Łaska uświęcająca – Wikipedia, wolna encyklopedia

Łaska uświęcająca, łaska przebóstwiająca – w teologii chrześcijańskiej dar Boga, przyznany człowiekowi w sposób niezwiązany z żadną zasługą, który uzdalnia człowieka do osiągnięcia świętości. To dar jedności Boga i człowieka.

Teologia katolicka

Łaska uświęcająca jest ściśle związana z usprawiedliwieniem. Jest darem habitualnym, tzn. darem trwałym, który obok usprawiedliwienia jest jednocześnie głównym darem sakramentalnej łaski chrztu. Jest trwałym uzdolnieniem do doskonalenia duszy i dążeniem do osiągnięcia jedności z Bogiem (komunia), przez wierne poddanie się jego woli i życie zgodne z Jego miłością (→ Przykazanie miłości).

Trwałość łaski uświęcającej chrztu, czyli tzw. charakter lub niezatarte znamię, są konieczne do osiągnięcia zbawienia. Żaden grzech nie jest w stanie tego daru zniszczyć. Niemniej przez zerwanie komunii (łączności) z Bogiem z powodu grzechu, uświęcająca łaska chrztu może nie gwarantować zbawienia.

Wbrew niektórym twierdzeniom protestanckim, teoria ta nie jest sprzeczna z teorią łaski skutecznej, ponieważ teologia katolicka zakłada, że działanie Boga wymaga zgody człowieka. To natomiast ściśle związane jest z poszanowaniem ludzkiej wolności i wolnej woli. Bóg, co prawda interweniuje przez tzw. łaskę aktualną lub uprzedzającą, niemniej grzech jest świadomym zerwaniem jedności z Bogiem.

Jedność z Bogiem utraconą po grzechu odzyskać można przez sakrament pokuty i pojednania. Skuteczność tego sakramentu polega na przywróceniu łaski.

Sakrament Eucharystii (Komunia Św.) jako m.in. znak jedności Boga i człowieka umacnia i potwierdza działanie łaski uświęcającej. Uwalniając od grzechów prowadzi do udoskonalenia w miłości i świętości.

Teologia innych wyznań

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Zobacz też

Bibliografia

Breviarium fidei. Wybór doktrynalnych wypowiedzi Kościoła. Stanisław Głowa, Ignacy Bieda. Poznań: Księgarnia św. Wojciecha, 1998. ISBN 83-7015-360-7.
Katechizm Kościoła katolickiego, Poznań 1994. ISBN 83-7014-221-4 oraz Corrigenda (poprawki Kongregacji Nauki Wiary), Poznań 1998. ISBN 83-7014-319-9