French
DeutschScheefhoren
| Scheefhoren | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
.jpg) | |||||||||||||
| Taxonomische indeling | |||||||||||||
| |||||||||||||
| Soort | |||||||||||||
| Lacuna vincta (Montagu, 1803) Originele combinatie Turbo vinctus | |||||||||||||
Afbeeldingen op  Wikimedia Commons | |||||||||||||
| (en) World Register of Marine Species | |||||||||||||
| |||||||||||||
De scheefhoren (Lacuna vincta) is een slakkensoort uit de familie van de Littorinidae.[1] De wetenschappelijke naam van de soort werd in 1803 voor het eerst geldig gepubliceerd door George Montagu.[2]
Beschrijving
[bewerken | brontekst bewerken]De scheefhoren is een gewone, kleine zeeslak met een duidelijk conische vorm, met vijf tot zes gladde windingen en een puntig top. De schelp is tot 12 mm en 5 mm breed.[3] De opening is ongeveer de helft van de hoogte van de schelp of iets groter. Er is een duidelijke navel die naar beneden uitloopt in een groeve (sleuf) parallel aan de binnenmondrand.[4] De buitenkant van de schelp is lichtbruin met een brede witte spiraal en licht glanzend periostracum. De scheefhoren is hiervoor, die graast van zeewier en van diatomeeën die op het oppervlak van zeegrassen leven.
Verspreiding en leefgebied
[bewerken | brontekst bewerken]De verspreiding van de scheefhoren is circumboreaal en strekt zich zo ver zuidelijk uit in de Atlantische Oceaan als de Britse Eilanden en Frankrijk, als ook aan de oostkust van Noord-Amerika.[3] In de noordoostelijk Stille Oceaan strekt het verspreidingsgebied zich uit van Akaska tot Californië, maar zuidelijker dan de staat Washington wordt het zelden aangetroffen. Het is aanwezig op algen op rotsachtige kusten, van het intergetijdengebied tot ongeveer 40 meter diep.
Deze slak houdt van beschutte plaatsen en zoekt in kwetsbare gebieden beschutting in spleten of dichte stukken zeewier. In ongeschikte omstandigheden, zoals in tijden van voedseltekort of wanneer er buitensporig veel roofdieren zijn, kan hij een slijmstreng produceren die hij als "parachute" gebruikt om hem te helpen naar een gunstiger locatie af te drijven.[5]
- ↑ Gofas, S. (2013). Lacuna vincta (Montagu, 1803). Geraadpleegd via: World Register of Marine Species
- ↑ Montagu, G. (1803). Testacea Britannica or natural history of British shells, marine, land, and fresh-water, including the most minute: Systematically arranged and embellished with figures. J. White, London, Vol. 1, xxxvii + 291 pp;; Vol. 2, pp. 293–606, pl. 1-16
- ↑ a b (en) Jackson, A. 2007, Lacuna vincta In Tyler-Walters H. and Hiscock K. (eds) Marine Life Information Network: Biology and Sensitivity Key Information Reviews, [on-line]. Plymouth: Marine Biological Association of the United Kingdom. Opgehaald op 31-08-2023.
- ↑ Lacuna vincta (Montagu, 1803). ANEMOON Verspreidingsatlas Weekdieren.
- ↑ Cowles, Dave, Lacuna vincta (Montagu, 1803) (2014). Geraadpleegd op 31 augustus 2023.
· 
· 
