Wilhelm Eduard Weber

Wilhelm Eduard Weber
Wilhelm Eduard Weber
Algemene informatie
Land	Koninkrijk Pruisen
Geboortedatum	24 oktober 1804
Geboorteplaats	Wittenberg
Overlijdensdatum	23 juni 1891
Overlijdensplaats	Göttingen
Begraafplaats	Stadtfriedhof Göttingen
Werk
Beroep	natuurkundige, academisch docent, filosoof
Werkveld	natuurkunde
Werkgever(s)	Universiteit Leipzig, Georg-August-Universität Göttingen, Maarten Luther-Universiteit
Werkplaats	Leipzig
Functies	professor
Leerlingen	Gottlob Frege
Promovendi	Eduard Riecke, Friedrich Kohlrausch, Ernst Abbe, Theodor Reye
Studie
School/universiteit	Maarten Luther-Universiteit, Georg-August-Universität Göttingen
Promotor	Johann Schweigger
Academische graad	doctor
Persoonlijk
Woonplaats	Koninkrijk Pruisen
Talen	Duits
Schrijftaal	Duits
Diversen
Lid van	Royal Society, Saksische Academie van Wetenschappen, Kungliga Vetenskapsakademien, American Academy of Arts and Sciences, Russische Academie van Wetenschappen, Pruisische Academie van Wetenschappen, Deutsche Akademie der Wissenschaften Leopoldina, Saksische Academie van Wetenschappen, Beierse Academie van Wetenschappen en Geesteswetenschappen, Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, Accademia delle Scienze di Torino
Prijzen en onderscheidingen	Copley Medal (1859),[1] Orde van Verdienste voor Kunst en Wetenschap, Cothenius-medaille (1879), Matteucci Medal (1879), Beierse Maximiliaansorde voor Wetenschap en Kunst (1859), Foreign Member of the Royal Society (21 november 1850)[2]
graf
De informatie in deze infobox is afkomstig van Wikidata. U kunt die informatie bewerken.

Wilhelm Eduard Weber (Wittenberg, 24 oktober 1804 – Göttingen, 23 juni 1891) was een Duitse natuurkundige en filosoof. Hij is vooral bekend voor zijn werk op het gebied van magnetisme.

Weber werd geboren in Wittenberg als middelste van de drie zonen van Michael Weber, professor theologie, en was de broer van de fysiologen Ernst Heinrich Weber (1795-1878) en Eduard Friedrich Weber (1806-1871). Na zijn universitaire opleiding aan de Universiteit van Halle^[3], waarbij hij onder professor Johann Schweigger promoveerde, werd hij in 1828 buitengewoon hoogleraar aan dezelfde universiteit.

In 1831 kreeg hij, op 27-jarige leeftijd, op instigatie van Carl Friedrich Gauss een aanstelling als hoogleraar natuurkunde aan de Georg August-Universiteit van Göttingen. Op 12 december 1837 werd Weber, samen met nog zes Göttinger hoogleraren, afgezet als hij openlijk protesteert tegen de afschaffing van de vrijzinnige grondwet door Ernst August I van Hannover. Hierna onderneemt hij diverse reizen door Europa en verdient hij de kost als privaatdocent in Göttingen. In 1843 werd hij hoogleraar te Leipzig, maar na de Duitse Maartrevolutie keerde hij in 1849 weer terug op zijn oude post in Göttingen.

Reeds als student deed Weber onderzoek naar geluidsgolven en samen met zijn broer Ernst Heinrich gaf hij het boek Wellenlehre, auf Experimente gegründet (1825) uit. Vanaf de jaren 1830 werkte hij intensief samen met Gauss en deed belangrijk onderzoek op gebied van magnetisme, inductie, elektrische eenheden en andere verschijnselen. In 1833 construeerde hij samen met Gauss de eerste praktische telegrafieverbinding; een 3 km lange lijn verbond het observatorium met het natuurkundig instituut in Göttingen.

Daarnaast bouwde hij de eerste magnetometers om het aardmagnetisch veld te meten en in kaart te brengen. Het resultaat publiceerde hij in Atlas des Erdmagnetismus.

Vooral aan zijn reeks publicaties Elektrodynamische Massbestimmungen tussen 1846 en 1878 heeft hij de naamgeving van de eenheid van magnetische flux, de weber, te danken. In 1859 kreeg hij de Copley Medal, in 1879 de Matteucci Medal.

Mediabestanden die bij dit onderwerp horen, zijn te vinden op de pagina Wilhelm Eduard Weber op Wikimedia Commons.