Michael Howard

Baron Howard van Lympne Michael Howard
Michael Howard
Geboren	7 juli 1941 Llanelli, Wales  Verenigd Koninkrijk
Politieke partij	Conservative Party
Partner	Sandra Paul Howard (vanaf 1975)
Beroep	Politicus Jurist Advocaat
Religie	Anglicaanse
Partijleider van de Conservative Party
Aangetreden	6 november 2003
Einde termijn	5 december 2005
Voorganger	Iain Duncan Smith
Opvolger	David Cameron
Oppositieleider in het Lagerhuis
Aangetreden	6 november 2003
Einde termijn	5 december 2005
Voorganger	Iain Duncan Smith
Opvolger	David Cameron
Minister van Binnenlandse Zaken
Aangetreden	27 mei 1993
Einde termijn	2 mei 1997
Premier	John Major
Voorganger	Kenneth Clarke
Opvolger	Jack Straw
Minister van Milieu
Aangetreden	10 april 1992
Einde termijn	27 mei 1993
Premier	John Major
Voorganger	Michael Heseltine
Opvolger	John Gummer
Minister van Arbeid
Aangetreden	3 januari 1990
Einde termijn	10 april 1992
Premier	Margaret Thatcher (1990) John Major (1990–1992)
Voorganger	Norman Fowler
Opvolger	Gillian Shephard
Onderminister voor Volkshuisvesting
Aangetreden	24 juli 1989
Einde termijn	3 januari 1990
Premier	Margaret Thatcher
Voorganger	Malcolm Sinclair
Opvolger	Michael Spicer
Onderminister voor Lokale Overheid
Aangetreden	13 juni 1987
Einde termijn	25 juli 1988
Premier	Margaret Thatcher
Voorganger	Rhodes Boyson
Opvolger	David Hunt
Portaal    Politiek

Michael Howard
Lid van het Hogerhuis
Huidige functie
Aangetreden	12 juli 2010
Lid van het Lagerhuis voor Folkestone en Hythe
Aangetreden	10 juni 1983
Einde termijn	12 april 2010
Voorganger	Albert Costain
Opvolger	Damian Collins
Portaal    Politiek

Michael Howard, Baron Howard van Lympne (Llanelli, Wales, 7 juli 1941) is een Brits politicus van de Conservative Party. Hij was Partijleider van de Conservative Party van 2003 tot 2005.

Geboren als Michael Hecht in een Joodse familie als zoon van een voor de nazi’s gevluchte Roemeense handelaar, werd hij in Wales geboren. Zijn vader, Bernard Hecht, verengelste zijn naam naar Howard. Howards grootouders kwamen om in Auschwitz-Birkenau. Hij kwam in 1966 en 1970 tweemaal zonder succes op voor een kiesdistrict in Liverpool. Hij was een sterk voorstander van de Europese Economische Gemeenschap en werkte als advocaat. Hij ontmoette tevens de jonge Tony Blair. In 1975 huwde hij met het gewezen model Sandra Paul, maar scheidde weer van haar.

In 1983 behaalde Howard een zetel in de House of Commons voor de kring Folkestone and Hythe. Hij werd in 1985 onderstaatssecretaris voor handel en industrie in het kabinet van Margaret Thatcher, met verantwoordelijkheid voor de financiën van Londen. In 1987 werd hij minister voor de regionale regeringen; hij speelde een belangrijke rol bij de invoering van de poll tax. In 2005 zou hij zich in Schotland publiekelijk verontschuldigen voor dit slecht onthaalde experiment.

In 1990 werd hij tot minister van arbeid benoemd en behield deze post onder het kabinet van John Major. Hij kwam daarop fel in aanvaring met de vakbonden. In 1992 werd hij eerst minister van leefmilieu en vervolgens van binnenlandse zaken. Hij nam bijzonder harde standpunten tegen criminaliteit in, die bij de rechters op afkeuring stuitten. Na een reeks gevangenis ontsnappingen in 1996, kreeg hij een politiek doortastende reputatie.

In 1997 kandideerde hij voor het voorzitterschap van de partij, maar verloor van William Hague. Howard werd minister van buitenlandse zaken in Hagues schaduwkabinet en in 2001 minister van financiën in het schaduwkabinet van Iain Duncan Smith. Nadat Duncan Smith in een motie van wantrouwen door de partijleden was weggestemd, was Howard de enige kandidaat om het ambt over te nemen; hij werd in 2003 de nieuwe partijvoorzitter. De publieke opinie zag in hem een sterker leider dan de verbaal weinig begiftigde Duncan Smith, maar zijn eertijdse betrokkenheid bij de poll tax en het harde Thatcher-beleid vormden een hindernis.

Howard kwam onder de aandacht, nadat hij in februari 2004 Tony Blair opriep om af te treden, aangezien die het Britse volk onder valse voorwendselen in de Oorlog in Irak had betrokken (namelijk de bewering dat Saddam Hoessein over massavernietigingswapens beschikte). Naderhand steunde hij de interventie in Irak toch, omdat hij meende dat een stabilisering van dat land de inspanning wel waard was. President George W. Bush, een trouwe bondgenoot van Blair, weigerde daarop Howard in Washington te ontvangen.

Bij de verkiezingen van 5 mei 2005 slaagde Howard erin, een duidelijke winst voor de Tories in de wacht te slepen, maar die was nog steeds onvoldoende om een derde Labourregering te verhinderen. Hij trad af met als reden dat hij zichzelf te oud vond om nog een eventuele toekomstige Tory-regering te leiden en dat het tijd was voor een jong iemand. Howard stelde voor om onder alle leden van de partij een referendum te organiseren, maar uiteindelijk besliste de fractie in de Commons tussen David Davis en David Cameron. Cameron, een jonge, onervaren kandidaat, volgde Howard als partijvoorzitter op.

In de pers werd Howard bijwijlen Dracula genoemd; zijn verleden in het Thatcher-kabinet en als pleitbezorger van een hard beleid, gecombineerd met zijn ouderlijke afkomst uit Transsylvanië, zorgden ervoor dat men hem karikaturaal als vampier voorstelde.

Zie de categorie Michael Howard van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.