Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka (1918–1920) – Wikipedia, wolna encyklopedia

Ten artykuł od 2010-11 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka

Latvijas Padomju Sociālistiskās Republikas

1918–1920
Herb Flaga
Ustrój polityczny	socjalizm
Stolica	Ryga
Data powstania	17 grudnia 1918
Data likwidacji	maj 1920
Premier	Pēteris Stučka
Język urzędowy	łotewski, rosyjski
brak współrzędnych
Multimedia w Wikimedia Commons

Łotewska Socjalistyczna Republika Radziecka (łot. Latvijas Sociālistiskā Padomju Republika, LSPR; ros. Латвийская Социалистическая Советская Республика) – marionetkowe państwo komunistyczne istniejące na terenie Łotwy w latach 1918–1920, całkowicie zależne od Rosyjskiej FSRR.

Radziecką Łotwę proklamowano 17 grudnia 1918 roku, w odpowiedzi na wcześniejsze proklamowanie rządu republiki Łotwy. Jej przywódcą w funkcji premiera został Pēteris Stučka (Piotr Stuczka). Wkrótce po jej powstaniu udało się bolszewikom łotewskim, z pomocą rosyjskiej Armii Czerwonej, opanować większość terytorium etnicznej Łotwy, co zmusiło narodowy rząd Kārlisa Ulmanisa do ewakuowania się do Lipawy.

Siły zbrojne Łotwy składały się z dywizji Czerwonych Strzelców oraz jednostek Armii Czerwonej.

Rząd Stuczki wprowadził w kraju reformy na wzór Rosji bolszewickiej, m.in. wywłaszczenie dużych majątków ziemskich, nacjonalizację przemysłu, ograniczenie roli związków wyznaniowych. Decyzja o upaństwowieniu drobnego rolnictwa została jednak nieprzychylnie przyjęta przez większość Łotyszów i stała się – obok terroru rewolucyjnego – jednym z powodów spadku popularności komunistów.

Na wiosnę 1919 roku wojskom narodowym Ulmanisa, w toku wojny o niepodległość, dzięki pomocy niemieckiej Bałtyckiej Landeswehry, udało się odzyskać większość terytorium Łotwy^[1] – 22 maja została zdobyta Ryga. Terytorium Łotwy radzieckiej składało się od tego czasu jedynie z kilku powiatów na terenie Łatgalii, z których bolszewicy zostali wygnani zimą 1919/1920 roku przez wspólne siły Łotyszów i Polaków.