december 1941 - 16 januari 1942[2] | |
| Bevel | 2e Pantserdivisie 15 oktober 1935[2] - 4 februari 1938[2]/ 28 februari 1938 16e Legerkorps 1 februari 1938 – 24 november 1938[2] 19e Legerkorps19e Gemotoriseerde Korps (Wehrmacht) 26 augustus 1939 - 1 juni 1940[2][3] Panzergruppe Guderian 5 juni - 16 november 1940 Panzergruppe 2 16 november 1940 - 28 juli 1941[2] Armeegruppe Guderian 28 juli 1941 - 22 augustus 1941 Panzergruppe 2 22 augustus 1941 - 5 oktober 1941 2e Pantserleger 5 oktober 1941 - 25 december 1941[2][4] Stafchef Oberkommando des Heeres 21 juli 1944 - 28 maart 1945[2] Inspecteur Panzerwaffe 1 maart 1943 - 20 april 1944 | |
| Slagen/oorlogen | Eerste Wereldoorlog | |
Heinz Wilhelm Guderian (Culm (West-Pruisen), 17 juni 1888 – Schwangau, 14 mei 1954) was een Duitse tankgeneraal uit de Tweede Wereldoorlog. In militaire kringen staat hij ook bekend als "de schepper van het tankwapen".
Loopbaan
[bewerken | brontekst bewerken]Guderian werd geboren in Culm, West-Pruisen (het huidige Chelmno, Polen). Van 1901 tot 1907 maakte Guderian deel uit van verschillende militaire scholen. In 1907 ging hij als vaandrig in het Hannoverse Jäger Bataillon nr. 10, op dat moment onder bevel van zijn vader, Friedrich Guderian. Na het volbrengen van de oorlogsacademie in Metz kreeg hij in 1908 de rang van Leutnant. In 1911 sloot Guderian zich aan bij het 3e Telegraphen-bataljon van het Pruisische Leger. Op 1 oktober 1913 trouwde hij met Margarete Goerne, met wie hij twee zonen kreeg, Heinz Günter (2 augustus 1914-2004) en Kurt (17 september 1918-1984). Beide zonen werden Wehrmacht-officieren tijdens de Tweede Wereldoorlog.
Guderian wordt wel genoemd als vader van de zogenoemde Blitzkrieg. Hij was in Duitsland een van de pioniers op het gebied van gepantserde en gemechaniseerde eenheden. Het belang van de samenwerking van deze eenheden met overige eenheden en de hiervoor benodigde communicatie zag hij vroeg in. Hij zette zijn ideeën uiteen in zijn boek Achtung, Panzer! (1937). Guderian had belangrijke invloed op de plannen van Von Manstein voor de aanval op de West-Europese landen, waar Hitler veel van overnam.
Zowel tijdens de Poolse veldtocht, de verovering van de Benelux en Frankrijk en aan het oostfront wist hij grote successen te boeken. Guderian ontving in 1939 het Ridderkruis van het IJzeren Kruis, eenmaal met Eikenloof. In juli 1940 bevorderde hij van Generaal der Pantsertroepen naar zijn hoogste rang, Kolonel-generaal. Hij was een van de slachtoffers van de zuiveringen die Hitler onder de generaals doorvoerde na de mislukking van Operatie Barbarossa, waarmee de oorlog tegen de Sovjet-Unie begon. Guderian kreeg echter vrijwel meteen een andere hoge verantwoordelijke functie als inspecteur-generaal van de pantsereenheden. Hij werkte nauw samen met minister Albert Speer. In 1944 werd hij zelfs Chef Generale Staf, een benoeming die hem niet zoveel macht gaf als men zou denken, aangezien Hitler de opperbevelhebber van alle strijdkrachten was. Na een conflict met Hitler over de situatie aan het oostfront werd hij in maart 1945 ontslagen. Op 10 mei 1945 werd hij door de Amerikanen gevangengenomen. In 1948 werd hij vrijgelaten en tot zijn dood in 1954 sleet hij zijn verdere leven als schrijver van een autobiografie[5] en adviseur bij het opzetten van een nieuw Duits leger, de latere Bundeswehr.
Guderians zoon, Heinz Günther Guderian, werd eveneens generaal: in de naoorlogse Bundeswehr en de NAVO.
