French
DeutschPresidentieel kabinet
Dit artikel gaat over het presidentieel kabinet in Indonesië in 1945. Voor een presidentieel kabinet in het algemeen, zie presidentieel systeem. | Presidentieel kabinet Kabinet Presidensial | ||||
|---|---|---|---|---|
Kabinet in Indonesië  | ||||
| Start | 2 september 1945 | |||
| Eind | 14 november 1945 | |||
| Opvolger | Kabinet-Sjahrir I | |||
| Staatshoofd | Soekarno | |||
| Lijst van Indonesische kabinetten | ||||
| ||||
Het Presidentieel kabinet (Indonesisch: Kabinet Presidensial) was de eerste regering van de Republik Indonesia, en werd ingesteld na de Indonesische onafhankelijkheidsverklaring van 17 augustus 1945. Het kabinet omvatte 20 ministers en vier hoge functionarissen. Het bestond van 2 september tot 14 november 1945.
Achtergrond
[bewerken | brontekst bewerken]
De Indonesische archipel was sinds maart 1942 bezet door het Japanse keizerrijk, maar vanaf 1943 benoemden de Japanners in het licht van het kerende oorlogstij Indonesische adviseurs ("Sanyo") in het bestuur, en stelden de nationalistische voorman Soekarno aan als voorzitter van een Centrale Adviesraad (Chuo Sani-kai) in Jakarta.[1]. Op 7 augustus, een dag na de atoombom op Hiroshima, werd er een Voorbereidend Comité voor de Indonesische Onafhankelijkheid ((id) Panitia Persiapan Kemerdekaan Indonesia, PPKI) ingesteld, met Soekarno als voorzitter en Hatta als vicevoorzitter. Op 19 augustus werden er door dit comité 12 ministeries ingesteld voor het eerste Indonesische kabinet. In dit kabinet zaten mensen die eerder sanyo alsook mensen die niet met Japanners meegewerkt hadden. Het kabinet droeg verantwoording af aan Soekarno.[2][3]
Samenstelling
[bewerken | brontekst bewerken]Regeringsleiders
[bewerken | brontekst bewerken]| President | Viceresiden | ||
|---|---|---|---|
| Soekarno |  |  | Mohammed Hatta |
Ministers
[bewerken | brontekst bewerken]| Nr. | Ministerspost | Minister | |
|---|---|---|---|
| 1 | Buitenlandse Zaken |  | Achmad Soebardjo |
| 2 | Binnenlandse Zaken |  | R.A.A Wiranatakoesoema V |
| 3 | Volksveiligheid |  | Soeprijadi |
| Soeljadikoesoemo (waarnemend vanaf 20 oktober 1945) | |||
| 4 | Rechterlijke Macht |  | Soepomo |
| 5 | Informatie |  | Amir Sjarifoeddin |
| 6 | Financiën |  | Samsi Sastrawidagda (tot 25 september 1945) |
 | Alexander Andries Maramis (vanaf 26 september 1945) | ||
| 7 | Welvaart (handel en landbouw) | Soerachman Tjokroadisoerjo | |
| 8 | Transport |  | Abikoesno Tjokrosoejoso |
| 9 | Openbare Werken | ||
| 10 | Sociale Zaken | ,_p21.jpg) | Iwa Koesoemasoemantri |
| 11 | Onderwijs |  | Ki Hadjar Dewantara |
| 12 | Gezondheid | Boentaran Martoatmodjo | |
| 14 | Ministers van Staat | Mohammad Amir | |
.jpg) | Sartono | ||
 | Wahid Hasjim (voor godsdienstzaken)[6] | ||
| | Alexander Andries Maramis | ||
 | Oto Iskandar di Nata | ||
Functionarissen met ministersstatus
[bewerken | brontekst bewerken]- Voorzitter van het hooggerechtshof: Dr. Koesoema Atmadja
- Landsadvocaat: Gatot Tarunamihardja
- Staatssecretaris: Abdoel Affar Pringgodigdo
- Staatswoordvoerder: Soekarjo Wirjopranoto
Beëindiging van het kabinet
[bewerken | brontekst bewerken]Het Centraal Indonesisch Nationaal Comité, dat de de facto wetgevende macht in de republiek was, eiste dat het kabinet aan hen verantwoording af zou leggen en niet aan president Soekarno. Soekarno stemde hiermee in en onthief het kabinet van zijn taken. Het kabinet werd opgevolgd door het kabinet-Sjahrir I onder leiding van de eerste minister-president Soetan Sjahrir.[7]
Externe link
[bewerken | brontekst bewerken]
- ↑ Ricklefs (1982) blz. 193
- ↑ Kahin (1952) blz 139
- ↑ Simanjuntak (2003) blz. 16-17
- ↑ Soeprijadi was aangewezen als minister van volksveiligheid. Hij was eerder dat jaar, tijdens de Japanse bezetting van Nederlands-Indië echter verdwenen en misschien gedood. Er is nooit meer iets van hem vernomen.
- ↑ In de Archipel, Nationale helden van Indonesië. In de Archipel (28 maart 2019). Geraadpleegd op 18 november 2019.
- ↑ Er bestond nog geen ministerie van godsdienst. Met terugwerkende kracht wordt Wahid Hasjim nu wel gezien als de eerste minister van godsdienst van Indonesië.
- ↑ Kahin (1952) blz. 168-169
- Kahin, George McTurnan (1952) Nationalism and Revolution in Indonesia Cornell University Press, ISBN 0-8014-9108-8
- Ricklefs (1982), A History of Modern Indonesia, Macmillan Southeast Asian reprint, ISBN 0-333-24380-3
- (id) Simanjuntak, P. N. H. (2003). Kabinet-Kabinet Republik Indonesia: Dari Awal Kemerdekaan Sampai Reformasi. Djambatan, Jakarta, 15–23. ISBN 9794284998.
· 
· 