World Cup of Golf 2011

World Cup of Golf
Officiële naam Omega Mission Hills World Cup
Plaats Vlag van China China
Golfbaan Mission Hills Golf Club, Hainan
Tour(s) Europese Tour
Datum 24-27 november 2011
Deelnemers 28 landen
Prijzengeld $7.500.000
Titelhouder Vlag van Ierland Ierland
Winnaar Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Vorige: 2008     Volgende: 2013
Portaal  Portaalicoon   Golf

De 56ste editie van de World Cup of Golf, officieel de Omega Mission Hills World Cup, werd niet in 2010 gespeeld maar pas weer in 2011, nadat in maart 2010 door de Amerikaanse PGA bekend werd gemaakt dat de World Cup in de toekomst alleen in de oneven jaren gespeeld zal worden. Zo wordt er rekening gehouden met de golfsport die vanaf 2016 op de Olympische Spelen wordt gespeeld. De Verenigde Staten hebben de Cup 23 keer gewonnen.

Van 24-27 november 2011 werd de World Cup niet zoals voorheen op Mission Hills Shenzhen bij Hongkong gespeeld maar op het Mission Hills Resort op Hainan, een Chinees eiland in de Zuid-Chinese Zee.

Het prijzengeld was gestegen van $5.500.000 naar $7.500.000. De twee winnaars kregen hiervan ieder $1.200.000.

Kwalificatie

[bewerken | brontekst bewerken]

Er deden 28 landen mee, hiervan hadden achttien landen zich automatisch gekwalificeerd doordat zij een speler hadden in de top van de Official World Golf Ranking op een vastgestelde datum, in 2011 was dat 8 juli. Deze 18 spelers mochten zelf een partner uitzoeken die voor 22 augustus bekend moest worden gemaakt.
Nederland stond met Joost Luiten net als 19de nationaliteit op de rangorde en moest zich dus kwalificeren om mee te doen. Bij het Europese kwalificatietoernooi, dat op de Estorian Golf & Country Club werd gespeeld, deden elf landenteams mee, w.o. het Nederlandse team, dat uit Robert-Jan Derksen en Joost Luiten bestond. De drie beste landen mochten aan de World Cup meedoen.

Teams

[bewerken | brontekst bewerken]

Er deden 28 landen mee. Ierland en Fiji behoorden tot de top-18 maar deden niet mee. Thomas Bjørn, die in 2011 de Commercialbank Qatar Masters, het Johnnie Walker Championship op Gleneagles en het Omega European Masters won, had een blessure en werd vervangen door Thorbjørn Olesen.

Verslag

[bewerken | brontekst bewerken]

De opening ging gepaard met speeches, Chinese dansen en Chinees vuurwerk. Het was de vijfde keer dat de World Cup op een baan van Mission Hills werd gespeeld. De oprichter van Mission Hills, Dr David Chu, overleed in het afgelopen jaar en werd herdacht.

Ronde 1

De eerste ronde werd als 4-ball gespeeld, de partners speelden ieder de gehele hole, daarna werd alleen de laagste score van de partners genoteerd.
Richard Green en Brendan Jones van Australië waren als derde gestart en namen met een score van -11 de eerste plaats in. Nederland startte een uur later samen met de Verenigde Staten; beiden maakten -8 hetgeen lange tijd goed was voor een gedeeld tweede plaats. Later werden ze ingehaald door Ierland en Schotland.

Ronde 2

De tweede ronde werd als foursome gespeeld: de partners speelden samen met 1 bal, ze sloegen om de beurt af en om de beurt verder. Deze spelvorm wordt moeilijker gevonden en de scores zijn meestal hoger. Nederland speelde met Ierland in de voorlaatste partij.
De stand van de eerste drie plaatsen bleef tot de laatste hole hetzelfde gebleven, maar daar maakte Australië en Schotland een bogey. Australië moest daarna zijn eerste plaats delen met Ierland en Schotland kwam alleen op de derde plaats. Nieuw-Zeeland, de Verenigde Staten en Spanje delen de vierde plaats waardoor Nederland nu op de gedeeld 7de plaats is gekomen.

Ronde 3

Er werd weer als 4-ball gespeeld. Nederland speelde met de Chinezen. Derksen en Luiten maakten een mooie bogey-vrije ronde van -8 en stegen naar de 6de plaats. Het Amerikaanse team maakte tien birdies en steeg naar de 2de plaats, waar Zuid-Afrika en Duitsland na elf birdies ook al stonden.

Ronde 4

De laatste ronde was weer foursome. Nederland begon mooi en stond na zeven holes op -4, daarna ging het minder goed maar ze eindigden met drie birdies en dat bracht hun op de vierde plaats, zij waren de beste van de niet automatisch gekwalificeerde landen. Engeland maakte een schitterende score van -9, het toernooirecord voor de foursome, en klommen naar de tweede plaats. De Belgen hadden goede rondes met de 4-ball gemaakt maar hadden kennelijk moeite met de foursome-rondes.
Matt Kuchar en Gary Woodland hadden vanaf hole 13 twee slagen voorsprong op het team van Engeland, dat toen al binnen was, en Duitsland, dat twee holes voor hun speelde. Dat bleef zo, de Amerikanen wonnen de World Cup voor de 24ste keer.