Militaire carrière
[bewerken | brontekst bewerken]- Generaloberst: 19 juli 1940[6][7][8][2][9]
- General der Panzertruppe: 1 november 1938[7][10][2]
- Generalleutnant: 1 februari 1938[7][10][2]
- Generalmajor: 1 augustus 1936[7][2]
- Oberst: 1 april 1933[7][2][11]
- Oberstleutnant: 1 februari 1931[7][2][12]
- Major: 1 februari 1927[7][2][12]
- Hauptmann: 18 december 1915[7][2][13]
- Oberleutnant: 8 november 1914[7][2]
- Leutnant: 27 januari 1908[2][13] (benoemingsakte (Patent) vanaf 22 juni 1906)[7]
- Fähnrich: 28 februari 1907[7][2][13]
Onderscheidingen
[bewerken | brontekst bewerken]Selectie:
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis met Eikenloof (nr.24) op 17 juli 1941 als Generaloberst en bevelhebber van de Panzergruppe 2[7][8][6][9]
- Ridderkruis van het IJzeren Kruis (nr.3) op 27 oktober 1939 als General der Panzertruppe en Kommandierender General van het XIX.Armee-Korps[7][8][6]
- IJzeren Kruis 1914, 1e Klasse[13][6] (8 november 1916)[8] en 2e Klasse[13][6] (17 september 1914)[8]
- Herhalingsgesp bij IJzeren Kruis 1939, 1e Klasse[6] (13 september 1939)[8] en 2e Klasse[6] (5 september 1939)[8]
- Erekruis voor Frontstrijders in de Wereldoorlog[8]
- Panzerkampfabzeichen (zonder getal)[8][6]
- Medaille ter Herinnering aan de 13e Maart 1938[8]
- Anschlussmedaille met gesp „Prager Burg“[8]
- Hij werd meerdere keren genoemd in het Wehrmachtsbericht. Dat gebeurde op:
- 6 augustus 1941[8][2][14]
- 7 augustus 1941[8][2][15]
- 21 september 1941[8][2][16]
- 18 oktober 1941[8][2][17]
- 19 oktober 1941[8][2][17]
- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Heinz Guderian op de Engelstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.
- (de) Fellgiebel, Walther-Peer. Die Träger des Ritterkreuzes des Eisernen Kreuzes 1939–1945 – Die Inhaber der höchsten Auszeichnung des Zweiten Weltkrieges aller Wehrmachtsteile. Friedberg, Duitsland: Podzun-Pallas. 2000, ISBN 978-3-7909-0284-6.
- (en) Kursietis, Andris J. (1999). The Wehrmacht at War 1939-1945; The Units and Commanders of the Ground Forces during World War II. Aspekt, 282, 387. ISBN 90-75323-38-7. Geraadpleegd op 5 januari 2020.
- (de) Scherzer, Veit (2005). Die Ritterkreuzträger 1939-1945. Scherzers Militaire-Verlag Ranis, Jena, pp. 330. ISBN 3-938845-00-7. Geraadpleegd op 5 januari 2020.
- (de) Heuer, Dr. Gerd F. (Juli 2002). Die Generalobersten der Heeres; Inhaber höchster deutscher Kommandostellen 1933-1945. Pabel-Moewig Verlag Kg, Duitsland. ISBN 978-3811814080. Geraadpleegd op 5 januari 2020.
- (de) Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1.September 1939 bis 31.Dezember 1941. Gesellschaft für und Bildung mbH, Köln (1989), 635, 639, 677, 702. ISBN 3-89340-004-4. Geraadpleegd op 20 juli 2020.
- ↑ http://www.findagrave.com/cgi-bin/fg.cgi?GRid=11939863&page=gr
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y (en) Axis Biographical Research: DAS HEER, GENERALOBERST, Generaloberst Heinz Guderian. Geraadpleegd op 5 januari 2020.
- ↑ Kursietis 1999, p.40.
- ↑ Kursietis 1999, p.24.
- ↑ Erinnerungen eines Soldaten, Original 1951, 18. Aufl., Motorbuch-Verlag, Stuttgart 2003, ISBN 3-87943-693-2
- ↑ a b c d e f g h Kursietis 1999, p.282.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m (de) Lexikon der Wehrmacht: Heinz Guderian. Geraadpleegd op 5 januari 2020. Gearchiveerd op 16 juni 2022.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p TRACESOFWAR: Heinz Guderian. Geraadpleegd op 5Guderian, Heinz Wilhelm januari 2020. Gearchiveerd op 11 december 2022.
- ↑ a b Heuer 2002, p.76.
- ↑ a b Kursietis 1999, p.387.
- ↑ Heuer 2002, p.75.
- ↑ a b Heuer 2002, p.74.
- ↑ a b c d e Heuer 2002, p.72.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1989, p.635.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1989, p.639.
- ↑ Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1989, p.677.
- ↑ a b Die Wehrmachtberichte 1939-1945; Band 1 1989, p.702.
