Liga van Lezhë

Lidhja e Lezhës ; Liga van Lezhë
(Details)	(Details)
Kaart
	Kaart van de Liga van Lezhë tussen 1448 en 1468
Algemene gegevens
Hoofdstad	Lezhë
Talen	Albanees
Religie(s)	rooms-katholieke kerk, orthodoxe kerk
Regering
Staatshoofd	Vorst

De Liga van Lezhë (Albanees: Lidhja e Lezhës) ook wel de Albanese Liga (Lidhja Arbërore) (2 maart 1444 - 25 april 1479) was een verbond tussen alle vorstendommen in Albanië, gesloten in de stad Lezhë. Het doel van deze alliantie van de Albanese vorsten was om het ingedrongen Ottomaanse Rijk, in een gewapend conflict te verslaan.

De Liga van Lezhë wordt vaak beschouwd als de wortelen van de huidige Albanese staat^[1] omdat het de eerste keer was dat Albanezen een territoriale eenheid vormden nadat de Albanese adel enkele eeuwen over zelfbestuurde middeleeuwse vorstendommen regeerden. Na de oprichting van de Liga van Lezhë kroonde Skanderbeg zichzelf tot Zoti i Arbërise, (Nederlands: Heer van Albanië).

Geschiedenis

Aankomst van Skanderbeg in Krujë (1443). De Ottomaanse vlag wordt vervangen voor een vlag met een Albanese adelaar.

Nadat het Prinsdom Albanië in 1415 werd ontbonden en verdeeld werd tussen het Ottomaanse Rijk en de Republiek Venetië en de andere Albanese vorsten heersten over autonome gebieden werd in 1444 besloten door de Albanezen zich tot één staat samen te voegen, de Liga van Lezhë. Deze militaire alliantie werd geleid door Skanderbeg en na zijn dood door Lekë Dukagjini. Skanderbeg had een bijeenkomst georganiseerd, waar de Albanese edelen en de leiders van de vrije Albanese vorstendommen van de hoge bergen, aanwezig waren en waar ze tot het besluit kwamen om gezamenlijk tegen de Venetianen en Ottomanen te strijden. Ze kozen Skanderbeg als leider.

Onder Skanderbegs bevel marcheerden de Albanese strijders naar het oosten om de steden Dibra en Ohrid in te nemen. Vijfentwintig jaar lang, van 1443 tot 1468, marcheerden Skanderbegs 10.000 manschappen door Ottomaans grondgebied en versloegen de veel grotere en beter bevoorrade Ottomaanse strijdkrachten. Hongarije, en later Napels- bevreesd voor de militaire successen van de Ottomanen buiten Albanië - gaven financiële en logistieke steun aan Skanderbegs leger. Waar de Venetianen werden verslagen door de Liga van Lezhë verloor de Liga, na de dood van Skanderbeg en 47 jaar succesvol verzet, de strijd tegen de Ottomanen.

Op het Sheshi Besëlidhja te Lezhë staat een monument met een grote gedenkplaat ter herdenking van de oprichting van de Liga.

Vorsten

Vorst		Regeringsperiode
	Gjergj Kastrioti	1444–1468
	Lekë III Dukagjini	1468–1479

Adellijke families

Belangrijke personen bij het verdrag

Veldslagen

Skanderbeg is 25 keer ten strijde getrokken. Hij won 24 keer; zijn enige verlies was in Berat.

Soldaten

De Liga van Lezhë telde 8.000 tot 15.000 soldaten. Hieronder een overzicht van enkele commandanten:

Afbeelding	Militair	Opmerking
	^{Vorst van Albanië} Gjergj Kastrioti	Stichter van de Liga van Lezhë, onder zijn bevel wonnen de Albanezen 24 van de 25 veldslagen.
	Lekë III Dukagjini	Opvolger van Skanderbeg als opperbevelhebber van het Albanese leger na diens dood in 1468.
	Gjergj Arianiti	Kwam al tijdens de eerste reeks in opstand, sneuvelde in 1462 in een kasteel na een Ottomaanse aanval.
	Vrana Konti	Prominent figuur vanwege zijn lichaamslengte, leidde onder andere het Beleg van Krujë en het Beleg van Berat.
	Tanush II Thopia	Naaste compagnon van Skanderbeg, leidde verschillende veldslagen; sneuvelde mogelijk tijdens het Beleg van Berat.
	Gjergj Lleshi	Schakelde de Ottomaanse commandant Ballaban Badera uit tijdens het Beleg van Krujë.
	Zaharia Gropa	Adellijke prins die deel uitmaakte van Skanderbeg zijn peloton.
	Moisi Golemi	Liep in 1455 over naar het Ottomaanse leger. Keerde nadien weer terug om te vechten voor Albanië nadat Skanderbeg het verraadt had vergeven.
	Hamza Kastrioti	Neef van Skanderbeg, vocht aanvankelijk aan Albanese zijde maar liep in 1457 over naar het Ottomaanse leger.
	Vladan Jurica	Een van de hogere generalen onder Skanderbeg die een bataljon soldaten leidde.

Bronnen, noten en/of referenties

↑ Pickard, Rob, Çeliku, Florent (2008). Analysis and reform of cultural heritage policies in South-East Europe. Council of Europe, p. 16. ISBN 978-92-871-6265-6. Gearchiveerd op 28 June 2014. Geraadpleegd op 2 February 2012.

[PickardÇeliku2008-1] Pickard, Rob, Çeliku, Florent (2008). Analysis and reform of cultural heritage policies in South-East Europe. Council of Europe, p. 16. ISBN 978-92-871-6265-6. Gearchiveerd op 28 June 2014. Geraadpleegd op 2 February 2012.

[1]