Land Spelers Dag 1 Stand Dag 2 Totaal Stand Dag 3 Totaal Stand Dag 4 Totaal Stand
Top 18
Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten Matt Kuchar en Gary Woodland
64
-8
T4
70
-2
-10
T4
63
-9
-19
T2
67
-5
-24
 1
Vlag van Duitsland Duitsland Martin Kaymer en Alex Cejka
65
-7
T6
71
-1
-8
T10
 61
-11
-19
T2
69
-3
-22
T2
Vlag van Engeland Engeland Ian Poulter en Justin Rose
66
-6
T10
69
-3
-9
T7
68
-4
-13
T14
 63
-9
-22
T2
Vlag van Australië Australië Richard Green en Brendan Jones 61
-11
 1
70
-2
-13
 T1
67
-5
-18
5
69
-3
-21
T4
Union Jack Noord-Ierland Graeme McDowell en Rory McIlroy
63
-9
T2
 68
-4
-13
 T1
64
-8
-21
 1
72
par
-21
T4
Vlag van Schotland Schotland Martin Laird en Stephen Gallacher
63
-9
T2
69
-3
-12
3
69
-3
-15
T9
66
-6
-21
T4
Vlag van Wales Wales Jamie Donaldson en Rhys Davies
67
-5
T19
69
-3
-8
T10
65
-7
-15
T9
67
-5
-20
8
Vlag van Zuid-Korea Zuid-Korea Sung-joon Park en Hyung-sung Kim
66
-6
T10
71
-
-7
T19
64
-8
-15
T9
68
-4
-19
T9
Vlag van Spanje Spanje Alvaro Quiros en Miguel Angel Jiménez
65
-7
T6
69
-3
-10
T4
68
-4
-14
T12
67
-5
-19
T9
Vlag van Zuid-Afrika Zuid-Afrika Charl Schwartzel en Louis Oosthuizen
68
-4
T22
 68
-4
-8
T10
 61
-11
-19
T2
74
+2
-17
12
Vlag van Denemarken Denemarken Anders Hansen en Thorbjørn Olesen
65
-7
T6
72
par
-7
T19
68
-4
-11
T21
67
-5
-16
T13
Vlag van Italië Italië Francesco Molinari en Edoardo Molinari
67
-5
T19
69
-3
-8
T10
64
-8
-16
T7
74
+2
-14
17
Vlag van Japan Japan Tetsuji Hiratsuka en Yuta Ikeda
66
-6
T10
70
-2
-8
T10
66
-6
-14
T12
74
+2
-12
T20
Vlag van Colombia Colombia Camilo Villegas en Manuel Villegas
65
-7
T6
76
+4
-3
T24
64
-8
-11
T21
73
+1
-10
T23
Vlag van Zweden Zweden Robert Karlsson en Alexander Norén
66
-6
T10
74
+2
-4
23
66
-6
-10
T23
73
+1
-9
25
Vlag van België België Nicolas Colsaerts en Jérôme Theunis
67
-5
T19
77
+5
par
27
68
-4
-4
27
84
+12
+8
28
Vlag van Ierland Ierland heeft afgezegd
Vlag van Fiji Fiji heeft afgezegd
Gekwalificeerde landen
Vlag van Nederland Nederland Robert-Jan Derksen en Joost Luiten
64
-8
T4
71
-1
-9
T7
64
-8
-17
6
68
-4
-21
T4
Vlag van Zimbabwe Zimbabwe Brendon de Jonge en Bruce McDonald
66
-6
T10
70
-2
-8
T10
67
-5
-13
14
67
-5
-18
11
Vlag van Mexico Mexico José de Jesus Rodríguez en Oscar Serna
66
-6
T10
69
-3
-9
T7
65
-7
-16
T7
72
par
-16
T13
Vlag van Frankrijk Frankrijk Grégory Bourdy en Raphaël Jacquelin
66
-6
T10
70
-2
-8
T10
68
-4
-12
T15
68
-4
-16
T13
Vlag van Nieuw-Zeeland Nieuw-Zeeland Michael Hendry en Gareth Paddison
66
-6
T10
 68
-4
-10
T4
68
-4
-14
T12
71
-1
-15
16
Vlag van China China Wen-chong Liang en Xin-jun Zhang
68
-4
T22
 68
-4
-8
T10
68
-4
-12
T15
71
-1
-13
T18
Vlag van Thailand Thailand Thongchai Jaidee en Aphibarnrat Kiradech
66
-6
T10
70
-2
-8
T10
68
-4
-12
T15
71
-1
-13
T18
Vlag van Oostenrijk Oostenrijk Florian Praegant en Roland Steiner
69
-3
26
72
par
-3
T24
65
-7
-10
T23
70
-2
-12
T20
Vlag van Portugal Portugal Ricardo en Hugo Santos
70
-2
27
 68
-4
-6
21
66
-6
-12
T15
72
par
-12
T20
Vlag van Brazilië Brazilië Adilson da Silva en Lucas Lee
68
-4
T22
71
-1
-5
22
67
-5
-10
T23
72
par
-10
T23
Vlag van Singapore Singapore Chih-Bing Lam en Mardan Mamat
68
-4
T22
75
+3
-1
26
65
-7
-8
26
74
+2
-6
25
Vlag van Guatemala Guatemala Pablo Ancuna en José Toudo
75
+3
28
74
+2
+5
28
66
-6
-1
28
70
-2
-3
27
Leider Toernooirecord voor 4-ball Toernooirecord voor foursome
[bewerken | brontekst bewerken]
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=World_Cup_of_Golf_2011&oldid=66391553"