French
DeutschKortneusbuideldassen
| Kortneusbuideldassen | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
_2,_Vic,_jjron,_09.01.2013.jpg) | |||||||||||||
| Gewone kortneusbuideldas (Isoodon obesulus) | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Geslacht | |||||||||||||
| Isoodon Desmarest, 1817 | |||||||||||||
| Typesoort | |||||||||||||
| Didelphis obesula Shaw, 1797 | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons | |||||||||||||
Kortneusbuideldassen op  Wikispecies | |||||||||||||
| |||||||||||||
Kortneusbuideldassen (Isoodon) zijn een geslacht van echte buideldassen (Peramelidae) dat voorkomt in Australië en zuidelijk Nieuw-Guinea. De wetenschappelijke naam van het geslacht werd in 1817 gepubliceerd door Anselme Gaëtan Desmarest.[1] Dit geslacht is het nauwst verwant aan de spitsneusbuideldassen (Perameles) en is vroeger ook wel bekend geweest onder de naam Thylacis.
Kenmerken
[bewerken | brontekst bewerken]Deze buideldassen hebben een relatief korte neus en staart. De bovenkant van het lichaam is grijs tot roodbruin, de onderkant vuilwit tot gelig. De kop-romplengte bedraagt 19 tot 47 centimeter, de staartlengte 8 tot 21 cm en het gewicht 250 tot 3000 gram.
Leefwijze
[bewerken | brontekst bewerken]Net als andere buideldassen zijn kortneusbuideldassen 's nachts actief, solitair, territoriaal en agressief en leven ze op de grond. Ze graven in de bodem naar voedsel (onder andere geleedpotigen, wortels en fruit).
Soorten
[bewerken | brontekst bewerken]Er worden vijf soorten in dit geslacht geplaatst:[2][3][4]
- Isoodon auratus (Ramsay, 1887) – Gouden kortneusbuideldas (komt voor in noordwestelijk Australië)
- Isoodon fusciventer (Gray, 1841) (komt voor in het zuidwesten van West-Australië)
- Isoodon macrourus (Gould, 1842) – Grote kortneusbuideldas (komt voor in noordelijk en oostelijk Australië en zuidelijk Nieuw-Guinea)
- Isoodon obesulus (Shaw, 1797) – Gewone kortneusbuideldas (komt voor in zuidoostelijk Australië)
- Isoodon peninsulae Thomas, 1922 (komt voor op het Kaap York-schiereiland)
- Menkhorst, P. & Knight, F. 2001. A Field Guide to the Mammals of Australia. South Melbourne: Oxford University Press, x+269 pp. ISBN 0 19 550870 X
- ↑ Groves, C. P. (2005). "Order Peramelemorphia". In Wilson, D.E.; Reeder, D.M (eds.). Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference (3rd ed.). Johns Hopkins University Press. p. 39. ISBN 978-0-8018-8221-0.
- ↑ Travouillon, K. J., & Phillips, M. J. (2018). Total evidence analysis of the phylogenetic relationships of bandicoots and bilbies (Marsupialia: Peramelemorphia): reassessment of two species and description of a new species[dode link]. Zootaxa, 4378(2), 224-256.
- ↑ Cooper, S. J., Ottewell, K., MacDonald, A. J., Adams, M., Byrne, M., Carthew, S. M., ... & Westerman, M. (2020). Phylogeography of southern brown and golden bandicoots: implications for the taxonomy and distribution of endangered subspecies and species. Australian Journal of Zoology, 66(6), 379-393.
- ↑ Mammal Diversity Database (2023). Mammal Diversity Database (Version 1.11) [Data set]. Zenodo. DOI: 10.5281/zenodo.7830771. Gearchiveerd van origineel op 22 mei 2023. Geraadpleegd op 20-06-2023.
· 
· 