Lodewijk II van Anjou

Lodewijk III van Anjou
1377-1417
Hertog van Anjou Graaf van Maine Graaf van Provence Graaf van Piëmont
Periode	1384-1417
Voorganger	Lodewijk I
Opvolger	Lodewijk III
Tegenkoning van Napels
Periode	1389-1399
Voorganger	Ladislaus
Opvolger	Ladislaus
Vader	Lodewijk I van Anjou
Moeder	Maria van Blois

Lodewijk II van Anjou (Toulouse, 5 oktober 1377 — Angers, 29 april 1417) was van 1384 tot aan zijn dood hertog van Anjou en graaf van Provence, Piëmont en Maine, van 1384 tot 1389 en van 1399 tot aan zijn dood titulair koning van Napels en van 1389 tot 1399 tegenkoning van Napels. Hij behoorde tot het huis Anjou.

Lodewijk II was de zoon van hertog Lodewijk I van Anjou en Maria van Blois, dochter van hertogen Karel en Johanna van Bretagne. Na het overlijden van zijn vader in 1384 werd hij hertog van Anjou en graaf van Provence, Piëmont en Maine en werd hij ook titulair koning van Napels, het koninkrijk dat in handen was van zijn rivaal Karel III van Durazzo.

Na de dood van zijn vader revolteerden vele steden in de Provence. Zijn moeder stuurde daarop een leger en reisde van stad naar stad om steun te winnen voor haar zoon. Uiteindelijk werd hij in 1387 erkend als graaf van Provence. In 1409 stichtte hij in Aix-en-Provence een universiteit, een voorloper van de Universiteit van Aix-Marseille.

In 1386 stierf Karel III van Durazzo. Hij werd als koning van Napels opgevolgd door zijn minderjarige zoon Ladislaus, die al snel uit Napels werd verdreven. Op 1 november 1389 werd Lodewijk II in Avignon door tegenpaus Clemens VII tot koning van Napels gekroond en in 1390 nam hij bezit van Napels. In 1399 kon zijn rivaal Ladislaus hem uit Napels verdrijven. In 1409 bevrijdde Lodewijk Rome van Ladislaus' bezetting. In 1410 viel hij als bondgenoot van tegenpaus Johannes XXIII Ladislaus aan en in 1411 versloeg hij hem in de Slag bij Roccasecca. Lodewijk verloor echter zijn steun in Napels en diende zich terug te trekken. Hij bleef het koninkrijk Napels wel claimen tot aan zijn dood.

In 1400 huwde Lodewijk II in Arles met zijn nicht Yolande (1384-1443), dochter van koning Johan I van Aragón. Dit gaf hem de mogelijkheid om de troon van Aragón in Yolandes recht te bemachtigen. Aanvankelijk verloofde hij zijn zoon Lodewijk III met Catharina, dochter van hertog Jan zonder Vrees van Bourgondië. Toen Jan zonder Vrees in 1413 de Opstand van de Cabochiens opzette tegen de Franse dauphin Lodewijk van Guyenne, verbrak Lodewijk de verloving en vervoegde hij de Armagnacs, de tegenstanders van Jan zonder Vrees. Dit veroorzaakte grote vijandigheid van de hertog van Bourgondië.

In 1415 was Lodewijk door een blaasinfectie niet aanwezig bij de Slag bij Azincourt tussen Frankrijk en Engeland. Na de overweldigende Engelse overwinning ontvluchtte hij Parijs en vervoegde hij zijn echtgenote en kinderen in Angers. In april 1417 stierf hij op 39-jarige leeftijd in het Kasteel van Angers, waar hij tevens werd begraven.

Lodewijk en Yolande hadden vijf kinderen die hun jeugd overleefden:

• Lodewijk III (1403-1434), hertog van Anjou
• Maria (1404-1463), huwde in 1422 met koning Karel VII van Frankrijk
• René (1409-1480), hertog van Anjou en koning van Napels
• Yolande (1412-1440), huwde in 1428 met hertog Filips I van Brabant en in 1431 met hertog Frans I van Bretagne
• Karel IV (1414-1472), graaf van Maine

Filips VI van Frankrijk (1293-1350)

Johanna van Bourgondië (1293-1349)

Jan de Blinde (1296-1346)

Elisabeth I van Bohemen (1292-1330)

Gwijde I van Blois (overleden in 1342)

Margaretha van Valois (ca. 1295-1342)

Gwijde van Bretagne (ca. 1287-1331)

Johanna van Avagour (ca. 1300-1327)

Jan II van Frankrijk (1319-1364)

Bonne van Luxemburg (1315-1349)

Karel van Blois (ca. 1319-1364)

Johanna van Bretagne (ca. 1319-1384)

Lodewijk I van Anjou (1339-1384)

Maria van Blois-Châtillon (1345-1404)

Maria van Anjou (1370-na 1383)

Lodewijk II van Anjou (1377-1417)

Karel van Anjou (1380-1404)