Publius Cornelius Rufinus (consul en dictator)

Publius Cornelius Rufinus was een Romeins senator, politicus en militair.

Publius Cornelius Rufinus, waarschijnlijk de zoon van de gelijknamige dictator van 333 v.Chr.,[1] was een van de meest invloedrijke politici aan het begin van de 3e eeuw v.Chr.[2]

In 290 v.Chr. was hij, samen met Manius Curius Dentatus, voor het eerst consul.[3] Ze beëindigden tezamen de Derde Samnitische Oorlog[4] en werden hiervoor met een triomftocht vereerd.[5] Tijdens zijn eerste consulaat werd ook een beperkt Romeins burgerrecht (zonder ius suffragii) aan de Sabijnen verleend.[6]

Nog voor 285 v.Chr. bekleedde hij het ambt van dictator, al is het niet geweten waarom hij juist tot dictator werd benoemd.[7]

In 277 v.Chr. werd hij voor de tweede Keer - in het bijzonder omwille van zijn militaire ervaring[8] -, ditmaal met Gaius Iunius Bubulcus Brutus als collega, consul.[9] In deze hoedanigheid veroverde hij tijdens de Pyrrhische Oorlog Croton.[10]

Rufinus was berucht voor zijn mateloze hebzucht. Omdat hij de beperkingen op luxegoederen, die aan senatoren was opgelegd, overtrad - Rufinus bezat tien pond zilveren servies - liet de censor Gaius Fabricius Luscinus - een politieke rivaal van Rufinus - hem in 275 v.Chr. uit de senaat zetten.[11]

Noten

[bewerken | brontekst bewerken]
  1. ↑ H.G. Gundel, art. Cornelius (58), in Der Kleine Pauly 1 (1964), col. 1312.
  2. ↑ Voor zijn politieke loopbaan, zie ook: T.R.S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, I, New York, 1951, pp. 183-184, 187, 194-195.
  3. ↑ Chronograaf van 354: Rufino; Cassiodorus: P. Cornelius; Velleius Paterculus, Historia Romana I 14.6: Rufinus Cornelius.
  4. ↑ Eutropius, Breviarum ab urbe condita II 9.3.
  5. ↑ Plinius maior, Naturalis historia XVIII 39, XXXIII 142 (niet bij naam).
  6. ↑ Velleius Paterculus, Historia Romana I 14.6.
  7. ↑ Valerius Maximus, Dicta et facta memorabilia II 9 § 4, Aulus Gellius, Noctes Atticae IV 8.7, XVII 21.39, Dionysius van Halicarnassus, Antiquitates Romanae XX 13.
  8. ↑ Cicero, De oratore II 268, Quintilianus, Institutio Oratoria XII 1.43, Aulus Gellius, Noctes Atticae IV 8.1-6, Cassius Dio, VIII frg. 34-35.
  9. ↑ Cassiodorus: P. Cornelius; Chronograaf van 354: Rufino II; Fasti Hydatiani: Rufino; Chronicon Paschale: Ῥούφίνου.
  10. ↑ Frontinus, Stratagemata III 6.4, Zonaras, Epitome VIII 6.
  11. ↑ Valerius Maximus, Dicta et facta memorabilia II 9 § 4, Aulus Gellius, Noctes Atticae IV 8.7, XVII 21.39, Dionysius van Halicarnassus, Antiquitates Romanae XX 13; vermelden niet zijn dictatuur: Livius, Periochae XIV, Florus, Epitome I 13, 22, Lucius Ampelius, Liber memoralis 18.9, Plutarchus, Sulla 1.1. Vgl. Varro, De vita populi Romani II (bij Non. p. 465, 21), Ovidius, Fasti I 208, Seneca, De Vita beata 21.3, Plinius maior, Naturalis historia XVIII 39, XXXIII 142, Tertullianus, Apologeticum 6.

Bronvermelding

[bewerken | brontekst bewerken]

Literatuur

[bewerken | brontekst bewerken]
  • T.R.S. Broughton, The Magistrates of the Roman Republic, I, New York, 1951, pp. 183–184, 187, 194-195.
  • K.-L. Elbers, art. C. Rufinus, P. [I 62], in Der Neue Pauly 3 (1997), coll. 176-177.
  • H.G. Gundel, art. Cornelius (58), in Der Kleine Pauly 1 (1964), col. 1312.
  • F. Münzer, art. Cornelius (302), in RE IV.1 (1900), coll. 1422-1424.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Publius_Cornelius_Rufinus_(consul_en_dictator)&oldid=56754737"