French
DeutschŁęgowo (województwo pomorskie) – Wikipedia, wolna encyklopedia
| wieś | |
 Kościół św. Mikołaja w Łęgowie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności | 2850 |
| Strefa numeracyjna | 58 |
| Kod pocztowy | 83-031 |
| Tablice rejestracyjne | GDA |
| SIMC | 0169236 |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
Położenie na mapie powiatu gdańskiego  | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Pruszcz Gdański  | |
 54°13′21″N 18°38′46″E/54,222500 18,646111[1] | |
Łęgowo (niem. Langenau[2]) – wieś w Polsce położona w województwie pomorskim, w powiecie gdańskim, w gminie Pruszcz Gdański nad rzeką Kłodawą przy drodze krajowej nr 91.
Do 1954 roku miejscowość była siedzibą gminy Łęgowo. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Łęgowo. W latach 1945–1998 miejscowość należała do województwa gdańskiego.
We wsi miał siedzibę Ośrodek Kultury, Sportu i Rekreacji Gminy Pruszcz Gdański. 9 października 2009 roku na terenie ośrodka otwarto Salę Kinowo-Teatralną im. Władysława Starewicza, ale w 2011 roku cały ośrodek został przeniesiony do Cieplewa; jego budynek natomiast przeznaczono na świetlicę wiejską.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Wieś, lokowana w 1302 roku, aż do I rozbioru Polski była własnością oliwskich cystersów. W 1303 była darowizną wojewody pomorskiego Piotra Święcy i jego synów Jana i Wawrzyńca[3], a opiekę duszpasterską nad miejscową parafią cystersi sprawowali aż do ok. 1830 roku.
W 1656 roku w rejonie miejscowości kwaterował król Jan II Kazimierz Waza. Swój obóz miał tu wcześniej założyć również król Stefan Batory.
W latach 1773–1919 Łęgowo podlegało administracji zaboru pruskiego. Pod koniec tego okresu w Łęgowie były szkoły katolicka i protestancka, strażnik kolei żelaznej i bitego traktu, kowali 3 gwoźdz. 1, rzeźników 3, piekarzy 2.[3]
W drugiej połowie XIX wieku Georg Friedrich Abegg oraz Johannes Carl Kiesow z Gdańska znaleźli tu szczątki mamuta. W 1897 roku w miejscowości znajdowały się trzy zajazdy.
W 1920 roku Łęgowo znalazło się na terenie Wolnego Miasta Gdańska. W 1925 roku miejscowość otrzymała własny herb, przedstawiający czarnego orła mieczowego z herbu Prus Zachodnich, posiadającego na piersiach dwie tarcze herbowe – pierwszą z herbem Gdańska, drugą – z trzema złotymi kulami pod koroną, nawiązującymi do patrona miejscowego kościoła św. Mikołaja.
1 września 1939 roku Łęgowo zostało włączone do niemieckiej III Rzeszy. Wiosną 1945 roku znalazło się ponownie w Polsce.
Miejscowość od 1990 jest siedzibą firmy Tan-Viet International SA[4]. Znajduje się tu również Centrum Bankowo-Konferencyjne "Pod Lipami" oraz Zajazd Korona[5].
Transport
[edytuj | edytuj kod]Transport publiczny obsługiwany jest przez firmę Przewozy Regionalne za pośrednictwem przystanków w Cieplewie i w Różynach. Komunikację drogową zapewniają linie autobusowe nr 3 (Gdańsk – Pszczółki), 50 (Gdańsk – Tczew), 842 (Pruszcz Gdański – Łęgowo – Wojanowo – Jagatowo) oraz 844 (Pruszcz Gdański – Żuławka). Na północny zachód od Łęgowa znajduje się węzeł drogowy Rusocin (A1 i S6).
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Według rejestru zabytków NID[6] na listę zabytków wpisany jest kościół parafialny pw. św. Mikołaja, 1419, XVIII–XIX w., nr rej.: 200 z 23 lutego 1962 roku.
Wspólnoty wyznaniowe
[edytuj | edytuj kod]Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Inne miejscowości o nazwie Łęgowo
- Aglomeracja trójmiejska
- Grabiny-Zameczek
- Pruszcz Gdański
- Pszczółki
- Różyny
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 72788
- ↑ Rozporządzenie Ministrów: Administracji Publicznej i Ziem Odzyskanych z dnia 12 listopada 1946 r. o przywróceniu i ustaleniu urzędowych nazw miejscowości (M.P. z 1946 r. nr 142, poz. 262)
- ↑ a b Łęgowo (1), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. V: Kutowa Wola – Malczyce, Warszawa 1884, s. 658.
- ↑ Tan-Viet. Historia firmy
- ↑ Gmina Pruszcz Gdański - Turystyka
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo pomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 34 [dostęp 2017-01-15].
- ↑ Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2014-06-05].
